πληκτρολόγιο (keyboard ή kibort) 281108

Έχω

Ένα τέταρτο καιρό

Έναν υπολογιστή

Ένα κεφάλι

και δυο χέρια

Κουνάμε πρώτα το κεφάλι. Προσπαθούμε να ακούσουμε το θόρυβο που έκανε το κεφάλι του Θ. Βέγγου. Αν ακούσουμε οτιδήποτε σχετικό, και δίπλα μας δεν υπάρχει λαμαρινάδικο ή σιδεράδικο, σταματάμε κάθε ενασχόλησή μας και πηγαίνουμε στον κοντινότερο ψυχίατρο. Αν δεν ακούσουμε τίποτα, παρά νοιώσουμε μια μικρή ζαλάδα, τότε όλα βαίνουν καλώς και συνεχίζουμε.

Περιμένοντας να περάσει η ζαλάδα, ανοίγουμε τον κειμενογράφο, ώστε μπροστά μας να εμφανιστεί μια ψηφιακή λευκή σελίδα.

Αφού περάσει η ζαλάδα, βάζουμε τα δυο χέρια στο πληκτρολόγιο (keyboard ή kibort) και προσπαθούμε να συνδέσουμε τον εγκέφαλό μας με τα χέρια.

Πίνουμε μια γουλιά οτιδήποτε.

Χτυπάμε τα χέρια στο πληκτρολόγιο.

Αν τα σημεία που εμφανίζονται σχηματίζουν γνωστούς φθόγγους, οι οποίοι σχηματίζουν λέξεις κάποιας γνωστής σε μας γλώσσας, τότε συνεχίζουμε από περιέργεια να δούμε τι θα γράψουμε συνολικά.

Αν οι φθόγγοι είναι μουσικοί, τότε μπερδέψαμε τα πληκτρολόγια και μάλλον πρέπει να αποσυνδέσουμε απ’ την κάρτα ήχου το midi keyboard και να μεταφέρουμε τα χέρια μας στο πληκτρολόγιο (keyboard ή kibort) που μεταφράζει τις κινήσεις και τα χτυπήματα των δακτύλων μας πάνω του, σε λέξεις κάποιας γνωστής σε μας γλώσσας. Επαναλαμβάνω το «γνωστής σε μας γλώσσας», γιατί αν οι λέξεις που φτιάχνουμε ανήκουν σε άγνωστη σε μας γλώσσα, τότε έχουμε μεταφερθεί σε κάποια τελετή πεντηκοστιανής εκκλησίας και παραληρούμε νομίζοντας ότι δεχτήκαμε την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Σ’ αυτή την περίπτωση κοιτάμε γύρω μας κι αν όντως υπάρχουν κι άλλοι με τα ίδια συμπτώματα, αξιολογούμε την κατάσταση και πράττουμε αναλόγως. Αν όμως αυτό συμβαίνει μόνο σε μας, τότε φροντίζουμε απ’ το Google να συμβουλευτούμε κάποιον εξορκιστή, γιατί πιθανόν να έχουμε καταληφθεί υπό δαιμόνων τινών.

Αν πάλι στις λέξεις που σχηματίζονται διακρίνουμε γνωστά τηλεοπτικά κλισέ, τύπου «κυριολεκτικά, μας άφησε άφωνους με την επίδειξη πυγμής στη λήψη αποφάσεων, όταν πυκνοί καπνοί είχαν ζώσει το κτίριο, στο οποίο είχε καταφύγει το ανθρωπόμορφο τέρας». Τότε πρέπει οπωσδήποτε να κοιτάξουμε τα ράφια της βιβλιοθήκης μας, ή το παράθυρο του δωματίου μας και ν’ αναρωτηθούμε πότε αποθηκεύσαμε στο μυαλό μας για τελευταία φορά, εμπειρία μη επεξεργασμένη από τηλεοπτικό συνεργείο.

