Τρίτη, Σεπτεμβρίου 06, 2005

Ένα σύνθημα για το Σεπτέμβρη Goddamned!

Το σχολικό σταματάει έξω απ' το σπίτι. Ο οδηγός κατεβαίνει μ' ένα κίτρινο σπρέι στο χέρι κι αφού μονολογεί κάτι σε ακατάληπτα οδηγίστικα ελληνικά, αρχίζει να γράφει συνθήματα στην άσφαλτο σαν εικοσάχρονος που φεύγει φαντάρος. Απ' το παράθυρό μου παρακολουθώ τη σκηνή και μόλις εξαφανίζεται το σχολικό, κατεβαίνω να διαβάσω τι έγραψε στο δρόμο μας ο οδηγός.
Όμως ... Ω του θαύματος! το σύνθημα έχει εξαφανιστεί. Κοιτάζω γύρω μου ψάχνοντας κάποιον να πιστοποιήσει το γεγονός, ως τελευταία εγγύηση για το υγιές του μυαλού μου, αλλά μάταια. Goddamned! σιγοψιθυρίζω σε άπταιστα αμερικάνικα, ούτε ένας! Έπρεπε να το πάρω απόφαση. Κανείς απ' τους γύρω δεν είχε δει κάτι. Ούτε το σχολικό?! Ούτε τον οδηγό?! Ούτε το σύνθημα?! Goddamned! Πριν προλάβω όμως να τριτώσω τη βρισιά, το μάτι μου πέφτει στο πλακόστρωτο μονοπάτι που οδηγεί στην είσοδο του σπιτιού μου. Πάνω τους σέρνεται κάτι ανοιχτόχρωμο, που τρακάροντας με τις πρώτες ηλιαχτίδες φωσφορίζει τόσο έντονα, που κάνει τα λουλούδια του κήπου να κλείνουν γρήγορα τα πέταλά τους, σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να περισώσουν ότι προλαβαίνουν απ' το χρώμα τους. Τι να 'ναι άραγε; Πάω πιο κοντά κι αυτό που βλέπω μ' αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Αυτό το περίεργο κίτρινο ερπετό στο πλακόστρωτο, δεν είναι τίποτ' άλλο παρά το σύνθημα! Το σύνθημα που έγραψε ο οδηγός του σχολικού! Ένα χαμόγελο ανθίζει στο πρόσωπό μου. Δεν είμαι τρελός λοιπόν! Ο οδηγός, το σπρέι, το σχολικό, δεν είναι προϊόντα της φαντασίας μου!
Τρέχω γρήγορα, ανοίγω το κάγκελο, προσπαθώ να διαβάσω τι είναι γραμμένο, αλλά τίποτα. Αδύνατον! Το σύνθημα περνώντας το κατώφλι της εισόδου μετακινείται στο εσωτερικό του σπιτιού. Θεέ μου βόηθα! Θα μου βάψει το σπίτι κίτρινο. Κι ότι το άσπρισα και το καθάρισα! Με γρήγορες κινήσεις ανοίγω την πόρτα, μπαίνω στο χωλ κι από κει στο μεγάλο καθιστικό. Η κίτρινη λωρίδα όμως δε φαίνεται. Μα που πήγε; Αφού την είδα! Ψάχνω δεξά, ψάχνω ζερβά, τίποτα! Στο μυαλό μου ένα τεράστιο ερωτηματικό ενεργοποιεί την εντολή απορίας και σε ελάχιστο χρόνο στην οθόνη των ματιών μου προβάλει η φράση "Ρε λες να;" Χωρίς να το σκεφτώ με δρασκελιά