Δευτέρα, Σεπτεμβρίου 19, 2005

Κι έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις....


Ίσως να 'ναι ο Σεπτέμβρης.
Ίσως να 'ναι ο χρόνος που περνά.
Ίσως να 'ναι η "ζωή που αλλάζει,
δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία"
Ίσως να 'ναι κι η ίδια η "δικιά σου μελαγχολία"
Ίσως να 'ναι ....
Πολλά.
Νοσταλγικά, γυρνάς πίσω στο παρελθόν και ξεφυλλίζεις ένα ένα τα ημερολόγιά σου, με το χαμόγελο να δίνει τη θέση του σε απορίες τύπου "τι απέγινε ο...;" ή "που νάναι η...;" Το άναρχο μυαλό όμως φεύγει, ταξιδεύει σε μέρη καμιά φορά ξεχασμένα και σταματάει όπου αυτό θέλει, χωρίς να νοιάζεται αν σου ομορφαίνει τις στιγμές ή αν σε πικραίνει. Συμμαθητές απ' τα σχολεία, συνάδελφοι απ’τις δουλειές, απ' το στρατό, έρωτες ....

Μεγάλα λόγια, ιδέες, υποσχέσεις, προσδοκίες. Όλα άνω κάτω. Όλα γύρω γύρω κι εσύ στη μέση γεμάτος σημεία στίξης:
Εισαγωγικά σ’όλες τις μεγάλες κουβέντες.
Θαυμαστικά στα λίγα μεγάλα κατορθώματα, αλλά και στην απρόσμενη αλητεία.
Άνω τελείες στις ατέλειωτες υποθέσεις και ....
Χιλιάδες ερωτηματικά. Ένα απ’αυτά μάλιστα μεγάλο:

ΚΑΙ ΤΩΡΑ;
Ο καθένας έχει πάρει το δρόμο του. Οι περισσότερες καθοριστικές επιλογές, έχουν γίνει. Μένει μόνο ένα παραθυράκι κι αυτό είναι η καβάντζα σου λίγο πριν την τρέλα.
Μία μία, διάφορες γνωστές φάτσες, περνούν από μπροστά σου. Άλλες φιλικές, που τις βλέπεις ακόμα και τώρα, που και που, κι άλλες ξεχασμένες, που το ασυνείδητο, άγνωστο γιατί, επιλέγει και φέρνει στην επιφάνεια.


Καθένας και μια ιστορία. Ένα ψέμα και μια αλήθεια μαζί, αυτό που ήταν, αυτό που έδειχνε ότι είναι κι αυτό που τελικά έμεινε. Ταμείο και ρέστα όσα ...
δεν παίχτηκαν
Πίσω σου παλιές φωτογραφίες.
Μπροστά σου αποφάσεις.
Τι να κρατήσεις απ’το χτες; Τι να πετάξεις;
Απορείς, μ' όλους αυτούς που αλλάξανε εντελώς πορεία και γλύφουν εκεί όπου έφτυναν, ώσπου συνειδητοποιείς τελικά, ότι ούτε στο παρελθόν έφτυναν, ούτε τώρα γλύφουν. Οι ίδιοι είναι κι ακολουθούν την ίδια ταχτική. Απλά ξέρεις φιλαράκι " Η αγορά δεν είναι σαν το πανεπιστήμιο, είναι σκληρή και θέλει κότσια, εξάλλου τα είδαμε και τα..." Και αυτοί τουλάχιστον είναι .... ! ειλικρινείς, γιατί υπάρχουν κι οι άλλοι οι οποίοι λεν χίλια μύρια σάλια όπως "Χτυπάω το σύστημα απ’τα μέσα" ή "μα δεν άλλαξα καθόλου, απλά μετεξελίχθηκα ελαφρά" ή "Χίλιες φορές με τους μεγαλοαστούς, παρά με τους ξεφτιλισμένους, νεόπλουτους, μικροαστούς. Τουλάχιστον τα παλιά τζάκια έχουν στυλ και παράδοση" και τόσα άλλα....


