Εμφύλιος στις 7 το απόγεμα

Χιλιάδες άχρηστα σιντί με προσευχές καλλιτεχνών, γυαλίζουν σε κούτες από όμο.

Χαζοχαρμόσυνος κοιτώ τις ετικέτες τους και φουσκώνω από περηφάνια για ακόμη μια άχρηστη συλλογή. Βιβλία χάρτινα, διαβασμένα στα ράφια, που άφησαν το χνάρι τους στην όποια λανθάνουσα μνήμη, άντε βαριά βαριά και σε κάποια προσωπικότητα, εκλιπαρούν για ταξίδι ή για ευθανασία. Γίγα επί τέρα φωτογραφιών και βίντεο, ασφαλισμένα σε διάφορους σκληρούς, σκληραίνουν ως αναμνήσεις χρόνου αιχμάλωτου.

Διαβλέπω μια συζήτηση στους νευρώνες για τη χρηστικότητα της τέχνης και το κόβω, εδώ. Μια απορία σχετικά με τον ορισμό του «έργου τέχνης» καταλαβαίνει ότι δεν τη σηκώνει το διαμορφωθέν κλίμα και την πουλεύει με ελαφρά.

Απ’ τη γιορτή παρατηρήσεων, διαπιστώσεων και ερωταπαντήσεων που μόλις τέλειωσε, μένει ένα υπόλοιπο κατάθλιψης που θα βαρεθεί κι αυτό και θα μ’ αφήσει.

Όπως τόσα και τόσα

Αυτά που λες Μαρία!