Πόρτες 26/5/07 – Ένα μήνα μετά

Σαν τους λαγούς στο Inland Empire
- Τι είν’ αυτός ο θόρυβος στην πόρτα;
- Θόρυβος; Μα δεν άκουσα τίποτα
- Μα πως; Εμένα μου φάνηκε σαν να είναι κάποιος πίσω απ’ την πόρτα. Για πάνε δες
Σηκώνεται ο άνδρας και πηγαίνει στην πόρτα. Την ανοίγει, κοιτάζει πίσω της, δε βλέπει τίποτα.
- Είδες που σου ‘λεγα; Δεν είναι κανείς
- Ε τότε ποιος έκανε το θόρυβο που άκουσα;
- Μάλλον ο αέρας
- Ο αέρας; Και ποιος τον κάλεσε;
Πίσω απ’ τα κλειστά παράθυρα, στους φθαρμένους x-γυαλιστερούς καναπέδες, κοιτάμε τη βροχή να μουλιάζει τα παντζούρια και μαζί τις μέρες μας. Κοιτάμε τη ζωή μας να περνάει χωρίς εμάς, γεμάτη με τσαρλατάνους που μπαίνουν σπίτι μας από τη γυάλινη πόρτα που αφήσαμε ανοιχτή στο κέντρο του σαλονιού μας.

- Τι είν’ αυτός ο θόρυβος στην πόρτα;
- Θόρυβος; Μα δεν άκουσα τίποτα
Οι εκδότες των δωρεάν χαρτιών φορώντας μπλουζάκια που γράφουν “tus ti ferame kiafti tin pempti” γελάνε πίσω απ’ τις πλάτες μας καθώς μας βλέπουν να αγοράζουμε αδιαμαρτύρητα τις ενοχές -τι χρώμα να 'χουν;- που έχουν προσφορά αυτή τη βδομάδα.
Ξυπνώ το πρωί και κάνω άφθονο ελαφρύ καφέ. Τέτοιον χρειάζονται οι στιγμές μου. Για διαρκή Υποδόρια ένταση χωρίς διαλλείματα. Κοιτάζω τον ηλιακό απέναντι και με τυφλώνει. Ίσως να ‘ναι Αυτό που χρειάζομαι περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. Ίσως να ‘ναι αυτό που χρειάζονται οι φωτογραφίες για να χλομιάσουν, όταν μένουν κενές απ’ τα πρόσωπα που οι δήμιοι δρόμοι παίρνουν μακριά μας.
- Κι ύστερα σκέφτομαι πως η ζωή προχωράει
- Ναι! Με πατερίτσες!
- Έστω κι έτσι. Πρέπει να την στηρίξουμε. Να την σπρώξουμε να πάει μπροστά.
- Και τι σημαίνει μπροστά;
Είναι απ’ τις στιγμές που η πραγματικότητα συνδικαλίζεται και σβήνει κάθε τι που προσπαθεί να ζωγραφίσει γράμματα απ’ το αύριο. Που ζητάει απ’ την ελπίδα να κρυφτεί στο σκούρο πάτο του φλιτζανιού, που γεμίζει με όλο και πιο ελαφρύ καφέ.