Κανείς δεν ξέρει πότε θα τελειώσει το παιχνίδι με τα πληκτρολόγια και τα δάχτυλά μας.
Είδατε πόσο όμορφα κολλάει στην αβεβαιότητα της εποχής η απόλυτη σιγουριά του «Κανείς»; Ψάχνω για βεβαιότητες, αλλά μια ματιά στον ηλεκτρονικό κυρίως περίγυρο στον οποίο έχω στριμωχθεί τα τελευταία χρόνια, μου υπαγορεύει μια θολή χλαπάτσα με δώρο τη φτηνή φρασούλα: Λάθος εποχή διάλεξες καρντάσι μου!
Ξεκινάω για παρελθόν. Ανακαλύπτω κείμενα και τα ξαναβγάζω στο φως. Ξεθάβω post dreams και αντιλαμβάνομαι πως δεν είχα όνειρα κανονικά μα μόνο πράγματα που θα μπορούσα να κάνω και καλό θα ήταν να έκανα, αλλά δεν …. Κυρίως γιατί βαριόμουνα. Οι περιηγήσεις μου χάρισαν μικρές ωραίες ιστορίες με ελεύθερα τρένα και μεροκάματο απ’ τον καημό των μεταναστών σε imbiss. Υμπύ ρουά ματ!!
Μια Olympus OM-1 χάσκει γεμάτη φωτογραφίες από απίστευτες – σήμερα – στιγμές. Τα δάση γύρω απ’ το χωριό που επέλεξα να τεκνοποιήσω έχουν εξαφανιστεί. Και γω που νόμιζα πως θα’ ναι πάντα εκεί! Κι εγώ που νόμιζα πως για να σε καλέσουν στη γιορτή τους δε θέλουν δώρο! Θέλουν και παραθέλουν! Θέλουν τον χτεσινό εαυτό σου που πέταξες μαζί με το χρόνο σου. Θέλουν τον τωρινό εαυτό σου που αντάλλαξες με τα δυο μικρά θηλυκά χρυσάφια σου.
Κοιτάζω απ’ το παράθυρο και ψάχνω να βρω το βουνό. Το μόνο που βλέπω είναι Αθηναϊκά ντουβάρια. Γκρίζα ντουβάρια που μετανάστευσαν κρυφά μαζί μου κολλημένα σε κάποια γκρίζα αποσκευή. Κάνω copy-paste ωραία χρώματα απ’ την οθόνη και αντιλαμβάνομαι ότι το paste είναι αδύνατον! Ακυρώνω την προσπάθεια και χάνομαι στην ασφάλεια του κουτσομπολιού που απλόχερα σου προσφέρει το twitter. Πέφτω στο ψιλοπαρατημένο μπλογκ μου που τόσο αγάπησα και υπόσχομαι να το ζεστάνω σύντομα. Ναι καλά! Ακούω απ’ το βάθος και πικραίνομαι.