Συχνά ίσως αντιμετωπίσουμε τον «εφιάλτη της λευκής σελίδας». Δε χρειάζεται ν’ ανησυχούμε! Απλά για λίγο μπήκαμε στον κόσμο των επαγγελματιών του γραπτού λόγου. Οπότε βγαίνουμε με τον ίδιο τρόπο που μπήκαμε κι ούτε γάτα, ούτε … σκύλος

όχι σκύλος, άλλο ήταν

μύλος ίσως ….

μπα

φίλος ίσως;

Μπα!

Θα το βρω, που θα με πάει ……

Αυτά που λες Μαρία! Κι άλλα πολλά …

Α! το βρήκα!

ΠΕΜΠΤΗ 20 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2008 ΤΟ ΠΡΩΙ ΣΤΗ ΝΕΑ ΧΗΛΗ

Κάτι το ενιαίο, που ίσως και να θυμίζει σύστημα ομοειδών, με ήρθε και το αποτυπώνω. Σα στιγμή στο κλείσιμο του φακού.

Φακon Φακoff

Κατά τα άλλα η γη γυρίζει, ο Μαρξ είναι νεκρός και οι κούκλες των παιδιών κάνουν πολιτική όπως πάντα.

Το σημείωμα αυτό αποτελεί εμπειρία αυτόματη. Αρχή ενός σύμπαντος που μπορεί να δημιουργείται αυτή τη στιγμή. Όχι αυτή. Αυτή που έφυγε λίγο πριν, λίγο πιο πριν …

Ψάχνω τους φίλους μου στο Google. Η αναζήτηση των στιγμών στο απέραντο διαδικτυακό νεκροταρχείο. Πολύ πριν. Βάζω ονόματα και μαθαίνω νέα τους.

Ύστερα μπαίνω στο αμάξι και βάζω κασέτα με Francesco de Gregori απ’ το Flirt με τη Monica Vitti της εφηβείας μου.

Αυτά που λες Μαρία! και δεν έχει άλλο ύστερα.

Ντυμένος τα χρώματα ανάποδα Με άρωμα μαλάματα και κόκκινα προγούλια από κούρκες Κουούρκαα δεν είσι καλήήή Κουούρκαα δεν είσι καλήήή

Περιμένοντας την απάντηση της κούρκας, κάθομαι και βάζω τις σκέψεις σε σειρά, αλλά όλο και κάτι φεύγει. Πριν κοιμηθώ είναι αλλιώς. Εκεί γίνονται οι καλύτερες εκπομπές. Οι εκπομπές με τα πιο όμορφα λόγια και τις πιο γαμάτες μουσικές. Φεύγει το μυαλό και φέρνει όλα τα μελωδικά καλούδια του κόσμου. Εσύ κρατάς τα καλύτερα για το Μορφέα και τα κάνεις αθάνατα στέλνοντάς τα στον αέρα. Που και που, βγαίνεις για να μπολιάσεις τα πράματα με λέξεις μπιχλιμπίδια κι ύστερα πίσω.
Έτσι, με εκπομπές, έβγαλα πολλές δυσκολίες. Έτσι έβγαλα το στρατό. Όλη τη βδομάδα σκεφτόμουνα την εκπομπή και την Πέμπτη το βράδυ έβγαινα στον αέρα απ’ το Ράδιο Δέλτα της Αλεξανδρούπολης και μετά στη Δράμα, τις Κυριακές, απ’ την Ηχώ, απ’ όπου ακούγομαι και τώρα κάθε Σάββατο 4 με 6 με τραγούδια σαν αυτό:
1971 Fohat Digs Holes In Space – Gong

