G = ΓΙΟΡΤΗ Β = ΒΡΟΧΗ

Οι φίλοι μου Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης με περιμένουν ντυμένοι Δύτες στον Ταρσανά, να συνεννοηθούμε για τις νέες εξελίξεις. Αιρετικοί Φήμιοι τον τελευταίο καιρό διαδίδουν πως οι Κυκλάδες του 2107 θα είναι απαράλλαχτες (fuck simile) με τις σημερινές, έχοντας την ίδια ακριβώς λειτουργία, ενταγμένη φυσικά στο επίπεδο του επόμενου αιώνος. Κάποιοι καιρdοσκόποι αγοράζουν παραθαλάσσια οικόπεδα στο Δελφίνι, διαδίδοντας ταυτόχρονα πως η όμορφη αυτή παραλία θα είναι η πρώτη που θα πληγεί απ’ τις μέλλουσες υπερπλημμυρίδες και κάποιοι άλλοι, οι πιο επικίνδυνοι ίσως, διαβάζουν αθλητικές εφημερίδες πίνοντας αρειμανίως φραπέδες και τσιγάρα. Extreme κομμώτριες αναλύουν, χωρίς τίποτα να το έχει προκαλέσει, τις νέες τάσεις του επόμενου αιώνα στην ενδοκομμωτική (Inner coiffure – Inner styling), ενώ polyχρωμες αναγνώστριες του περιοδικού Σούπερ Κατερίνα, χωρίς τίποτα επίσης να το έχει προκαλέσει, ανησυχούν για την επαναφορά του μικρομεσαίωνα της Γιουροβίζιον μέσω της τηλεοπτικής τρομοκρατίας και την τελική νίκη του Τέρη Χρυσού.
Στο πλοίο με την ψυχεδελική ονομασία Blue Staff «ΙΘΑΚΗ» φτάνουν μία μία όλες οι φοβισμένες σκέψεις των Συριανών συντρόφων μου και κοκκινίζουν περισσότερο απ’ ότι πρέπει το ηλιοβασίλεμα που με υποδέχεται στο Πόρτο Καζίνο της Ερμούπολης.
Αφήνω τις βαλίτσες στον καταπέλτη του πλοίου και απομακρυνόμενος τις στέλνω με μια σκέψη στο ξενοδοχείο Dream, αλλά αυτές επιστρέφουν άπρακτες στο ίδιο σημείο. Και το χειρότερο; Μοιάζουν σα να μην κουνήθηκαν ποτέ τους. Κι όμως!...
Τέλος πάντων. Αποδέχομαι την ήττα μου και τσατισμένος με τον εύπιστο εαυτό μου, αλλά και με τους Κινέζους πωλητές που με διαβεβαίωναν ότι οι βαλίτσες μου δεν ήταν απλές αλλά Super Telematics Dalmatics με βούλες, τις φορτώνομαι και ξεκινώ το ταξίδι μακριά απ’ την Ιθάκη. Φτάνω στο ξενοδοχείο Dream απαγγέλλοντας Βογοριανή ποίηση, φόρο τιμής στη μνήμη του Dr Phd D.A. και, τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, ίσως ακόμα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά για τον 4ο όροφο σε κάποια άλλη παράλληλη διάσταση. Δε δικαιολογείται αλλιώς το πεισματικό πιάσιμο όλων των ενεργών μυών του σώματός μου.
Το μπάνιο (The famous Dream Natural Lukumi shower) άνοιξε αυτόματα κι έκλεισε επίσης αυτόματα, δυο μέρες μετά. Η αιτία εμφανής! Ένα τεράστιο μαύρο σύννεφο γεμάτο νερό εγκαταστάθηκε στον ουρανό του νησιού και άδειαζε με δύναμη και θόρυβο το φορτίο του σε δίκαιες και άδικες στέγες, σε δίκαιους και άδικους ανθρώπους. Απ’ τη στιγμή μάλιστα που άρχισε να ποτίζει τα επιδερμικά μας κύτταρα μέχρι τη στιγμή που τα μούλιασε σε τέτοιο σημείο ώστε να θεωρούνται επιστημονικώς σάπια, ορδές μετεωρολόγων υπαλλήλων της ΕΜΥ σχημάτιζαν ουρές έξω απ’ την Αγροτική Τράπεζα της παραλίας να πληρωθούν για την ακραία και έντονη φαινομενολογία στην οποία είχαν στοιχηματίσει το τελευταίο διάστημα όλη τους την περιουσία.
Πίνω καφέ και τρώω λουκούμι τριαντάφυλλο στο Ελληνικόν, όταν η επίτροπος Σοφία Ρούσσου μ’ ενημερώνει ότι όλα είναι υπό έλεγχο και κλείνοντάς μου το μάτι με διαβεβαιώνει ότι ο δρόμος για τον Ταρσανά είναι ανοιχτός από νερά και μετεωρολόγους. Χαίρομαι με τα μαντάτα και έχοντας εκπληρώσει την ανάγκη μου για καφεΐνη παίρνω το δρόμο για το Νεώριο.
Πτώματα υποψήφιων γαμπρών κείτονται στην άκρη του δρόμου πλημμυρισμένα στο αίμα, άλλα με γόβες στα ανοιχτά τους κεφάλια κι άλλα σκασμένα, με την κοιλιά ανοιχτή και το στόμα τους μπουκωμένο με κουφέτα. Στην άκρη του μουράγιου, αλαφιασμένες νύφες τραγουδούν το «Έχε Γειά Καημένε Κόσμε» και με τη σειρά φουντάρουν στο Αιγαίο. Η επίτροπος Σοφία μου στέλνει μήνυμα λέγοντάς μου να μην ανησυχώ για το φαινόμενο και μου εξηγεί πως πρόκειται για κοπέλες που είχαν επενδύσει όλη τους τη ζωή στο όνειρο ενός γάμου στον κήπο ακριβού ξενοδοχείου δίπλα στην πισίνα και απ’ τη στιγμή που ο καιρός τους τα χάλασε και δεν θα είχαν πια όνειρο, αλλά ούτε και άλμπουμ με φωτογραφίες να δείχνουν στις φίλες στο γραφείο, δεν είχαν και κανένα ιδιαίτερο λόγο να ζουν. Όσο για τους υποψήφιους γαμπρούς... Τους σκότωσαν οι ίδιες με παραδειγματικό τρόπο, φορτώνοντάς τους την αποτυχία της τελετής.
Το αμάξι μου ρολάρει παράξενα, γλιστρώντας στο ανθρώπινο αίμα. Φαντάζομαι πως όταν λειώσουν τα κουφέτα θα επέλθει ισορροπία (Sugar Equilibrium) . Αυτές κι άλλες πολλές, ήταν οι σκέψεις μου όταν τα μάτια μου γέμισαν με βέλη Νέον που έδειχναν μια τεράστια επιγραφή με την Ένδειξη «ΤΑΡΣΑΝΑΣ». Φτάσαμε, σκέφτομαι, και ακολουθώντας το τελευταίο βέλος με την ένδειξη «Ρ» ετοιμάζομαι ψυχολογικά για παρκάρισμα. Παρκάρω.
Οι φίλοι μου Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης με περιμένουν ντυμένοι Δύτες τον Ταρσανά να συνεννοηθούμε για τις νέες εξελίξεις. Ανησυχώ!
Οι φίλοι μου Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης με περιμένουν ντυμένοι Δύτες τον Ταρσανά να συνεννοηθούμε για τις νέες εξελίξεις. Ανησυχώ!


