Εμφύλιος στις 7 το απόγεμα

Χιλιάδες άχρηστα σιντί με προσευχές καλλιτεχνών, γυαλίζουν σε κούτες από όμο.

Χαζοχαρμόσυνος κοιτώ τις ετικέτες τους και φουσκώνω από περηφάνια για ακόμη μια άχρηστη συλλογή. Βιβλία χάρτινα, διαβασμένα στα ράφια, που άφησαν το χνάρι τους στην όποια λανθάνουσα μνήμη, άντε βαριά βαριά και σε κάποια προσωπικότητα, εκλιπαρούν για ταξίδι ή για ευθανασία. Γίγα επί τέρα φωτογραφιών και βίντεο, ασφαλισμένα σε διάφορους σκληρούς, σκληραίνουν ως αναμνήσεις χρόνου αιχμάλωτου.

Διαβλέπω μια συζήτηση στους νευρώνες για τη χρηστικότητα της τέχνης και το κόβω, εδώ. Μια απορία σχετικά με τον ορισμό του «έργου τέχνης» καταλαβαίνει ότι δεν τη σηκώνει το διαμορφωθέν κλίμα και την πουλεύει με ελαφρά.

Απ’ τη γιορτή παρατηρήσεων, διαπιστώσεων και ερωταπαντήσεων που μόλις τέλειωσε, μένει ένα υπόλοιπο κατάθλιψης που θα βαρεθεί κι αυτό και θα μ’ αφήσει.

Όπως τόσα και τόσα

Αυτά που λες Μαρία!

Κυριακή απόγευμα

Δυο δεκαοχτούρες κουνιούνται σε μια καπνιστή κεραία.

Καπνίζονται απ’ την παρακείμενη καμινάδα και κουνιούνται.

Έφυγε η μία. Να! Έφυγε κι η άλλη.

Έμεινε ο καπνός να ντουμανιάζει την κεραία και να δίνει ένα γκρίζο ανοιχτό χρώμα στο βαθυπράσινο δασάκι.

Στο βάθος χωριουδάκια ζωγραφισμένα στο πράσινο της Άνοιξης.

Πίσω το Παγγαίο χιονισμένο, εποπτεύει τα δρώμενα, προσπαθώντας να ανιχνεύσει το εαρινό μέλλον του κάμπου.

Σταχτιά Χαρούμενα Πουλιά, Κεραμιδένιες Σκέπες, Πράσινα Λιβάδια.

Αλλά η Κυριακή απόγευμα Εκεί! δεν αλλάζει.

Στις εποχές, στα χρόνια, πάντα ίδια.

Κυριακή απόγευμα.

Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009 το βράδυ.doc

Η Αλεξανδρούπολη προσπαθεί να ανατρέψει το νεκρό σκηνικό των δρόμων και να επιβεβαιώσει ότι ζει, μέσα από καγκουρίστικες ιαχές που εκτοξεύονται από φωτεινά μπαλκόνια. Μέσα, πίτσες και μπύρες βαράν κάρτα μπροστά σε πράσινες οθόνες με κοντά παντελονάκια και λαϊκά είδωλα των χιλίων λέξεων του ποδοσφαιρικού λεξιλογίου.

Στο αμάξι δεν έχω αποφασίσει αν πηγαίνω σπίτι ή σε κάποια μπάρα για ξύδια. +5 δείχνει το ρολόι στο φαρμακείο της «Καθόδου» και στρίβοντας στη Λεωφόρο Δημοκρατίας, ψάχνω κάτι να με πάρει έξω και να μου φορέσει μια τουλάχιστον καλή δικαιολογία να ζευγαρωθώ μ’ ένα σκαμπό και ένα ποτήρι. Τίποτα!

Στο ραδιόφωνο, σ’ έναν απ’ αυτούς τους απρόσωπους σταθμούς που παίζουν διαφημίσεις και τραγουδάκια, ακούγεται μια νεαρά να τραγουδάει « …. γύρισε πίσω …» κι εγώ είμαι ήδη στη Χηλή και στρίβω για το σπίτι. Καληνύχτα.

Αυτά που λες Μαρία.

Caro diario. Ο καπνός της καμινάδας πάει νότια. Άρα είναι Βοριάς.

Πρωινό συννεφιασμένο. Έχω καμιά ώρα ακόμη, μέχρι να φύγω. Ο χαρούμενος Σερραίος από απέναντι φώναξε: Είμαι Πανσεραϊκούλης και μόλις τελείωσα! μπερδεύοντας χαρούμενα την καλλίπυγο τηλεοπτική τιποτούλα, με την επιτυχία του Πανσερραϊκού στον αγώνα κυπέλου με τον Παναθηναϊκό.

Η μυρωδιά του Ελληνικού καφέ και η παρέα πρωινιάτικα με την οθόνη, μου φέρνει στο μυαλό τα θλιβερά πρωινά στο εργοστάσιο. Τίποτα επί τίποτα και θα μπορούσε να βγάζει τίποτα, αν δεν είχε τόσα θλιβερά αποτέλεσματα.

Νοιώθω σαν χαρακτήρας της ταινίας «Ήρεμο Χάος» του Μορέττι. Περαστικός, μοναχικός, χωρίς ιδιαίτερη βαρύτητα στην εξέλιξη της ιστορίας που περιγράφει η ταινία.

Τώρα μου ‘ρθε σα φλας στο μυαλό, ότι το πρακτορείο Χαλκιδικής έχει πάει στον περιφερειακό Θεσσαλονίκης εδώ και πόσα χρόνια, και δεν το έχω επισκεφθεί ποτέ. Αλλάζουν τα πράματα. Κάποτε ήταν δεύτερο σπίτι μου, και σ’ ότι έγραφα, κάπου υπήρχε κι αυτό. Τώρα, απ’ την Καρακάση πού ήταν, έχει αλλάξει δυο στέκια κι εγώ σ’ αυτά δεν έχω ζήσει ούτε μια σημαντική στιγμή.

Άρχισε να ψιχαλίζει, με καιρό βορινό. Αλλά δεν κάνει κρύο. Μέχρι πριν από λίγο, που έφερε ο αέρας μια βρώμα από πετρέλαιο κάποιου καυστήρα, είχα το παράθυρο ανοιχτό.

Κοιτάζω τα γύρω σπίτια. Πρώην προσφυγικές δροσερές το καλοκαίρι και ζεστές το χειμώνα μονοκατοικίες, που έγιναν τριώροφα κουτιά, με ενοικιαζόμενα δωμάτια, γεμάτα εϊρκοντίσιον.

Νέα Χηλή, Πέμπτη 5 Μαρτίου, 9 το πρωί.

Αυτά που λες Μαρία !