Ένα πρωί στη Λαϊκή

Το πρωί στη λαϊκή βρέθηκα να συνομιλώ με κάτι Λωτούς. Βασικά, εγώ άρχισα τη συζήτηση, δε φταιν αυτοί.
Εξάλλου οι Λωτοί δε φημίζονται για την πολυλογία τους. Για την πολυλογία τους φημίζονται οι γαλιάντρες, οι καρδερίνες, τα ρυάκια, αλλά σε καμιά περίπτωση οι Λωτοί. Γι αυτό το λόγο δεν θα δεις πουθενά γραμμένο, ούτε θ' ακούσεις πουθενά «Πιάσαν την πάρλα οι Λωτοί» ή «ο - η .... είναι σαν Λωτός. Αν αρχίσει να μιλάει, δε σταματάει με τίποτα» ή «αν μας κολλήσει αυτός ο Λωτός, ξημερώσαμε!»
Τούς ρώτησα αν είναι φρέσκοι και μου είπαν πως είναι φρεσκοκομμένοι αλλά περάσανε ένα βράδυ σε μια κατάψυξη για να λειώσει η σάρκα τους και να γλυκίσουν, γιατί ήταν πολύ στυφοί. Αγόρασα ένα ζευγάρι που μου φαινόταν λειωμένο από έρωτα και προχώρησα παρακάτω να δω μια φασαρία που γινότανε στον πάγκο του ψαρά. Όπως το περίμενα. Μια παρέα από τσιπούρες ιχθυοτροφείου τσακώνονταν με κάτι σαργούς πελαγίσιους. Φωνές και κακό να δείτε! Χώρια τα λέπια που γέμισαν τον τόπο. Από καθαρή περιέργεια έπιασα την κουβέντα με κάτι λαυράκια που είδαν την σκηνή απ' την αρχή κι έμαθα ένα σωρό πράματα που ούτε τα 'χα φανταστεί. Οι σαργοί, λέει, κόλλησαν στις τσιπούρες και αυτές τους αποκάλεσαν «Αλήήήτες του πελάάγους». Αυτοί τα πήραν άσχημα στο κρανίο κι άρχισαν να τις αποκαλούν «Κόόότες» που αντί να μεγαλώνουν λεύτερες στη θάλασσα, τις έχουν κλεισμένες σε κοτέτσια κι ότι ούτε φαί δε μπορούν να βρουν μόνες τους, οι φλωρογκόμενες του κολεγίου. Αυτές παρεξηγήθηκαν και τους πλάκωσαν με τα παγάκια της κασέλας κι άρχισε το πατιρντί. Εδώ που τα λέμε όμως, μπορεί οι σαργοί να ξεκινήσανε τον καυγά. Όμως κι οι τσιπούρες είπαν βαριά λόγια. Δε μπορείς κυρά μου να αποκαλείς αλήτη, τον πρίγκιπα των ψαριών. Θα σε βαρέσει. Γιατί για μια υπόληψη ζει σ' αυτή την κοινωνία.
Γεμάτος λέπια αποχώρησα απ' το πεδίο της μάχης και πήγα παρακάτω να συμπαρασταθώ σ' ένα λευκό χρυσάνθεμο που είχε μείνει μόνο του. Μιλήσαμε λίγο και πάνω που 'θελα να φύγω, μου λέει «κερνάς καφέ;». Τι να του 'λεγα τώρα; Όχι; Δε λέγονται τέτοια πράματα. Έτσι το 'βαλα σε μια σακούλα πήρα και λίγο χώμα να καθίσει πιο άνετα και κατηφόρισα.
Πιο κάτω μια κυρία διαπληκτιζόταν με κάτι βρειοαφρικάνους μετανάστες που πουλούσαν χαλιά και κατσαρολικά. Τους έλεγε να γυρίσουν στην πατρίδα τους και να την αφήσουν ήσυχη γιατί της κλέβουν τη δουλειά, το φαί και ίσως κι άλλα πράγματα που δεν άκουσα γιατί απομακρυνόμενη μας γύρισε την πλάτη και μιλούσε μέσα στο στόμα της. Είμαι σίγουρος πως στα συννεφάκια πάνω απ' το κεφάλι της θα είχε βόμβες, τανκς, τον γιο της με Ελληνική σημαία, τον άντρα της με το δίκανο και ίσως και την φωτογραφία του Χριστόδουλου.
Στο δρόμο για το σπίτι μου, ένοιωσα να με φωνάζουν κάτι εφημερίδες, αλλά έκανα πως δεν τις άκουσα. Ελπίζω την Τετάρτη που θα πάω στο περίπτερο να μη μου κρατάν μούτρα. Δεν πιστεύω δηλαδή, αλλά ποτέ δεν ξέρεις.....

Ζήτω το Καμένο Παρίσι!
Εμπρός για μια Νέα Γενναία Καμένη Αθήνα!

Το έργο στην κεφαλή του κειμένου είναι δημιουργία του Γ. Μπότσου