Μια ωραία καθημερινή ιστορία

Προχτές καθώς γυρνούσα κουρασμένος σπίτι με το 563,

συνέβη το εξής απίθανο:
Στη στάση μεταξύ Κοτρώνη και Παραμέσα όταν, ακινητοποιήθηκε, το λεωφορείο απ' τα υγρά, τζάμια του διέκρινα μια σκιά, μια φιγούρα, που μου ήταν ιδιαίτερα οικεία. Παίρνω με, τα χέρια μου την υγρασία και στη ημιδιαυγή οθόνη διακρίνω τη φιγούρα του Παπαδιαμάντη. Σκέφτομαι όμως πως ο Παπαδιαμάντης δεν έχει καμιά δουλειά σ' αυτή την πόλη και αφιερώνομαι στο αγαπημένο μου σπορ. 1,2,3,4,5,6,7,8,9 Στο δέκατο χτύπημα εισιτηρίου στο μηχάνημα χτυπάω το αριστερό μου πόδι στο πάτωμα και συνεχίζω το μέτρημα 1,2,3,4,5, όταν εντελώς ξαφνικά αισθάνομαι ένα παγωμένο χέρι να μου στερεί το φως. Προσπαθώ να καταλάβω τι βρίσκει αυτός που μου κλείνει τα μάτια σ' αυτό το χαζό ιντοβινέλο και δεν ανταποκρίνομαι στο κάλεσμά του συνεχίζοντας τΟ εποικοδομητικό μου πασατέμπο απ' το 3,4,5,6,7 Δε θα ρωτήσεις ποιος είμαι; Αν και η φωνή μου φαίνεται γνωστή δεν απαντώ και ξαναρχίζω απ' το 3,4,5 Τα δάχτυλα του μυρίζΟυν ξεραμένο μελάνι από σουπιά μπαγιάτικη βασικού πεχαχαχά.
Μιας που βρήκα την ευκαιρία ας γελάσω χαχάχά!!
Κι ας αδιαφορήσω για ακόμη μία φορά. Ο άΓνωστος όμως και μυστηριώδης παράΞενος Ξένος δεν το βάζει κάτω. Σηκώνει το μανίκι μου και αρχίζει να με τρυπάει γρήγορα με μια βελόνα. Πονάω αλλά δε δίνω σημασία. Το χέρι μου έχει γεμίσει αίματα που, στάζουν στο πάτωμα του λεωφορείου αλλά αδιαφορώ. Πλησιάζουμε τη στάση Σεφεραμύτη, το νοιώθω απ' την πυκνότητα των νοημάτων στην ατμόσφαιρα. Τα, μάτια μου ακόμη κλειστά. Το 563 σταματάει γρυλίζοντας μπροστά στο σκέπαστρο μάλλον και ριπές πυροβόλων όπλων γεμίζουν τ' αυτιά μου θόρυβο. Το ηλεκτρικά νωθρό λαμπάκι της οροφής προβάλει μπρος μου και ταυτόχρονα αισθάνομαι το σώμα του παιχνιδιάρη φίλου μου να μ' αγκαλιάζει και σιγά σιγά να πέφτει. Νέκρα. Το λεωφορείο δεν ξεκινά.

Ο οδηγός κείται νεκρός μάλλον, με το κεφάλι του στο τιμόνι. Απελευθερώνω το αριστερό μου πόδι απ' το γενειοφόρο x- παιχνιδιάρικο πτώμα και κατευθύνομαι σε μια απ' τις τόσες άδειες καρέκλες. Περιμένοντας κάτι να συμβεί με το λεωφορείο της καθημερινής μεταφοράς μου ρίχνω διάφορες ματιές εδώ κι εκεί σε διάφορες ιδέες μπας και πετύχω το σωστό συνδυασμό Μάτι - Στόχος και δωθεί μια έστω και μεταφυσικά, χαοτική εκκίνηση στον, κινητήρα του κλωβού μου. Η ώρα περνάει χωρίς να συμβαίνει τίποτα. Απολύτως τίποτα! Ώσπου τΕλικά στο τΈλος της τΕλευταίας οπτικής διαδρομής το, μάτι μου αράζει στην τσέπη του πτώματος πανωφοριού και χωρίς καμιά, διάθεση περιπέτειας, συλλαμβάνει μια σφαίρα που κείτονταν ωσάν κομβίον αλαλάζον. Κάνω έτσι... Να έτσι ακριβώς με το χέρι μου. Και φέρνω τη σφαίρα στο ενεργό οπτικό μου πεδίο.
"Η πάπισσα Ιωάννα - Με παράλληλη απόδοση στα Νέα Ελληνικά"
Το φάγανε το παλικάρι σκέφτομαι και κατεβαίνω απ’ το λεωφορείο περίλυπος.
Στο δρόμο κοντά στο Υπουργείο Πολιτισμού το μουδιασμένο χέρι μου απαιτεί να τοΥ Ρίξω μια ματιά. Δεν του χαλάω χατίρι. Σηκώνω το ματωμένο μανίκι μου και διαβάζω : Που 'σαι ρε μαλάκα! Εμανουήλ Ρο