Επικίνδυνο λογικό συμπέρασμα εκδικείται ή αλλιώς " Όταν το πάλι γνώρισε το χάλι"

I Vote Conservative because I'm in love with yououou …

Οι Deep Freeze Mice απ’ τα μακρινά 80’ς γκριζάρουν τους κροτάφους μου με πολιτικές σκέψεις την ώρα που περνάω απ’ το δρόμο με τις Λ.. με τις Καφετερίες. Στην κορυφή της πολυκατοικίας το βλέμμα του Μεγάλου Αδερφού αναλύει τη στάμπα στο μπλουζάκι μου και αποφαίνεται πως δεν είμαι και πολύ χαρακτηριστικό δείγμα Δραμινού πολίτη. Εγώ όμως αισθάνομαι Πολίτης αυτής της πόλης και μάλιστα πολύ Ενεργός. Η μουντιάλ οθόνη στο γκλάμουρ καφέ δίνει την απάντηση μ’ ένα απομεινάρι διαφήμισης : ….ΓΙΑΥΤΟ! Καθώς οδηγώ τα βήματά μου προς το πάρκινγκ του διοικητηρίου, σκέφτομαι το αιτιολογικό που περίσσεψε απ’ τη διαφήμιση και αδυνατώ να παραδεχτώ ότι αυτό που φωτίζει είναι η πιθανότερη εξήγηση.

Μπα! Δεν παίζει!!

Μπαίνω στο σούπερ Σάξο μου, ανοίγω το σούπερ ηλεκτρικό μου παράθυρο ενώ η Υποψία μετατρέπεται σε Άποψη και αυτή τραβάει το δρόμο για Συμπέρασμα. Δεν ξέρω τελικά πού θα καταλήξει, αλλά όπου και να πάει δε θα χαθεί. Εκτός αν προλάβουν και τη σβήσουν παραισθησιογόνες σκέψεις σαν κι αυτές που δημιουργούνται όταν σκέψεις υγιείς, στην προσπάθειά τους να βρουν δέντρο στα νεοπεζοδρόμια της πόλης, κολλάν στην πίσσα που μαυρίζει όλο και περισσότερο το κέντρο .

Περνώντας απ’ τα αυθαίρετα του κήπου αισθάνομαι να θεριεύει Το Συμπέρασμα. Τολμώ να αδιαφορήσω αλλά αποτυγχάνω οικτρά, γιατί στην προσπάθειά μου να κρατηθώ απ’ το πρόγραμμα των Πολιτιστικών Εκδηλώσεων «Ελευθέρια 2009» γεμίζει το κεφάλι μου από κάτι μυστήρια «πα» που δεν ξέρω αν ξώμειναν από πα πάδες ή από πα ράδοση, πάντως σχηματίζουν έναν κλοιό γύρω μου καλώντας με σ’ ένα χορό εκατομμυρίων, στον οποίο αδυνατώ να συμμετάσχω, μιας και δεν ξέρω τα βήματα. Η βλαχομπαρόκ ατμόσφαιρα των παραγόντων της τοπικής κοινωνίας διαποτίζει τα δερματικά μου κύτταρα αλλά και τον επιπεφυκότα μου σε σημείο που να είναι δύσκολο να μείνουν στεγνοί οι σιελογόνοι μου. Στρέφω το βλέμμα μου προς τον θερινό και αποφασίζω να ταμπουρωθώ στη μεγάλη από αγιόκλημα αγκαλιά του. Την απόφασή μου όμως την αλλάζει ο τίτλος απ’ το χαζό wannabe blockbuster που έχει επιβληθεί για ακόμη μια βδομάδα στην κεντρική οθόνη της πόλης. Σκέφτομαι πως, το χειμώνα, τις Πέμπτες στο ΤΕΙ βλέπαμε ωραία πράματα και μια ελαφρά μελαγχολία μού χτυπάει ύπουλα την πόρτα. Δεν της ανοίγω και όσο κι αν επιμένει συνεχίζω το δρόμο μου μ’ ένα ψεύτικο μεν, εμφανές δε, τεράστιο χαμόγελο.

