Κι έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις....

Ίσως να 'ναι ο Σεπτέμβρης.
Ίσως να 'ναι ο χρόνος που περνά.
Ίσως να 'ναι η "ζωή που αλλάζει,
δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία"
Ίσως να 'ναι κι η ίδια η "δικιά σου μελαγχολία"
Ίσως να 'ναι ....
Πολλά.
Νοσταλγικά, γυρνάς πίσω στο παρελθόν και ξεφυλλίζεις ένα ένα τα ημερολόγιά σου, με το χαμόγελο να δίνει τη θέση του σε απορίες τύπου "τι απέγινε ο...;" ή "που νάναι η...;" Το άναρχο μυαλό όμως φεύγει, ταξιδεύει σε μέρη καμιά φορά ξεχασμένα και σταματάει όπου αυτό θέλει, χωρίς να νοιάζεται αν σου ομορφαίνει τις στιγμές ή αν σε πικραίνει. Συμμαθητές απ' τα σχολεία, συνάδελφοι απ’τις δουλειές, απ' το στρατό, έρωτες ....

Μεγάλα λόγια, ιδέες, υποσχέσεις, προσδοκίες. Όλα άνω κάτω. Όλα γύρω γύρω κι εσύ στη μέση γεμάτος σημεία στίξης:
Εισαγωγικά σ’όλες τις μεγάλες κουβέντες.
Θαυμαστικά στα λίγα μεγάλα κατορθώματα, αλλά και στην απρόσμενη αλητεία.
Άνω τελείες στις ατέλειωτες υποθέσεις και ....
Χιλιάδες ερωτηματικά. Ένα απ’αυτά μάλιστα μεγάλο:

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;
Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του. Οι περισσότερες καθοριστικές επιλογές, έχουν γίνει. Μένει μόνο ένα παραθυράκι κι αυτό είναι η καβάντζα σου λίγο πριν την τρέλα.
Μία μία, διάφορες γνωστές φάτσες, περνούν από μπροστά σου. Άλλες φιλικές, που τις βλέπεις ακόμα και τώρα, που και που, κι άλλες ξεχασμένες, που το ασυνείδητο, άγνωστο γιατί, επιλέγει και φέρνει στην επιφάνεια.

Καθένας και μια ιστορία. Ένα ψέμα και μια αλήθεια μαζί, αυτό που ήταν, αυτό που έδειχνε ότι είναι κι αυτό που τελικά έμεινε. Ταμείο και ρέστα όσα ...
δεν παίχτηκαν
Πίσω σου παλιές φωτογραφίες.
Μπροστά σου αποφάσεις.
Τι να κρατήσεις απ’το χτες; Τι να πετάξεις;
Απορείς, μ' όλους αυτούς που αλλάξανε εντελώς πορεία και γλύφουν εκεί όπου έφτυναν, ώσπου συνειδητοποιείς τελικά, ότι ούτε στο παρελθόν έφτυναν, ούτε τώρα γλύφουν. Οι ίδιοι είναι κι ακολουθούν την ίδια ταχτική. Απλά ξέρεις φιλαράκι " Η αγορά δεν είναι σαν το πανεπιστήμιο, είναι σκληρή και θέλει κότσια, εξάλλου τα είδαμε και τα..." Και αυτοί τουλάχιστον είναι .... ! ειλικρινείς, γιατί υπάρχουν κι οι άλλοι οι οποίοι λεν χίλια μύρια σάλια όπως "Χτυπάω το σύστημα απ’τα μέσα" ή "μα δεν άλλαξα καθόλου, απλά μετεξελίχθηκα ελαφρά" ή "Χίλιες φορές με τους μεγαλοαστούς, παρά με τους ξεφτιλισμένους, νεόπλουτους, μικροαστούς. Τουλάχιστον τα παλιά τζάκια έχουν στυλ και παράδοση" και τόσα άλλα....

Κοιτάζεις όμως απ' την άλλη μεριά και τι βλέπεις;
Απίστευτους θεωρητικούς, συντηρητικούς σ' όλο τους το μεγαλείο πενηντάρηδες, κάτοχους της μίας και μοναδικής αλήθειας, να κυκλοφορούν πολιτικά, εις άγραν αποκλειστικού ακροατηρίου, άγνωστοι οι περισσότεροι ως πολιτικά υποκείμενα στο χώρο δουλειά τους.
Παρελθοντολάγνους, εραστές του χθεσινού αγωνιστικού "μεγαλείου", αμετανόητους ταβερνεπαναστάτες.
Γκριζόμαλους γόνους μεγαλοαστών, που όσο ακραία και να τοποθετηθούν πολιτικά, κανείς δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει. Εξάλλου έχουν την παιδεία και τη δύναμη να βολεύονται ακόμη και στις πιο στριμόκωλες καταστάσεις, βγάζοντας την ουρά τους απ' έξω.
Ελάχιστους συνεχιστές της νεανικής τους ιστορίας, με άλλους όρους όμως, πιο χαλαρούς, ίσως πεισματάρηδες, ίσως ρομαντικούς, σίγουρα πιο διαλλακτικούς, πιο ....
Πόσους και πόσους ακόμα, που κοιτιούνται στον καθρέφτη και μειδιούν πικρά. Ξεθωριασμένα χρώματα, που ξέβαψαν, το καθένα για διαφορετικό λόγο. Άλλα οδηγούν το νου, στη μελαγχολική εγκατάλειψη κι άλλα αναδύοντας τη βαριά μυρουδιά του σάπιου, ζωγραφίζουν κάτι ακαθόριστο, κάτι που στο μυαλό του καθένα σχηματίζει διαφορετική εικόνα.
Ανιχνεύοντας και επανακαθορίζοντας τις ίδιες πινελιές, μπορεί να σχηματίσεις τη "γεφυρούλα της Αρλ", αλλά και τον "σιταγρό με τα κοράκια".

Η ελπίδα κι ο θάνατος μαζί.
Παλιές φωτογραφίες, παλιά πρόσωπα,
που άλλα σου δίνουν κουράγιο
κι άλλα σε ρίχνουν σε βαθιά περισυλλογή.
Συζητήσεις για το χτες και
διαφορετικές εκτιμήσεις
κι έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις
με ποιους να πας και ποιους ν' αφήσεις.

Αυτά που λες Μαρία!