Έκθεσις πεπραγμένων της 2ας Μαΐου

Οι καμπάνες απ’ τη διπλανή εκκλησία φωνοκοπάνε στ’ αυτιά μου συναρμολογώντας μια βρισιά για τα αναίτια πρωινά ξυπνήματα όλου του κόσμου. Φαντάζομαι πως θα είναι ένα κλισέ που επαναλαμβάνεται σε όσους ξυπνάν στις 7 και μισή χωρίς λόγο.

Αντιπαρέρχομαι τις χάλκινες πολεμικές ιαχές και προστατεύοντας τα μάτια μου απ’ το έντονο πρωινό φως, βγαίνω στον πηγαιμό για την κουζίνα. Όλα στη θέση τους. Η χθεσινή κραιπάλη με τηλεόραση και αφεψήματα άφησε και πάλι τα σημάδια της. Ναι το ξέρω πως πρέπει ν’ αλλάξω ζωή. Το τίλιο και τα τόκσόου θα μ’ οδηγήσουν στην καταστροφή.

Σέρνομαι χαρούμενα στο γραφείο, με το κεφάλι μου απίστευτα καθαρό και αντικρίζω στα πόδια του Παγγαίου ένα τεράστιο επίμηκες σύννεφο να σκεπάζει ό,τι βρίσκεται στην περιοχή. 2 Μαΐου και μετά το χτεσινό υδατοκόπημα, ο ουρανός, σήμερα, μοιάζει σα να ζητάει αφόρητα συγγνώμη. Ο ήλιος αρχίζει και ζεσταίνει, εξατμίζοντας το μουσκεμένο κάμπο κι εγώ αισθάνομαι σα να συμπληρώνω καλολογικά κενά σε έκθεση με τίτλο: Ήλθεν ο Μάιος κι η φύσις εορτάζει.

Καλό Μήνα!