Στον κήπο, προς τα μέσα παγκάκια, καναδυό ζευγαράκια χαμουρεύονται ενώ ένας παραδοσιακός μπανιστιρτζής καταναλώνει αδιάφορα δήθεν κολοκυθόσπορους και τσιγάρα. Βγαίνω πάλι στον κεντρικό και κατευθύνομαι προς το Εμπορικόν, με σκοπό να ρίξω στο στομάχι μου καμιά μπουγάτσα. Κάποιοι ταξιτζήδες αραχτοί συζητάν για το καινούργιο κουπόνι, αδιαφορώντας για το έκτρωμα στο οποίο η Δημοτική αρχή μάντρωσε την προτομή κάποιου παλιού Δημάρχου. Αν η αισθητική κακοποίηση του δομημένου τοπίου ήταν έγκλημα, τότε η Ελληνική επικράτεια θα ‘πρεπε να ‘ναι μια τεράστια φυλακή.

Νεολαίοι αποκαμωμένοι απ’ την ορθοστασία και τα ξίδια, τραβάν για τα μπουγατσατζίδικα. Αφαιρούμαι επικεντρώνοντας το βλέμμα μου στο ντύσιμό τους και προσπαθώ να μπω στο μυαλό τους τη στιγμή που αγοράζουν όλα αυτά τα ρούχα. Ή εγώ είμαι αργός ή η σελίδα βαριά. Γιατί δεν κατεβαίνει με τίποτα. Η παρατήρησή μου δε βγάζει κανένα συμπέρασμα.

Φτάνω στην Πλατεία Ελευθερίας. Η τεράστια μαρμαρένια ταφόπλακα που σκεπάζει το χώμα έχει στερήσει απ’ το κεντρικότερο σημείο της πόλης όχι μόνο τον αέρα, αλλά κυρίως την ελπίδα για ένα μέλλον γήινο, φυσικό, αντάξιο της ιστορίας που κουβαλάει αλλά και της σημασίας που έχει για κάθε Δραμινό.

Ανεβαίνω τη Λαμπριανίδη και προσπαθώ να ξεκολλήσω απ’ το μυαλό μου τα απομεινάρια των σκέψεων που φύτρωσαν στα εγκεφαλικά μου κύτταρα, Όταν βλέπω να σκάει μούρη μπροστά μου Το Συμπέρασμα. Πίσω του όλες οι αποδείξεις.

Τις τραβάει απ’ το πρόσφατο φαντασιακό και τις στέλνει μπροστά μπροστά: «Εγώ όμως αισθάνομαι πολίτης αυτής της πόλης και μάλιστα πολύ ενεργός». Καπάκι μου τραβάει ένα ΤΙΛΤ που είναι όλο δικό μου. Κι όταν κάνω πως αναρωτιέμαι, μου απαντάει πως στη σκέψη μου έχουν βρεθεί έννοιες ασύμβατες. Μάλιστα μου προτείνει να μου δώσει Δωρεάν μερικές συμβατές, όπως «υπήκοος», «παθητικός δέκτης» και αρκετές που δε θυμάμαι και παράλληλα μ’ αυτές να μου βρει θέση εποπ ή ταμία σε Σούπερ. Γελάω! Κι αυτό το γέλιο είναι πραγματικό. Απορρίπτω τις προτάσεις του μικροαστικού υποσυνείδητου και χαλαρώνω νοιώθοντας πολύ όμορφα που δεν ενέδωσα και σήμερα στις σειρήνες. Γύρω μου όλα ήσυχα. Έχω φτάσει στον Κορύλοβο. Κοιτάζω τη Δράμα από ψηλά. Μοιάζει όμορφη και σκέφτομαι πως είναι κρίμα να τη χαρίσουμε στους κακομούτσουνους.

Χάμπον Κάτισείδηςήάδης