Όταν ο χρόνος αρχίζει να συστέλλεται είναι Σεπτέμβρης

Στη δουλειά σε περιμένουν να μετατρέψουν τις στιγμές σου σε εργατοώρες. Το πρώτο πρωινό κοιτάς τη χρονομηχανή, νύχτα ακόμη, και προσπαθώντας να γυρίσεις πλευρό, συγκρούεσαι με μια σκληρή παλάμη που γράφει τον κωδικό σου. Είναι αυτός ο ίδιος κωδικός που μετατρέπει τα υποκείμενο σε υπό χρονοανάλυση αντικείμενο. Το αποτέλεσμα; Σ φ α λ ι ά ρ α !
Στη γωνία σε περιμένει η καθημερινή μέγγενη να πιέσει το χρόνο σου και να τον πετάξει συμπιεσμένο πια στο καζάνι της αποδημιουργικοποίησης
- Πως είπατε; Αποδημιουργικοποίηση;
- Μα με ποια λέξη να περιγράψεις τη διαδικασία που αποστεώνει το χρόνο σου, απ' τη δημιουργική ραχοκοκαλιά του
Οι συνάδελφοι προσπαθούν να δείξουν κάποιον άλλον εαυτό, διαφορετικό απ' τον γνωστό, ένδειξη του ότι στις διακοπές βρήκαν τις πραγματικές τους συντεταγμένες. Επιστρατεύουν όλο το οπλοστάσιό τους, να αποδείξουν ότι οι φυσικές συνιστώσες του Είναι τους, δεν είναι η γκρίνια, η μιζέρια και η μουργέλα, αλλά η ζωή στη φύση, η ειλικρινής, φιλική και αλληλέγγυα προσέγγιση του πλησίον, η δημιουργία κι ότι άλλο θα μπορούσε να μυρίζει υγεία. Φυσικά, όλα αυτά, μαζί με την προσπάθεια ανάδειξής τους, πάνε στράφι στην πρώτη αναποδιά. Για ακόμη μια φορά τους κοιτάς με συμπάθεια και χασκογελάς κάτω απ’τα μουστάκια σου.
Τα φύλλα στα δέντρα βαστιούνται καλά κι ο ουρανός θυμίζει ακόμα καλοκαίρι. Για κάποιο μυστήριο όμως λόγο είμαστε πεπεισμένοι ότι έχει αρχίσει το φθινόπωρο. Ίσως γιατί τέλειωσαν τα πανηγύρια. Ίσως γιατί δύσκολα ξεχνάς, ότι μαθαίνεις στο σχολείο. Ίσως... Το μόνο "Ίσως" που δεν ισχύει είναι το "Ίσως είναι φυσικό". Γιατί το φθινόπωρο έρχεται φυσικά, μόνο με την αλλαγή του καιρού κι ότι "φυσικά" συνεπάγεται.
Ο Σεπτέμβρης είναι ένας μήνας "τράνς". Είναι η απαραίτητη καραντίνα πριν την αποστείρωση της βροχής και του χιονιού. Είναι το γκριζάρισμα στους κροτάφους. Είναι ένας απολογισμός με γεύση σταφυλιού. Είναι το πλάνο βλέμμα της λήθης.
Μόνο τα πουλιά επιμένουν, να μας θυμίζουν φεύγοντας τον χαμένο μας εαυτό, τον προορισμό μας. Το Σεπτέμβρη ταξιδεύουν για το νότο, να συναντήσουν την άνοιξη, τον έρωτα, τη ζωή, που μπαγιατεύει αν μείνει κλεισμένη σ' ένα μέρος και μουχλιάζει. Ο άνεμος τους παίρνει τα φτερά και τα σκορπάει σε στέγες σπιτιών και σε κορφές δένδρων, να στολίσουν με το μήνυμά τους την κόμη των ινδιάνων της μητρόπολης. Ξέρουν πολλά τα πουλιά κι όταν στο στερνό τους ταξίδι, μας δωρίσουν το τελευταίο τους φτερό, πάνω του θα 'ναι γραμμένο:
"Άνεμος υπάρχει εκεί όπου υπάρχει αέρας"

Αυτά που λες Μαρία!