Κάποιοι λεν ότι η ζωή είναι κύκλος. Τα ίδια πράματα έρχονται ξανά και ξανά κι εσύ θα πληρωθείς στα δεύτερα, απ’ τη στάση σου στα πρώτα. Μπορεί. Μπορεί και όχι όμως. Να σας πω την αλήθεια, έχω μεγάλη περιέργεια να δω τι θα γίνει στη συνέχεια, γι’ αυτό και μ’ αρέσει αυτή η φάση. Αν ήξερα τι θα γίνει αύριο, θα ήταν ανιαρά. Όπως ανιαρά, έζησα πολλά χρόνια. Ίσως γι’ αυτό, η ζωή μου επέστρεψε με πολύ πλάκα και περιπέτεια. Τελικά, όπως λεν κι οι Hawkwind, το διάστημα είναι πολύ βαθύ για να δούμε. 1972 Space Is Deep

Πρώτη φορά, πήγα στο Βατοπαίδι, 9 χρονώ. Να δω το ξυλουργείο που ‘χε φτιάξει ο μακαρίτης ο παππούς μου. Το μοναστήρι ήταν ακόμα ιδιόρρυθμο και ιδιόρρυθμο παρέμεινε ουσιαστικά, ακόμη και στο κοινοβιακό του μέλλον.
Ανέβηκα στην κεντρική πλακόστρωτη ανηφορίτσα και στα δεξιά μου, μια πόρτα μ’ έμπασε σε ένα ξύλινο μαγαζί με πολλά κατεργασμένα ξύλα, κι άλλα τόσα ακατέργαστα. Ξύλινα χειροποίητα ροκάνια και γκινόσα, σέγες, ράσπες, πριονάκια σφυράκια και ματσόλες όλων των ειδών, ήταν αραδιασμένα με τάξη στην εργαλειοθήκη, πάνω απ’ τον πάγκο εργασίας και με καλούσαν να τα δουλέψω. Έκτοτε, κάθε χρόνο κι από λίγο, πέρασα πολύν καιρό, δουλεύοντας με τον πατέρα μου, στα διάφορα μοναστήρια.
Τώρα, βλέπω τους γέροντες να στήνονται στο γυαλί και κλείνω τη φωνή, προσπαθώντας να διακρίνω στις μορφές τους κάτι γνώριμο. Κάτι που να με πάει πίσω, στα καλοκαίρια που περνούσα στρωματσάδα στους αρσανάδες.
1970 Cirkus απ’ την αυλή του Βασιλιά Crimson

Ένα με τ’ άλλο, πέφτουν στη σειρά τα κάστρα, στο δρόμο για την Τουρκία. Αλλάζουν οι ταμπέλες, οι απόψεις, οι μούρες, τα ρούχα, οι διαθέσεις. Τα θέλω γίνονται ήθελα, τα μπορώ, ίσως και τα ίσως, δε βαριέσαι. Αν κατεβώ κι άλλο ίσως βρω το σεισμό. Ίσως τον συγκρατήσω και μαζί μ’ αυτόν, τα κάστρα στο δρόμο. 1970 Dominoes – Syd Barret

Τρελαίνομαι σαν σε κοιτώ, μικρή μου Χαϊδεμένη. Μια απρόσμενη συνάντηση με ένα υπέροχο ξημέρωμα, στο δρόμο για το Σουφλί, μου κατέβασε το ηθικό στο Ζενίθ. Εκεί είχε σταματήσει, στην κυκλική του βόλτα. Ακριβώς στο A Certain Kind των Soft Machine 1969


1969 Τι χρονιά κι αυτή! Woodstock, Βιετνάμ, Χούντα. Κι εγώ ξεκινούσα το σχολείο, ντυμένος με μια ψυχεδελική, μπλε ποδιά. Καθένας κι η προίκα του. In the time of my life. Ήταν λίγο μετά το πριν και λίγο πριν το μετά, που περιμένω κάποτε να γεμίσει λίπασμα τη μπουκαμβίλια, που στέκει σταυρωμένη στο μπαλκόνι μου. 1969 In The Time Of Our Lives – Iron Butterfly

Αυτά που λες Μαρία!