Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, στο θαυμαστικό μετά το 7, αλλά από κάποια παλιά λόξα συνεχίζω. Οι 4 λέξεις, τα 2 θαυμαστικά κι ο αριθμός, μου έμοιασαν ποίημα, μου έκαναν κάτι παιχνιδιάρικα όμορφο, που προς στιγμήν μου φάνηκε πως έπρεπε να διατηρήσω έτσι, χωρίς συνέχεια και επεξηγήσεις. Σαν συναίσθημα παιδιού που γνωρίζει μόνο απ’ τη λαχτάρα της προσμονής, απαλλαγμένο απ’ την απογοήτευση των Κυριακάτικων απογευμάτων, απ’ την απογοήτευση του «Πάει κι αυτό, τέλειωσε!»
Ανάλυση …. Ανάλυση
Αυτή η Μαρξιστική τρέλα της ανάλυσης των πάντων, της ταχτοποίησης των συναισθημάτων σε ράφια ορθολογισμού είναι τόσο κυνική που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας. Το μίσος για οτιδήποτε μοιάζει μεταφυσικό, για οτιδήποτε στολίζει με αμφιβολία τη βεβαιότητα της εικόνας, τείνει να στερήσει απ’ τον άνθρωπο τη μοναδική του ίσως δυνατότητα να αγγίξει το θείο: την Τέχνη.
Βάζω ελαφρά αντισηπτικό στις πληγές που δημιούργησα και χαζεύω τον ήλιο που σηκώθηκε δυο καντάρια. Βγάζω τη μπλούζα μου, μαζεύω τα κουβαδάκια μου και πάω να παίξω σ’ άλλο μήνα.
Αυτά που λες Μαρία! Α! και Χρόνια σου Πολλά .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου