Ογκόλιθοι και τσιμεντόσκονη - Μια ιστορία διακοπών

Κι αν περάσαμε ...
Για κάποιο άγνωστο προς το παρόν λόγο μου μπήκε στο μυαλό αυτή η λέξη και θρονιάστηκε στην πρώτη σειρά του κειμένου. Ίσως να 'ναι εισαγωγή κάποιου τραγουδιού του Καζαντζίδη. Ίσως να 'ναι το μερίδιό μου στην συμπαντική ανταπόκριση σε κάποιο πέταγμα πεταλούδας. Ίσως πάλι και να μην είναι τίποτα από τα παραπάνω, αλλά κάτι εξίσου περίπλοκα απλό και μυστηριώδες.
Το γεγονός είναι ότι μόλις επέστρεψα στο Λ.Α μετά από μια υπέροχη εβδομάδα στη Βόρεια Ελλάδα κατά την οποία συνδυάστηκε το τερπνό των διακοπών με το ωφέλιμο των υποχρεώσεων. (Τι μας λες!)
Θα 'θελα να γράψω για όλα τα συναισθήματα που τύπωσαν μέσα μου την ιστορία αυτής της βδομάδας αλλά φοβάμαι πως θα περιοριστώ στα ισχυρότερα και ως εκ τούτου η εικόνα που θα δημιουργηθεί απ' αυτές τις μεγάλες ψηφίδες θα μπάζει από χίλιες μπάντες. Εξάλλου χωρίς το τσιμέντο της κάθε μικρούλας στιγμής που μπολιάζει τους ογκόλιθους των μεγάλων γεγονότων το ντουβάρι της ιστορίας μας θα ήταν γεμάτο τρύπες.

Το πρωινό ξύπνημα, απ' τα πουλιά που φωλιάζουν στα δέντρα του σπιτιού του Γιάννη και της Δήμητρας, ήταν μια υπενθύμιση ότι υπάρχει η πιθανότητα στον καθένα μας να ζήσει σαν άνθρωπος, κι ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν ξυπνούν από μανιασμένα κορναρίσματα, συναγερμούς και φωνές ημίτρελων οδηγών.
Ο καφές με τον Angelito και την Snowflake, η οινοποσία με την παρέα στα «Παραμύθια», οι «Τέχνες Αλυπίας» υπό τους ήχους των επιλογών του Angelito, η Frida στο υπόγειο των We Few, το φιλμάκι με τα αγάλματα στη νομαρχία, η Χαλκιδική ....



Τι να πεις και να μην είναι λίγο;
Τι να πεις και να μην είναι πολύ;