ΑφρικανικΆ μονόχορδα και τάμπλες παραγεμισμένες με κάρυ

ΑφρικανικΆ μονόχορδα και τάμπλες παραγεμισμένες με κάρυ αράζουν στην οθόνη του πισιού μου κι ερωτοτροπούν με τα μυωπικά «μυγάκια» του αέρα. Ξάφνου εμφανίζεται η απρόσμενη εξέλιξη του μυθιστορήματος και κλέβει την παράσταση.
Ο ήρωας δεν είναι πια ήρωας. Για την ακρίβεια δεν ήταν ποτέ ήρωας. Απλά μεγάλωσε πιστεύοντας πως είναι ήρωας κι ήρθε η στιγμή να αλλάξουν όλα. Αργά ή γρήγορα, πάντα έρχεται αυτή η στιγμή.
Ουφ! Βαρέθηκα πια! Αναφωνεί ο πρώην ήρωας. Θα περάσω σε κάποια άλλη αφήγηση. Θα πάω κάπου αλλού, κάπου που οι ήρωες έχουν χαμηλότερη βάση και μεγαλύτερη διάρκεια.
Αχ! Τι όμορφα! Συνεχίζουν τα ζώα του δάσους!
Αχ! Τι όμορφα!
Ένας κεραυνός (περιπέτεια) όμως διαλύει την ησυχία και γράφει φωτεινά στη νύχτα, λόγια μυστήρια, σε γλώσσα παράξενη που δε γνωρίζουν οι ήρωες.
Μα τι λέει αυτή η χαζολάμψη; Αυτός ο βλακοθόρυβος; (Το μυστήριο γίνεται Μυστήριο μόνο όταν ....)
Έλα ντε; Απαντούν τα κοκκινοπράσινα πετρώματα. Ενώ τα αστραφτερά διαμάντια απ' τα δάκρυα της ρεμπέτισσας Διαμάντως της αλανιάρας αρχίζουν να χαράζουν στο γυάλινο πάτωμα του παραμυθιού όμορφους στίχους Ελευθερίας.
Να ο καινούργιος εθνικός ύμνος!
Να ο καινούργιος ύμνος του έθνους των ασύλληπτων σκέψεων! Των οραμάτων που επιβάλλονται απ' την ανάγκη για Φυγή, για Ελευθερία. Του έθνους με έψιλον μικρό. Του έθνους των πνευματικών καταστάσεων, που υπάρχει για να μας θυμίζει ότι η ζωή είναι ένα πορτοκάλι, χωρίς κρυμμένο νόημα παρακαλώ. Πορτοκάλι! Τίποτ' άλλο! Χωρίς εξήγηση. Χωρίς ανάλυση.
Σ' αυτό το σημείο το κείμενο έχει ανάγκη από κάτι έντονα δραματικό κάτι μεταξύ Άμλετ Βούρτση και Ρίχαρντ Θεοδωράκη. Κάτι που να θυμίζει επέλαση με χιλιάδες ασώματες ψυχές και ταυτόχρονα μορφές γήινες γεμάτες πόνο, σκαμμένες απ' την απόγνωση.
ΟΚ! Πάμε αλλού τώρα!
Εντάξει θα γυρίσω και σε σένα!
Σε λίγες μέρες θα πάω στη Δράμα.
Λοιπόν, θα κάνω μια βόλτα στα νερά της Αγίας Βαρβάρας. Θα χαζέψω λίγο τους κύκνους. ΔΕΝ θα ταΐσω τις πάπιες, γιατί απ' το πάχος δε μπορούν να κουνηθούν. Θα φωτογραφήσω το ηλιοβασίλεμα στο Μενοίκιο και πριν γυρίσω σπίτι θα περάσω απ' την καπναποθήκη απέναντι απ' το πρώην σπίτι μου να πω ένα γεια στα πνεύματα των καπνεργατών.
Κατεβαίνω απ' τις σκάλες, ως δείγμα αλλαγής νοοτροπίας προς το υγιεινότερο, και σκέφτομαι πως Ναι! Τελικά η ζωή είναι ένα πορτοκάλι. Χωρίς εξήγηση. Χωρίς ανάλυση. Ένα πορτοκάλι! (μπορεί και χωρίς θαυμαστικό, αν και αυτό πρέπει να το ψάξω)
Ο Γκρούτσο Μαρξ χαμογελάει και εμφανώς χαρούμενος προχωράει σε δύσβατα νοητικά μονοπάτια τραγουδώντας:
«Αυτή είναι η άποψή μου!
Κι αν δε σας αρέσει ....
μπορώ να την αλλάξω»

Να μ' αγαπάτε!