άλτη ανεβαίνω τις σκάλες και ασθμαίνοντας φτάνω στο πάνω πάτωμα. Με μια μου κίνηση, μπλοκάρω το λεκτικό ερπετό. Το κρατώ με χέρια και με πόδια, μα αυτό αντιστέκεται σθεναρά προσπαθώντας να μου κλείσει τα μάτια. Σ' αυτό το σημείο αξιοποιώντας τις γνώσεις μου στο σύστημα Μπράϊγ προσπαθώ να ανιχνεύσω το περιεχόμενο, αλλά πάλι τίποτα! Το δαιμόνιο ξωτικό μου γλιστράει και μένω με τα χέρια κιτρινισμένα να το κοιτάζω, ξεθωριασμένο πια, να σέρνεται προς τη σοφίτα. Τσαντίζομαι! Κοκκινίζω! και γεμάτος θυμό, οδηγώ το σώμα μου στο δώμα. Που θα πάει... Θα το πιάσω! Με πολύ κόπο ανοίγω την φουσκωμένη πόρτα και αυτό που βλέπουν τα μάτια μου δεν θα το χωρούσε ούτε ο πιο προχωρημένος νους. Το κίτρινο σύνθημα είναι ξαπλωμένο πάνω σε μια στοίβα βιβλία και με κοιτάζει με το πιο ειρωνικό βλέμμα που διαθέτει η συλλογή του.
Εδώ σ' έχω! σκέφτομαι και με περισσή αποφασιστικότητα απλώνω το χέρι να το πιάσω και να κάνω δικό μου όλο το μυστήριο που κρύβουν τα γράμματά του. Για να δούμε που θα βάλεις τώρα την ειρωνεία σου κωλοσύνθημα! μονολογώ. Πριν όμως τελειώσω την φράση μου η κίτρινη κηλίδα χάνεται στις σελίδες ενός παλιού σκονισμένου βιβλίου. Πάω πιο κοντά και με το φύσημα της σκόνης απ' το εξώφυλλο αποκαλύπτεται η Αγία Οικογένεια του παλιού αναγνωστικού της Α' Δημοτικού. Ανοίγοντάς το, συναντώ το φιλαράκι μου το Μίμη να παίζει με τη Λόλα. Μίμη μήπως είδες κάτι κίτρινο να μπαίνει εδώ μέσα; Ρωτάω. Και αντί απαντήσεως λαμβάνω ένα νεύμα που με στέλνει στην επόμενη σελίδα. Γυρίζω σελίδα και τι να δω; Ο Μίμης και η Λόλα με φόντο την εκκλησία του χωριού, ντυμένοι με μπλε σχολικές ποδιές, σάκες και γαλάζιες σημαιούλες, πηγαίνουν πρώτη μέρα στο σχολείο.
Στο βάθος ένα κατακίτρινος ήλιος μου δείχνει τα δόντια του και με ειρωνικό σπρέι αραδιάζει κάποιες λέξεις στα σύννεφα. Πιάνομαι απ' το πρώτο σύννεφο που βρίσκω μπροστά μου και με αρκετή προσοχή προσπαθώ να βάλω τις λέξεις σε μια σειρά. Όταν το καταφέρνω, ένα χαμόγελο σκάει στα χείλη μου και το μυαλό μου γεμίζει με σκέψεις. Κλείνω το αναγνωστικό και κοιτάζω απ' το παράθυρο. Είναι Σεπτέμβριος, στο τζάμι έχει κολλήσει ένας τεράστιος ήλιος και στο ντουβάρι απέναντι κάποιοι έχουν γράψει:
"Κάθε Σεπτέμβρη θα 'σαι μαθητούδι και κάθε Ιούνιο σφαχτό"

17 σχόλια:

Filotas είπε...

Τι πίνεις και δεν μας δίνεις;!...
Το σύνθημα πάντως είναι και γαμώ!...

---. είπε...

Τα συγχαρητήριά μου, για το πιο γλυκό κείμενο του Σεπτέμβρη. Όσο για τις φωτογραφίες, σ΄ευχαριστώ για το ταξίδι.

ci είπε...

Radio Nostalgie!
Πράγματι, το σύνθημα φοβερό. Τι μένει? Να ευχηθούμε Καλή Χρονιά σε όλα τα μαθητούδια!

zouri1 είπε...

νασαι καλα,τελειο.

zouri1 είπε...

σε παρακαλω οταν τελειωσει η χρονια θαθελα να μου χαρισεις την τσαντα.

Gypas είπε...

Άψογο!!!
Εγω που γεννήθηκα το 1980 νομίζω οτι είχα διαφορετικά βιβλία Α΄Δημοτικού από αυτά των photo
Όσο μπορώ να θυμάμαι από 6 χρονών βέβαια...

neraida είπε...

Θέλω να ξαναπάω σχολείο.... ΤΩΡΑ. Στην Α' Δημοτικού. Είμαι σίγουρη ότι δεν ξέρω πολλά και πρέπει να επαναλλάβω όλες τις τάξεις του Δημοτικού... Καλύτερα δασκάλους, παρά αφεντικά. Τουλάχιστον είχε και διαλλείματα, γυμναστική, κι αν αρρώσταινε ο δάσκαλος/α κολοβαράγαμε ζωγραφίζοντας ή παίζοντας... Χώρια κάτι γιορτές, παρελάσεις, κλπ κλπ. Και το κυριότερο 3 ολόκληρους μήνες διακοπές...

0comments είπε...

Άγγελε, ότι πίνω το πίνουμε μαζί.
#COSTANTINA #Amistad #zouri1 #Gypas
#scorpina Ευχαριστώ πολύ!!
#Gypas όντως είχες διαφορετικά αναγνωστικά. Αυτά είναι πολύ παλιά.
#scorpina Αν γεννιόντουσαν λέει!!!
Μην το συζητάς! Και μάλιστα κάποια απ' αυτά έχουν και παιδιά.

0comments είπε...

"Χώρια κάτι γιορτές, παρελάσεις, κλπ κλπ." Χώρια το ... ακαταλόγιστο λόγω ηλικίας.

"mu fenete oti auta ta alfavitaria ine (by the way) tis modos se oles tis europaikes hores"
...έτσι και στην Ελλάς Μάνθο μου. Και γιατί να μην είναι; Που θα βρεις με ένα 10ρικο τόση αγνή κι ανόθευτη ανάμνηση.

Παπαρούνα είπε...

βρε συ,εγώ γιατί αγχώθηκα;Πάνω που είχα διώξει από το νού μου τέτοιες αναμνήσεις...:(

0comments είπε...

Εγώ πάλι τα περνάω αυτά κάθε Ιούνιο. ("Κάθε Σεπτέμβρη θα 'σαι μαθητούδι και κάθε Ιούνιο σφαχτό")

nonplayer είπε...

Να σαι καλά! Διαβάζοντας το κείμενό σου ένιωσα την ίδια νοσταλγική αγαλλίαση όπως όταν ανακαλύψαμε τυχαία στο Διαδίκτυο κάτι επεισόδια του Stingray! (για να δούμε πόσοι θα το θυμηθούν...)

Juanita La Quejica είπε...

Φίλος της Mary Poppins είναι μάλλον ο οδηγός που κόντεψε να σου λερώσει το φρεσκοβαμμένο σπίτι.

Τί παράξενο συναίσθημα... τόσα χρόνια μετά και ακόμα μετρώ τον χρόνο μηδενίζοντας το κοντέρ τον Σεπτέμβη. Την Πρωτοχρονιά την κρατώ για το ξενύχτι μόνο...

0comments είπε...

#Matthew εννοείται ότι τα 10Ε για το βιβλίο περισσεύουν απ' τις μπύρες.
#Μαίανδρε. Stingray, Παιδί της Θάλασσας, Emotional Rescue!!!! Τι με θυμίζεις;;;
#Juanita La Quejica
"Φίλος της Mary Poppins είναι μάλλον ο οδηγός" Το ..πιθανότερο.
Όσο για το κοντέρ, μάλλον σ' όλους μας, τον Σεπτέμβρη μηδενίζει

Να 'στε καλά guys!!

neraida είπε...

Goddamned! Το ακαταλόγιστο λόγω ηλικίας, που είναι και το σημαντικότερο, δεν το είχα υπόψιν. :Ρ

Πάντως, μη στενοχωριέσαι, μέχρι τον Ιούνιο κάτι θα βρούμε να τη παλέψουμε την "σφαγή"

Unknown είπε...

Σωστός... διαβάζοντας το ποστ σου στο μυαλό μου έχει κολλήσει ο φοβερός οδηγός του λεωφορείου στο Χάρι Πότερ αυτός πρέπει να έκανε τη ζημιά... το κίτρινο ερπετό σου έχει επισκεφθεί πολλά σπίτια βλέπω... οουπςςς κάτι άκουσα μέσα πάω να δω... ;)

Giramondo είπε...

Φοβερό...αυτό μόνο έχω να πω!!