Στις 17/11/05 Ήταν τα γενέθλιά μου

- 'morning
- 'morning
- What's new?
- Not much ...
- ...

Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι έχω μπλοκαριστεί σε μια πραγματικότητα που ενώ είναι η δικιά μου, εγώ έχω τον ρόλο του κομπάρσου και πολλές φορές ακόμη χειρότερα, αυτόν του ... παρατηρητή. Συνήθως αυτές οι καταστάσεις ματριξοφέρνουν. Όταν ζεις π.χ σε περιβάλλοντα σκληρής ή έστω απλά χαζής ιεραρχίας, (Αλήθεια πως θα μπορούσε να είναι καλή η ιεραρχία;) ή όταν έχεις μπλέξει σε αδιέξοδες ιστορίες. Στην περίπτωση μου όμως, ούτε το 'να συμβαίνει, ούτε τ' άλλο. Μήπως τελικά, αν έχεις μάθει να χειρίζεσαι ... αλλά πάλι αυτό δεν παίζει ... Ξέρω γώ ...
17/11/05 Ήταν τα γενέθλιά μου.
Κοιτάζω το προχτεσινό κείμενο για τα γκαντέμικα γενέθλια κι ένα χαμόγελο προσπαθεί να βγει στον έξω κόσμο. Τα χείλια όμως αρνούνται ν' ανοίξουν. Μεεεέσα γρήγορα! Είναι απασχολημένα. Παρακολουθούν τα χέρια που χορεύουν στο πληκτρολόγιο. Το αριστερό αυτί μου προσπαθεί να συνέλθει από μια καταντίπ χαζοωτίτιδα και μ' έχει τρελάνει στη φαγούρα, και μια αλλεργία πείσμωσε και δε λέει να κάνει πίσω. Επισκευή και πέταμα! Πρόπερσι τέτοια μέρα,τέτοια ώρα, ετοιμαζόμουνα για λάιβ. Κλιμακτήριο ρόκ! Φέτος αρκούμαι σε ημίφως, γραμματάκια στη σειρά και στο winamp Tom Waits.
She sends me Blue Valentines
All the way from Philadelphia
to mark the anniversary
of someone
that I use to be
And it feels like ...
Άλλες χρονιές στη Θεσνίκη τη μέρα αυτή την περνούσα ολομόναχος. Σχολούσα απ' τη δουλειά, ΜΠΛΙΑΑΧΧ!! έκοβα καμιά βόλτα στο κέντρο, ξεκινώντας από Αριστοτέλους προς τ' ανατολικά και κατέληγα σπίτι. Καθόμουνα λίγο και ξανάβγαινα για την πορεία. Κατέβαινα με λεφορείο στην Καμάρα κι έπαιρνα αμπάριζα όλες τις πορείες, μέχρι να καταλήξω σε όποια είχα τους περισσότερους γνωστούς. Στην πορεία φυσικά και χωρίς καμιά συνεννόηση θα έβρισκα τον φίλο μου τον Σάββα, ο οποίος όλο και κάτι θα μου 'λεγε για την επταετία στη Θεσνίκη που δεν θα το 'ξερα. Και λίγο από δω, λίγο από κει, πάντα καταλήγαμε στον συγχωρεμένο τον Τάσο το Δαρβέρη, στον Τριαντάφυλλο το Μυταφίδη, στον Τζίμη τον Τίγρη, αλλά και στο θειο του, που ήταν ασφαλίτης εκείνη την εποχή και ακόμη κυκλοφορεί με την Εστία ανά χείρας, σαν τον Δράκουλα του Ζερβού. (Μιχάλη Ευχαριστώ για το dvd)
Η καλύτερή μας ήταν όταν γινόταν επεισόδια. Την κάναμε στη μπάντα και το ρίχναμε στον χαβαλέ. Κι αν γινόταν στο αμερικάνικο προξενείο, αν και ψιλοβαρετά, γιατί στενή η παραλία, μαλακία η Τσιμισκή, γύρω γύρω στενά .... πηγαίναμε προς Λευκό Πύργο ή Αριστοτέλους και τα βλέπαμε από κει. Αν όμως γινόταν στη Θεολογική παίρναμε μπύρες και το ξενυχτούσαμε. Κάναμε πλάκα με τους πάντες και τα πάντα. Κυρίως όμως με τους μπάτσους που ή ντυμένοι φρικιά προσπαθούσαν να μπουν μέσα απ' τα κάγκελα να "βοηθήσουν" ή ως αγανακτισμένοι πολίτες παρότρυναν τα ματ να βαρέσουν στο ψαχνό.
5:30 το απόγευμα. Απόλυτη ησυχία. Μόνο η φωνή του ... Πρέπει να δω και τα υπόλοιπα "καφέδες και τσιγάρα"
Ένας φίλος τις προάλλες μου είπε πως ότι δικαιούται ο καθένας, καλό ή κακό, το παίρνει το βράδυ που ξαπλώνει για να κοιμηθεί. Την ώρα που κλείνει τα μάτια για να τον πάρει ο ύπνος. Εγώ τα βράδια προσπαθώ να ξορκίσω τα χτικιά μου και κάνω σχέδια για το μέλλον. Να εγκαταστήσω στο πισί μου κανα σεκουένσερ να ηχογραφώ. Να ... Να ... και μετά ... Κάποτε τα καταφέρνω να κοιμηθώ, κάποτε όχι. Θυμάμαι πως κάποτε δεν είχα τίποτα όμορφο να μου κάνει συντροφιά τα βράδια πριν τον ύπνο, να με νανουρίσει. Τώρα αν μη τι άλλο....
6:30 Τέτοια ώρα στη Δράμα πήγαινα για εκπομπή.
Μες το μυαλό μου κυκλοφορούν ένα σωρό μελωδίες. Τι ωραία! Σα λαλαλαλαλαλα .... Σκέφτομαι πως θα 'χε φάση αυτό το διάστημα κάνα ταξιδάκι. Αλλά ...
Και γαμώ τα κομμάτια ...
September's reminding July
It's time to be saying goodbye
Summer is gone
our love remains
like old broken bicycles
out in the rain
Το βράδυ μετά τη δουλειά ίσως πάω για κανα ποτό.
- John asks me "what's new"
- Really?
- Hey look! Howard is being eaten!
- Is he?

ληστές

Η έγχρωμη εικόνα είναι της Gabriella Giandelli
Η ασπρόμαυρη είναι του Gilberto Maringoni

Το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο στον

ΤΑΣΟ ΔΑΡΒΕΡΗ, ένα ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