15 Ιουλίου 2008 - Tags: Φράση Παράδοξο Επιστροφή Ποίημα

Η φράση «όλες οι σιωπές του κόσμου» γυρνάει στο μυαλό μου εδώ και μέρες.

Σκέφτομαι μ’ αυτήν να ξεκινάει τραγούδι και παράξενα δένει μ’ όλα τα είδη που μου ‘ρχονται στο μυαλό. Δεν αναζητώ την προέλευση της όπως επίσης και την εξήγηση του παρακάτω γεγονότος.

Σήμερα το πρωί είδα στον ύπνο μου ότι ήμουν σε μια γωνιά ενός δρόμου και στην άλλη ήταν πολύς κόσμος μαζεμένος. Ξάφνου σε μια αντάρα το πλήθος σκορπάει από δω κι από κει. Ρωτάω, να μάθω τι έγινε; Και μου απαντούν πως έγινε σεισμός. Πριν από λίγο άκουσα στις ειδήσεις ότι εκείνη την ώρα περίπου (6-7 τω πρωί) έγινε δυνατός σεισμός 6,3 Ρίχτερ στη Ρόδο....

Χτες γύρισα στη Δράμα και η γεύση των παλιών μελαγχολικών καλοκαιριών σ’ αυτή την πόλη, εξακολουθεί.

Το μέλλον είναι τόσο θολό που έχω σταματήσει κάθε προσπάθεια να ανιχνεύσω τι κρύβεται πίσω απ’ την κουρτίνα. Το αφήνω στη Laurie Anderson και βάζω τα μάτια μου στις ποιητικές τρύπες που έχει ανοίξει.

It was a large room.

full of people.

all kinds.

and they had all arrived at the same buidling at more or less the same time.

and they were all free.

and they were all asking themselves the same question:

what is behind that curtain?

you were born. and so you ‘re free.

so happy birthday.