Ένα σύνθημα για το Σεπτέμβρη Goddamned!

Το σχολικό σταματάει έξω απ' το σπίτι. Ο οδηγός κατεβαίνει μ' ένα κίτρινο σπρέι στο χέρι κι αφού μονολογεί κάτι σε ακατάληπτα οδηγίστικα ελληνικά, αρχίζει να γράφει συνθήματα στην άσφαλτο σαν εικοσάχρονος που φεύγει φαντάρος. Απ' το παράθυρό μου παρακολουθώ τη σκηνή και μόλις εξαφανίζεται το σχολικό, κατεβαίνω να διαβάσω τι έγραψε στο δρόμο μας ο οδηγός.
Όμως ... Ω του θαύματος! το σύνθημα έχει εξαφανιστεί. Κοιτάζω γύρω μου ψάχνοντας κάποιον να πιστοποιήσει το γεγονός, ως τελευταία εγγύηση για το υγιές του μυαλού μου, αλλά μάταια. Goddamned! σιγοψιθυρίζω σε άπταιστα αμερικάνικα, ούτε ένας! Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Κανείς απ' τους γύρω δεν είχε δει κάτι. Ούτε το σχολικό?! Ούτε τον οδηγό?! Ούτε το σύνθημα?! Goddamned! Πριν προλάβω όμως να τριτώσω τη βρισιά, το μάτι μου πέφτει στο πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στην είσοδο του σπιτιού μου. Πάνω τους σέρνεται κάτι ανοιχτόχρωμο, που τρακάροντας με τις πρώτες ηλιαχτίδες φωσφορίζει τόσο έντονα, που κάνει τα λουλούδια του κήπου να κλείνουν γρήγορα τα πέταλά τους, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να περισώσουν ότι προλαβαίνουν απ' το χρώμα τους. Τι να 'ναι άραγε; Πάω πιο κοντά κι αυτό που βλέπω μ' αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Αυτό το περίεργο κίτρινο ερπετό στο πλακόστρωτο, δεν είναι τίποτ' άλλο παρά το σύνθημα! Το σύνθημα που έγραψε ο οδηγός του σχολικού! Ένα χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό μου. Δεν είμαι τρελός λοιπόν! Ο οδηγός, το σπρέι, το σχολικό, δεν είναι προϊόντα της φαντασίας μου!
Τρέχω γρήγορα, ανοίγω το κάγκελο, προσπαθώ να διαβάσω τι είναι γραμμένο, αλλά τίποτα. Αδύνατον! Το σύνθημα περνώντας το κατώφλι της εισόδου μετακινείται στο εσωτερικό του σπιτιού. Θεέ μου βόηθα! Θα μου βάψει το σπίτι κίτρινο. Κι ότι το άσπρισα και το καθάρισα! Με γρήγορες κινήσεις ανοίγω την πόρτα, μπαίνω στο χωλ κι από κει στο μεγάλο καθιστικό. Η κίτρινη λωρίδα όμως δε φαίνεται. Μα που πήγε; Αφού την είδα! Ψάχνω δεξά, ψάχνω ζερβά, τίποτα! Στο μυαλό μου ένα τεράστιο ερωτηματικό ενεργοποιεί την εντολή απορίας και σε ελάχιστο χρόνο στην οθόνη των ματιών μου προβάλει η φράση "Ρε λες να;" Χωρίς να το σκεφτώ με δρασκελιά άλτη ανεβαίνω τις σκάλες και ασθμαίνοντας φτάνω στο πάνω πάτωμα. Με μια μου κίνηση, μπλοκάρω το λεκτικό ερπετό. Το κρατώ με χέρια και με πόδια, μα αυτό αντιστέκεται σθεναρά προσπαθώντας να μου κλείσει τα μάτια. Σ' αυτό το σημείο αξιοποιώντας τις γνώσεις μου στο σύστημα Μπράϊγ προσπαθώ να ανιχνεύσω το περιεχόμενο, αλλά πάλι τίποτα! Το δαιμόνιο ξωτικό μου γλιστράει και μένω με τα χέρια κιτρινισμένα να το κοιτάζω, ξεθωριασμένο πια, να σέρνεται προς τη σοφίτα. Τσαντίζομαι! Κοκκινίζω! και γεμάτος θυμό, οδηγώ το σώμα μου στο δώμα. Που θα πάει... Θα το πιάσω! Με πολύ κόπο ανοίγω την φουσκωμένη πόρτα και αυτό που βλέπουν τα μάτια μου δεν θα το χωρούσε ούτε ο πιο προχωρημένος νους. Το κίτρινο σύνθημα είναι ξαπλωμένο πάνω σε μια στοίβα βιβλία και με κοιτάζει με το πιο ειρωνικό βλέμμα που διαθέτει η συλλογή του.
Εδώ σ' έχω! σκέφτομαι και με περισσή αποφασιστικότητα απλώνω το χέρι να το πιάσω και να κάνω δικό μου όλο το μυστήριο που κρύβουν τα γράμματά του. Για να δούμε που θα βάλεις τώρα την ειρωνεία σου κωλοσύνθημα! μονολογώ. Πριν όμως τελειώσω την φράση μου η κίτρινη κηλίδα χάνεται στις σελίδες ενός παλιού σκονισμένου βιβλίου. Πάω πιο κοντά και με το φύσημα της σκόνης απ' το εξώφυλλο αποκαλύπτεται η Αγία Οικογένεια του παλιού αναγνωστικού της Α' Δημοτικού. Ανοίγοντάς το, συναντώ το φιλαράκι μου το Μίμη να παίζει με τη Λόλα. Μίμη μήπως είδες κάτι κίτρινο να μπαίνει εδώ μέσα; Ρωτάω. Και αντί απαντήσεως λαμβάνω ένα νεύμα που με στέλνει στην επόμενη σελίδα. Γυρίζω σελίδα και τι να δω; Ο Μίμης και η Λόλα με φόντο την εκκλησία του χωριού, ντυμένοι με μπλε σχολικές ποδιές, σάκες και γαλάζιες σημαιούλες, πηγαίνουν πρώτη μέρα στο σχολείο.
Στο βάθος ένα κατακίτρινος ήλιος μου δείχνει τα δόντια του και με ειρωνικό σπρέι αραδιάζει κάποιες λέξεις στα σύννεφα. Πιάνομαι απ' το πρώτο σύννεφο που βρίσκω μπροστά μου και με αρκετή προσοχή προσπαθώ να βάλω τις λέξεις σε μια σειρά. Όταν το καταφέρνω, ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη μου και το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις. Κλείνω το αναγνωστικό και κοιτάζω απ' το παράθυρο. Είναι Σεπτέμβριος, στο τζάμι έχει κολλήσει ένας τεράστιος ήλιος και στο ντουβάρι απέναντι κάποιοι έχουν γράψει:
"Κάθε Σεπτέμβρη θα 'σαι μαθητούδι και κάθε Ιούνιο σφαχτό"