Κοιτάζεις όμως απ' την άλλη μεριά και τι βλέπεις;
Απίστευτους θεωρητικούς, συντηρητικούς σ' όλο τους το μεγαλείο πενηντάρηδες, κάτοχους της μίας και μοναδικής αλήθειας, να κυκλοφορούν πολιτικά, εις άγραν αποκλειστικού ακροατηρίου, άγνωστοι οι περισσότεροι ως πολιτικά υποκείμενα στο χώρο δουλειά τους.
Παρελθοντολάγνους, εραστές του χθεσινού αγωνιστικού "μεγαλείου", αμετανόητους ταβερνεπαναστάτες.
Γκριζόμαλους γόνους μεγαλοαστών, που όσο ακραία και να τοποθετηθούν πολιτικά, κανείς δεν πρόκειται να τους ενοχλήσει. Εξάλλου έχουν την παιδεία και τη δύναμη να βολεύονται ακόμη και στις πιο στριμόκωλες καταστάσεις, βγάζοντας την ουρά τους απ' έξω.
Ελάχιστους συνεχιστές της νεανικής τους ιστορίας, με άλλους όρους όμως, πιο χαλαρούς, ίσως πεισματάρηδες, ίσως ρομαντικούς, σίγουρα πιο διαλλακτικούς, πιο ....
Πόσους και πόσους ακόμα, που κοιτιούνται στον καθρέφτη και μειδιούν πικρά. Ξεθωριασμένα χρώματα, που ξέβαψαν, το καθένα για διαφορετικό λόγο. Άλλα οδηγούν το νου, στη μελαγχολική εγκατάλειψη κι άλλα αναδύοντας τη βαριά μυρουδιά του σάπιου, ζωγραφίζουν κάτι ακαθόριστο, κάτι που στο μυαλό του καθένα σχηματίζει διαφορετική εικόνα.
Ανιχνεύοντας και επανακαθορίζοντας τις ίδιες πινελιές, μπορεί να σχηματίσεις τη "γεφυρούλα της Αρλ", αλλά και τον "σιταγρό με τα κοράκια".

Η ελπίδα κι ο θάνατος μαζί.
Παλιές φωτογραφίες, παλιά πρόσωπα,
που άλλα σου δίνουν κουράγιο
κι άλλα σε ρίχνουν σε βαθιά περισυλλογή.
Συζητήσεις για το χτες και
διαφορετικές εκτιμήσεις
κι έρχεται η στιγμή ν' αποφασίσεις
με ποιους να πας και ποιους ν' αφήσεις.

Αυτά που λες Μαρία!

11 σχόλια:

Γεώργιος Χοιροβοσκός είπε...

Εξαίρετο, δυστυχώς δεν παύει να μου υπενθυμίζει τις αποφάσεις που πρέπει να πάρω και με πονάνε.

neraida είπε...

Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω... Απίστευτα γλαφυρός ο τρόπος που περιγράφεις τις σκέψεις σου, που είναι όμως και σκέψεις μου.

Αυτό που μένει στην πίσω πλευρά του μυαλού μου είναι το μεγάλο ερωτηματικό, πως έρχονται έτσι άτσαλα κι απρόθυμα να με βρουν αυτές οι αισθήσεις, αυτές οι καταστάσεις, όταν πριν λίγα χρόνια ούτε πήγαινε ο νους μου ότι υπάρχουν. Αυτό το παιχνίδι με το χτες που παλεύει για τις καλές ή τις κακές αναμνήσεις (το ίδιο πονάνε και τα δύο), το παιχνίδι με το τώρα (τώρα τι?) και το παιχνίδι με το αύριο (αν τώρα έχουν γίνει όλα έτσι, πόσο αλλιώς "έτσι" θα μου σκάσουν αύριο?) είναι ικανό να ισοδεπώσει και το τελευταίο ίχνος ρομαντισμού που κουβαλάω για αυτή τη ζωή. Με πλησιάζει έντονα η παραίτηση, αφού και στην τρέλα μου πλέον δε τα βγάζω εύκολα πέρα.

mindstripper είπε...

Αχ βρε 0 comments... (πέρασα να σου πόσο σ' ευχαριστώ) ;-)

Alexandra είπε...

Στιγμές αποφάσεων... Πολλές δυστυχώς

greekgaylolita είπε...

Δυστυχώς

Filotas είπε...

Επειδή ξέρουμε ότι δεν είμαστε από αυτούς που αφήνεις γιατί βαρέθηκες, να ναι καλοί οι δρόμοι σου και εξαίσιες οι νύχτες...Hasta la proxima reunion, companero!!!

Μαρκησία του Ο. είπε...

Τι όμορφο κείμενο....

οι πίσω μας σελίδες...

πολυβιος είπε...

όλοι προσπαθούν να μου αποδείξουν ότι δεν υπάρχει το "για πάντα". αγάπες που με πλήγωσαν, φίλοι που δεν εξελίχθηκαν, συνάδερφοι που με πρόδωσαν και τόσοι άλλοι. κάποτε, στην άγουρη νιότη μου, ένοιωθα πως ήμουν πρωταγωνιστής σε μια ταινία που παιζόταν μπροστά μου. τώρα, που τα προβλήματα πληθαίνουν με πυραμιδική διάρθρωση, θέλω απλώς να σταματήσει λίγο η ταινία και να πάω για ποπ-κορν και νάτσος. no alarms and no surprises, που λένε και οι radiohead. "no alarms and no surprises, PLEASE".

nonplayer είπε...

Πότε λέει δικαιούμαστε σύνταξη;
...
ΠΟΤΕ; Fuck...

Giramondo είπε...

Πρέπει να πάρουμε το δρόμο...και να δούμε ποιοι ακολουθούν...κρίμα που οι πιο πολλοί μένουν πίσω...κρίμα που με αφήνεις να σε αφήσω.

η Λίτσα είπε...

αργούν αυτες οι αποφάσεις;
εχω αρχίσει ν΄ ανησηχώ ...