Οι ορδές των βαρβάρων απ’ τις νότιες πολιτείες φεύγουν με
αστρόπλοια στο χρόνο αφήνοντας πίσω τους κομμάτια σαν το Blueberry hills. Στο τιμόνι ο θρυλικός
Φατς Ντόμινο τους υπενθυμίζει ότι χωρίς τους μαύρους η Αμερικάνικη μουσική θα
ήταν Ιρλανδέζικες πόλκες και λαρυγγισμοί ορεσίβιων Βαυαρών.
Μακρινάρια τα κείμενα των ορθόδοξων μεταποιητών της μίας και
μοναδικής αλήθειας του καθενός μας. Το παράλογο παραμονεύει μαζί με θλίψεις και
αναμονές.
Ένας Βενεδικτίνος μοναχός μετά από τόσες φορές που με
συνάντησε σε κάποιο λευκό χαρτί με χαιρέτισε με τον κλασσικό χαιρετισμό του
τάγματός του. Του απάντησα πως ξέρω ότι θα πεθάνουμε όλοι μια μέρα αλλά μέχρι
τότε έχουμε ν’ ακούσουμε πολλά όμορφα τραγούδια. Χαμογέλασε με νόημα κι
απομακρύνθηκε με τα ανέμπνευστα κείμενα του
χαρτιού της γραφομηχανής.
Όσο περνάν τα χρόνια όλο και περισσότερο καταλαβαίνω γιατί
οι μεγάλοι σκηνοθέτες στα τελευταία έργα τους δεν είναι και τόσο αποδεκτοί απ’ το
κοινό. Γιατί έχουν γραμμένο το κοινό και κάνουν αυτό που γουστάρουν.
Κυριακή βράδυ Μαρία και βαριέμαι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου