ΟΤΑΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΣΥΝΝΕΦΑ

Όταν έρχονται τα σύννεφα, είναι η ώρα που δραστηριοποιείται η υπηρεσία αντιμετώπισης εκτάκτων αναγκών της επιτροπής φαντασιακής προστασίας των ξωτικών. Έτσι ακολουθεί ένας καταιγισμός μηνυμάτων από και προς τα αχυρένια σκιάχτρα: "Achtung! Achtung! Προσοχή! Προσοχή! Έρχεται βροχή! Σε λίγο όσα από μας είναι ξεσκέπαστα, θα παρατηρήσουν πως χωρίς να αυξηθεί πολύ ο όγκος τους, αισθάνονται υπερβολικά βαριά. Αν κάποια, τύχει και ζυγιστούν αμέσως μετά τη βροχή, ας μην ανησυχήσουν. Δεν είναι τίποτα σοβαρό. Με τον πρώτο ήλιο θα επανέλθουν στην κανονική τους κατάσταση"

Τα κοράκια έχουν εγκαταλείψει το αμπέλι εδώ και καιρό, ενώ οι σπουργίτες και οι τρυποκάρυδοι ελλείψει σταφυλιών το χρησιμοποιούν μόνο ως κρυψώνα. Ο τρύγος έχει τελειώσει και όσοι σάτυροι κοιμήθηκαν μεθυσμένοι μέσα στο σώμα κάποιας μαινάδας, με τα τραγίσια πόδια τους στην πλάτη, τρέχουν να προλάβουν το επόμενο πανηγύρι των Ηδονιστών Θεών, σε όποια γωνιά της γης κι αν ετοιμάζεται.
Στα χέρια τους συνθετητές ήχων και φορητοί υπολογιστές ψήνουν καθ' οδόν το επόμενο πάρτυ. Ρίχνουν το βάρος της σκέψης τους στα σταφύλια, που έχουν κεντήσει στα μπράτσα τους, κι απ' το μούστο που κυλάει στα δάχτυλα + σπέρμα από φρέσκια συνουσία, φτιάχνουν το πιο ταξιδιάρικο φάρμακο της πιάτσας. Πολλοί έχουν καταλάβει τι παίζεται, αλλά κανείς δεν επανέρχεται να το μαρτυρήσει. Όσοι γυρνάν πίσω και συνεχίζουν υποτελώς την διακονία στα πνεύματα του πάθους, πνίγονται απ’ το ίδιο το ζωοφόρο κρασί που κυλάει στο σώμα τους, όταν φορτωμένο μεσαιωνικές ενοχές, με τρόπο προπατορικό, μεταμορφώνεται σε αίμα . Η διαδικασία υπάρχει για να αλλάζει. Υπάρχει για να δίνει στέγη και τροφή στη φαντασία. Δεν πρέπει να επαναλαμβάνεται. Στην πρώτη επανάληψη πεθαίνει. Όταν κάποτε φανεί δυνατή και επιζήσει, πρέπει κάποιος να την οδηγήσει στα χλοερά μονοπάτια του Όπου δεν πρέπει, κι αν αρνηθεί, τότε να την αφήσει έρμαιο στην χειρότερη απ' τις μοίρες, την επανάληψη.

Καημένε Τζόν Λιούρι! τα πόδια σου δεν ήταν συνηθισμένα στις κακουχίες και κατά την απόδραση απ’ το βάλτο, τα 'φαγαν οι βδέλλες. Ο Τζάρμους σχεδίασε τα πάντα μπροστά σου. Δε φταίει αυτός. Μπορούσες ν' αρνηθείς. Αλλά όταν άρχισε η βροχή, νόμιζες πως θα παραστήσεις τον Τζήν Κέλι. Νόμιζες πως θα τραγουδάς και θα χορεύεις στην άσφαλτο της μεγαλούπολης. Όταν μιλούσαν για το "υπερχειλισμένο έλος" που επικοινωνεί με τον υπόνομο της φυλακής, εσύ νόμιζες πως αναφερόταν σε κάποιο μπαρ με τζουμπόξ, καφέδες και τσιγάρα. Τις φυλακές, απ' το φόβο του αισθητικού ανταγωνισμού με τα σπίτια τους, όπου μπορούν, τις χτίζουν έξω απ' τις πόλεις. Η προσδοκία του ιδανικού αποδείχθηκε ισχυρότερη της λογικής και την πάτησες.
Καημένε Γιάννη! Και τώρα τα σκιάχτρα, ακόμη και υπέρβαρα, γελούν μαζί σου. Τα ειρωνικά χαχανιτά τους φτάνουν μέχρι τον Όλυμπο. Μέχρι τις κατασκηνώσεις των αστών εκδρομέων και τους ξυπνούν. Οι ντόπιοι τσομπάνηδες, τα νοιώθουν σαν αύρα στο πετσί τους και κλείνουν λάγνα τα μάτια τους. Αγκαλιά με κάποιο νεαρό ζώο του κοπαδιού τους, ποζάρουν επί πληρωμή σε αγιογράφους, περιμένοντας καρτερικά τα χιόνια, να μετακομίσουν μακριά απ' τους Θεούς.

Μια σταγόνα βροχής ελέγχει, δια της κρούσεως, το μουντό ήχο της λαμαρίνας και επιβεβαιώνοντας για ακόμη μια φορά το ψεύτικο των ισχυρισμών της βροντοφωνάζει:
ΘΕΛΕΙ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΕΙ
Η ΛΑΜΑΡΙΝΑ ΚΡΥΣΤΑΛΛΟ