Αχ πόσο θα ήθελα:
Α) Να ήμουνα παιδί μαγεμένο απ' τα στολίδια και τα φώτα των γιορτών
Β) Να ήμουνα παιδί στολισμένο με φωτάκια σε βιτρίνα
Γ) Να ήμουνα παιδί πλαστικό παιχνίδι σε δέντρο
Δ) ....
Προσθέστε το δικό σας «Αχ πόσο θα ήθελα:»
Είμαι όμως:
Α) Παιδάκι ηλεκτρομαγνητισμένο απ' τις ακτινοβολίες α) του κινητού μου β) των πυλώνων υψηλής τάσης κοντά στο σπίτι μου γ) της κεραίας κινητής τηλεφωνίας που είναι δίπλα στο σχολείο μου και δ) από ότι άλλο .... προαιρείστε.
Β) Παιδάκι που αστράφτω απ' τη λάμψη της τηλεόρασης που έχω μπροστά στα μούτρα μου
Γ) Παιδάκι που ακτινοβολώ απ' την μαγική ενέργεια - Super Power που μου χάρισε ένα καρτούν που μπήκε στο σώμα μου.
Δ) ....
Προσθέστε το δικό σας «Είμαι όμως:»
Ή πάλι; ....
Προσθέστε οτιδήποτε νομίζετε. Τα παιδάκια εξάλλου λεν ότι είναι σφουγγάρια γνώσεων. Πλαστελίνες με τις οποίες ....
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
15 σχόλια:
Αχ πόσο θα ήθελα:
-Να ήμουν παιδί ελεύθερο να παίζω στο βουνό.
Είμαι όμως:
-Παιδάκι πλακωμένο από ένα βουνό υποχρεώσεις που μ'έχουν φορτώσει οι μεγάλοι.
Αχ πόσο θα ήθελα να ήμουν παιδί ξανά.
Είμαι όμως μία από τους μεγάλους που χάζευα πάντα στο λεωφορείο να κουβαλούν γεμάτες τις σακούλες του σούπερ μάρκετ.
Πλαστελίνες με τις οποίες οι σακούλες του σούπερ μάρκετ μπορούν αμέσως να μεταμορφωθούν σε ένα πολύχρωμο ποδήλατο, ένα καταγάλανο τριαντάφυλλο ή ένα κατακόκκινο καναρίνι.
Πόσο θα ήθελα να ήμουν παιδί και όλοι όσοι είδα με εκείνα τα μάτια να μην μεγαλώσουν ποτέ! Να μην μεγαλώσω κι εγώ, να μην θλίβομαι που τους βλέπω, να μην τους αποχαιρετάω!...
Πόσο θα ήθελα να είμαι παιδί και να σας έχω όλους παρέα ένα βράδι στο σπίτι μου να παίζουμε και να γελάμε μέχρι να μας βάλουν με το ζόρι για ύπνο και το πρωί με το πρώτο φως να σηκωθούμε και να φάμε και να επιδράμουμε το μεσημέρι στο γλυκό κεράσι της μαμάς μου - κρυφά ε?!- και να μην σταματάμε το παιχνίδι!...Πόσο θα 'θελα!...
Αχ, πόσο θα ΄θελα, να ήμουν παιδί άλλων εποχών. Όταν υπήρχαν αληθινές μυρωδιές, χρώματα, αισθήματα, ελεύθερος χρόνος, παιχνίδι.
Είμαι όμως παιδάκι, κλεισμένο σε ένα κουτί αντί σπίτι, μυρίζω αεροζόλ αντί μυρωδιές, έχω χημικά αντί χρώματα, έχω χρήματα αντί αισθήματα, μου δίνουν ποιοτικό χρόνο αντί ελεύθερο χρόνο, παίζω playstation αντί παιχνίδι.
Αχ πόσο θα ήθελα να είμαστε όλοι παιδάκια αθώα...υπάρχουν και εκείνα τα στριμμένα!
Είμαι όμως ένας μεγάλος...Προσθέστε το δικό σας χαρακτηρισμό, όλα έχουν μιά δόση αληθείας.
Πλαστελίνες, με τις οποίες... παίρνουν τόσες πολλές μορφές, που μπορούν να σου βγάλουν ξυνή την οποιαδήποτε ενασχόληση μαζί τους, έτσι και κάνεις το λάθος να τους αφιερώσεις χρόνο...
(ήταν πολύ κακό τώρα αυτό;...)
Αχ πόσο χαίρομαι που είμαι μια χαρά παιδί.
(maiandre : όχι!)
Μεγάλη νά'μουν θά'θελα
κι όλο να μεγαλώνω
μα μέσα κρύβω ένα παιδί
που μου ρουφάει το χρόνο!
Ουπς! Πάλι ανάποδα..?
Ολο λάθη..?
σόρρυ... :-)
Ax poso tha 'thela na imoun paidi kai na petaga ksana mpalonia gemismena me nero apo tin taratsa mazi me ton xaderfo mou.
O xaderfos mou omws pleon egine viomixanos ki exei polli douleia. Oloi exoun polli douleia. Kaneis pia den exei xrono gia ta mpalonia.
Merika paidia moiazoume me plastelines: an mas ftiaxeis na xamogelame, theloume gia panta etsi na meinoume. Na allazoume mono xrwmata.
Πόσο θα ήθελα να ήμουν παιδί, να έχω χρόνο για όνειρα βραδινού ύπνου και σιγουριά ότι θα τα πραγματοποιήσω όλα...
δεν είμαι όμως παιδί και τα όνειρά μου, βιαστικά, γίνονται με μάτια ανοιχτά στα παράσιτα...daydreaming..
Πόσο θα ήθελα να ήμουν mariachi στο Μεξικό στα τέλη του 19ου αιώνα.
Είμαι όμως απλά μια Juanita La Quejica.
(Καθένας με τον πόνο του...)
θα ήθελα να μουν μια γλυκιά, ευμνημόνευτη ποπ μελωδία.
είμαι όμως ένας άνθρωπος, με πάθη και αδυναμίες.
αχ πόσο θα θελα να μουν παιδί που εμένα και όλα τα άλλα παιδιά θα μας υπολόγιζαν
είαμι όμως ένα παιδί που για άλλους είμαι χαζός πελάτης, για άλλους έχω ανόητες ερωτήσεις, για άλλους ένα άτομο που ό,τι και να του κάνουν δε θα μιλήσει, για άλλους φτηνό κρεάς για διαφήμιση, γιά άλλους ύπεράνω πάσης υποψίας δολοφόνος......
πλαστελίνες με τις οποίες αν θες να φτιάξεις σχήματα, φτιάχνει όσα θες, αλλά αν τις ιδοπεδώσεις, απλά σκορπιούνται σε μια άχαρη επιφάνεια.
αχ πόσο χαίρομαι που είμαι μεγάλος...
Τι ωραία, να 'χεις μια τόσο μεγάλη παρέα!!!
Δημοσίευση σχολίου