Οι μέρες χωρίς κανένα ιδιαίτερο χρωματισμό ή μάλλον με παλ ασθενή χρώματα στην πλάτη τους, περνάν από μπροστά μου κι αφήνουν πίσω τους μία εσάνς πικρού χαμόγελου. Η ειρωνεία είναι φανερή. Σαν επαναστατικό τραγούδι από χείλη υπουργού.Αποφεύγουμε τα χυδαία της τηλεόρασης με μαεστρία και πέφτουμε σε βάλτους με κινούμενη ανοησία, όταν είναι στο σπίτι μας ή κοντά σ ' αυτό.
Στις ευρείες οικογενειακές συγκεντρώσεις ή στη δουλειά, μπορούμε να απομονωθούμε στον κόσμο μας και να λειτουργήσουμε με όσους ταιριάζουν τα χνώτα μας. Εξάλλου, εκεί βρισκόμαστε από ανάγκη. Δεν είναι δική μας επιλογή.
Στις παρέες μας όμως;
Στον προσωπικό μας χώρο;
Στην ψηφιακή μας πατρίδα;
Τι γίνεται εκεί;
Πως αντιδρούμε σε κουβέντες που προκύπτουν "ξαφνικά" για την "συμπαθητική" π.χ παρουσιάστρια του πρωινάδικου; για τη δεδομένη σπουδαιότητα της πρωτιάς στη Γιουροβίζιον ή στο πανευρωπαϊκό του μπάσκετ,
για την ανωτερότητα της φυλής μας;
Εδώ είναι τα δύσκολα!
Και ιδιαίτερα όταν οι τοποθετήσεις γίνονται από άτομα που συμπαθούμε, που γενικά είναι εντάξει.
Δικόό σας!
Εικόνα: Angus McKie - Comic Tales
6 σχόλια:
Χαμογελώντας amig0!
Πίνοντας μήπως; Μπα...
Αν βρεις τον κατάλληλο ψύχραιμο και θετικό τρόπο αντιμετώπισης τέτοιων καταστάσεων, πες τον και σε εμάς!
Ανχελίτο : ναι, εκτός αν ακούσεις τη μαγική λέξη Ρέμβη!!:Ρ
χααχαχα:)))
Δεν ξέρω βρε παιδιά, δεν το θεωρώ τόσο τραγικό το να πω "σου αρέσει ο τάδε?μα είναι σαχλός μπλιαχ".Και ειδικά σε άτομα που συμπαθώ,έχω το θάρρος να εκφραστώ ελεύθερα. Απλά είναι θέμα τρόπου. Άλλωστε γενικώς δε μου αρέσει καθόλου μα καθόλου να προσπαθώ να πείσω τον άλλο σε τέτοια θέματα.
Δικαίωμα του να πιστεύει ό,τι θέλει. Και δε θα επηρεάσει ιδιαίτερα την γενική μου εικόνα γι αυτό το άτομο. Όπως δε με επηρεάζει θετικά μόνο το να ακούει καλή μουσική. Τι να την κάνω την άψογη δισκοθήκη σου αν δε σε έχει αγγίξει καθόλου,ε?ε? όχι,πες μου,τι να την κάνω?:D
Bάλε και την βιβλιοθήκη δίπλα στην δισκοθήκη Λεμονιά!
Μου θύμισες τον άνδρα μιας στενής φίλης, 12 χρόνια μεγαλύτερό μου, κομπάζει ότι στα 18 του είχε διαβάσει πολύ περισσότερη Λατινομαερικάνικη λογοτεχνία από εμένα (λες και πρόκειται για αγώνα, όταν εγώ ακόμα δεν πήγαινα δημοτικό!), ισχυρίζεται ότι μπορεί ταυτόχρονα να διαβάζει 7 βιβλία και να τα καταλαβαίνει, να κερδίζει κάτι από αυτά, αλλά τελικά μόνο την ματαιοδοξία του τροφοδοτεί και το εγώ του. Και όσο πιο πολύ "διαβάζει" τόσο πιο πολύ τυφλώνεται από τον ήλιο που νομίζει ότι βλέπει στον καθρέφτη του.
Έεεεετσι αμίγκα;)
Καλημερούδια από την παγωμένη αλλά ηλιόλουστη Δράμα:)
άσχετο, αλλά θυμήθηκα τον Παπαρούπα :Ρ
Δημοσίευση σχολίου