Sugaroides - Άραγε έχει πεθάνει ποτέ σεναριογράφος διαφημίσεων από πλήξη;

Γλυκερά λογάκια και νάζια από εικονικές φυσιογνωμίες προσπαθούν να πιέσουν ό,τι απ’ το μυαλό μου άφησε η άνοιξη σε όσο το δυνατό μικρότερο χώρο.
Σκέφτομαι ακόμα. Κι αναρωτιέμαι: Πόση βιασύνη να κρύβει η παραπάνω πρόταση;
Πόσες προτάσεις να ‘χει στριμωγμένες μέσα της;

Φεύγω απ’ την ουσία του θέματος. Απ’ αυτή που δημιούργησε την παραπάνω εισαγωγική παράγραφο. Γράφω Dream στο κινητό και σημειώνω αρ.τηλ. Θέλω να είμαι σίγουρος σε περίπτωση που ξεχαστώ ότι έχω το τηλέφωνό του. Αμέσως μετά πίνω μια γουλιά απ’ το πρώτο καλοκαιρινό φραπόγαλο, που δεν ξέρω τελικά αν μοιάζει με ριζόγαλο ή δενδρογαλιά. Θα το ψάξω.
Εν τω μεταξύ …. ΠΩ ΠΩ! Τι περίεργο που φαίνεται το Ύψιλον στο τέλος; Μοιάζει με κάποιο Υ greco που βρίσκεται σε κάποιο ταξί σε κάποια Ομόνοια. Εν τω μεταξύ, όλα αποχτούν διαφορετικό χρώμα απ’ το συνηθισμένο τους. Το πράσινο της Άνοιξης μετατρέπεται σε πράσινο του καλοκαιριού, το κίτρινο το ίδιο κι εγώ μετά τρέπομαι εις φυγήν, προς βορράν.

Προς το παρόν αλλάζω παράγραφο με Grizzly Bear και Yellow House. Φρέσκο αίμα, που μοιάζει με αίμα ετών 39, γεμίζει τα ηχεία του υπολογιστέος κι αναρωτιέμαι: Υπάρχει άραγε μέλλον στην Pop Music? Ίσως όσο υφίσταται η ελαφρότητα των κοριτσίστικων μαλλιών, η ροδαλότητα των εφηβικών παρειών, η γλυκερότητα των Πάριων. Ίσως όσο ζει ακόμα το κομμάτι μας που σκέφτεται ότι πάντα θα λάμπει ο ήλιος, οπότε δε μας απασχολεί άλλο θέμα πέρα απ’ τα δυο όμορφα μάτια απέναντι. Όσο τα χείλη, μπροστά από δόντια που ποτέ δε σφίχτηκαν, γράφουν το «Δε βαριέσαι» με φώτα σιελοΝέον που σχίζουν ροζ σύννεφα. Όσο …
Οι προτάσεις που ανοίγουν μ’ αυτό το «Όσο…» ακούγονται σαν ανέμπνευστα διαφημιστικά σλόγκαν. «Όσο ο ήλιος λάμπει, μια λιόλουστη αγκαλιά θα σας περιμένει στο ξενοδοχείο μας»

Άραγε έχει πεθάνει ποτέ σεναριογράφος διαφημίσεων από πλήξη;