Μια βραδιά στα μπλόγκια ή αλλιώς Λάιβ + μαργαρίτα - Γεννούν οι συναυλίες;

Ήμουν που λέτε πριν από λίγο σ’ ένα μπλογκ και Τι λέτε ότι έφτιαχνα; Καθόμουνα στο μπαρ μιας καφετερίας, δίπλα σ’ ένα πανέμορφο, ελαφρά μεθυσμένο κορίτσι και χάζευα το περιβάλλον.
Ή μήπως στο περιβάλλον; Στο περιβάλλον! Ναι στο περιβάλλον. Εκεί χάζευα.
Όταν ξάφνου μια ξεκούρδιστη έβδομη που προσπαθούσε να μας πείσει ότι ήταν επίσης και ρωμαλέα ματζόρε, ξύνει κατά λάθος(;) τον λαβύρινθό μου και προκαλεί τέτοια αιμάτωση στο υποσυνείδητό μου, kanonτάς με να απορώ για το μεγαλείο και ταυτόχρονα την σφαιδρή καταπίεση που δεχόμαστε απ’ την Τάξη, που ακόμη δεν .... Τάξη. Στο μυαλό μας γράφεται ως Αρμονία. Το ‘να δίπλα στ’ άλλο, όπως ορίζουν κάποιοι kanonες. Οι οποίοι μάλιστα ορίζουν και το ύφος, αλλά και την ποιότητα του ενός και του άλλου. Τα γράμματα να είναι Έτσι. Τα χρώματα κι οι γραμμές να είναι Έτσι. Το βάδισμα να είναι Έτσι. Το στήσιμο να είναι Έτσι.
Η νίκη του επίκτητου στο ενστικτώδες, στο γονιδιακό. Του φαινότυπου στον γονότυπο. Τι είπατε; Κι όμως στη σύγχρονη βιολογία είναι γεγονός. Τα prions των τρελλών αγελάδων μας δείχνουν το δρόμο.
Μπροστά μου έχω ένα υπέροχο λάιβ. Κιθάρες + ντράμς + πληκτρόφωνα + μικρόφωνα κι ιδρώτας. Έτσι είναι τα λάιβ. Έτσι είναι καταγραμμένα κι έτσι τα αναγνωρίζουμε. Η λέξη κονσέρτο ή συναυλία που μπαμπινιωδώς μπορεί να είναι το ίδιο πράμα, στο μυαλό μας γράφει άλλη εικόνα. Το λάιβ είναι λάιβ με Κιθάρες ντράμς. Το κονσέρτο με βιολιά κι η συναυλία ίσως με αριστεροκονομημένους 70’ς στυλοβλατες του ελληνικού λαϊκού πολιτισμού. Πίσω απ’ το λάιβ, το μυαλό μας ανάλογα με την ηλικία φαντάζεται διαφορετικά πράγματα. Σε νεαρή ηλικία φανταζόμαστε τους ήρωές μας όπως στα όνειρά μας. Ιδρώτας αρωματισμένος με ό,τι μας αρέσει κι όλα επιμελώς ατημέλητα για να γράψουν την σικ επαναστατικότητα των εφηβικών μυαλών.
Περνώντας τα χρόνια μπαίνουν και τα ντραγκς, που υπάρχουν ως τέτοια και ουδεμία σχέση έχουν με τα μπάσκλάς ναρκωτικά που μας λέν όλοι να αποφεύγουμε. Τα ντραγκς είναι το 1/3 απ’ το Σεξ Ντραγκς και Ροκ εν Ρολ. Τα ναρκωτικά σε ποιό όμορφο φαντασιακό υπάρχουν; Μόνο σε κλισαρισμένες διαφημίσεις σε φυλλάδια του σχολείου, της εκκλησίας κι όλων των άλλων που μας κάθονται στο σβέρκο και μας μπουκώνουν την ανάσα με όλα αυτά που (ξέρω ότι αυτοί) κάνουν στα κρυφά και ντεμέκ θα μας καταστρέψουν.

Ύστερα έρχεται η βαρεμάρα. Οι μουσικοί της ηλικίας μας μετά το λάιβ (αν κι αυτό δεν έχει μετατραπεί σε συναυλία) κάνουν το μπάνιο τους κι ετοιμάζονται για καμιά ταβερνούλα.
Οι πιο καπάτσοι κι οι πιο τυχεροί απ’ τους ήρωες των παιδικών μας χρόνων, μετά το λάιβ, περιφέρουν τα κουφάρια τους και σκέφτονται πως καιρός είναι πια, σιγά σιγά, δίπλα στο 2 YOUNG 2 die να βάζουν και το 2 old 2 R’n Roll. Φυσικά όπως έρχεται η σκέψη έτσι και φεύγει, γιατί ΕΓΩ Είμαι ο Ιγκυ Ποπ!! Σκέφτονται.Έχει κανείς αμφιβολία;
Στο μπαρ υπήρχε μια μαργαρίτα με εσπεριδοειδές που ρωτούσε τον φωτισμό αν θα είναι τελικά λεμόνι ή πορτοκάλι. Την κοιτούσα και σκεφτόμουνα πως ενώ έζησα ποικιλοτρόπως αυτές τις φάσεις και μάλιστα με όλα τα προαναφερθέντα κλισέ, δεν είχα σπυράκια ως έφηβος κι ότι ενώ μπορούσα πλέον να πιστοποιήσω την εγκυρότητα των αναφορών στις ανακαλύψεις της βιολογίας, δεν έπλυνα ποτέ καθηγητικά εργαστηριακά σωληνάκια.

Σκεφτόμουνα επίσης πως πρέπει να επανεξετάσω πολλά πράματα απ’ τη ζωή μου και να ξανακοιτάξω την ορθότητα κάποιων αποφάσεων.

Εσύ Μαρία τι λες;
Τι θα έκανες;