- Απ’ αυτό το σημείο και μετά, δυστυχώς ο δίσκος είναι κατεστραμμένος.
- Να πάρει!!
- Δυστυχώς δε μπορέσαμε να ανακτήσουμε τα δεδομένα. Ήταν ηλεκτρονικά ψηφιοποιημένα και ξέρετε … πως ήταν τότε
- God Damned! Κι είχα στηρίξει τόσα σ’ αυτό το εύρημα! Τον Βακόνδιο, τον Πρίντεζη και τον Φρέρη τους ρώτησες;
- Ήταν το πρώτο πράμα που έκανα πριν σας καλέσω και μάλιστα τ’ άκουσα κιόλας
- Γιατί;
- Τι Γιατί; Οι Βακόνδιος, Πρίντεζης και Φρέρης είναι οι Τελετάρχες! Ήρθαν ντυμένοι δύτες, μου είπαν ό,τι ήξεραν βιαστικά και έφυγαν κατευθείαν για το Μνημείο στον ΤΑΡΣΑΝΑ. Σήμερα είναι η Γιορτή και είχαν αφήσει ένα σωρό εκκρεμότητες …
- Και;
- Τίποτα! Δε θυμούνται τίποτα. Ξέρουν, ό,τι ξέρουμε κι εμείς.
- Δηλαδή;
- Τίποτα παραπάνω απ’ ό,τι αναφρέρει κι αυτό το ημερολόγιο.
- Καλά! Άντε κλείσ’ τα να πηγαίνουμε.
- Να πηγαίνουμε; Να πετάξουμε πρέπει! Με τούτα και με κείνα ξέχασα ν’ αγοράσω κόκκινο χρώμα για το γιό μου. Θα’ ναι ντυμένος και θα με περιμένει να τον βάψω κι εγώ ακόμα είμαι δω. Ξέρεις, είναι η πρώτη φορά που ντύνεται Νεκρός Γαμπρός και δε θέλω να του τη χαλάσω.
- Και η δικιά μου, θα είναι Νυφούλα στο μουράγιο!
- Ακόμα εδώ είμαστε; Φύγαμε! Α! και Χρόνια πολλά!
- Χρόνια πολλά! Και του χρόνου!


Με αφορμή το βροχερό 3ο Φεστιβάλ Επιστημονικής Φαντασίας στη Σύρο 18-20 Μάη 2007