ΚΥΡΙΑΚΗ Opus I

Ο δρόμος απ' το τίποτα στο κάτι
και το αντίστροφο
είναι αυτός που φτιάχνει τη ζωή μας
όπως το 0 και το 1,
σχηματίζουν τα πιξλ της ηλεκτρονικής μας εικόνας
Domenica Serra (mama)

O Domenico Matino γυρίζοντας από μια μεγάλη περιπέτεια, ζήτησε συγνώμη για τη μακρά του απουσία και έπεσε σε ύπνο. That’s it! Αυτόματα, όλα τα λευκά πλήκτρα του πιάνουν, άρχισαν να μαυρίζουν και να προκαλούν σύγχυση, ταυτοχρόνως και πόνο σε όλους όσοι παράτησαν την ωραία νιρβάνα της απραξίας και έσπασαν δάχτυλα και μυαλό ασχολούμενοι με τα λευκά και μέλανα μέλη του πιανιστικού πληκτρολογίου. Υ πόνυ μάλιστα αν και μικρύ, ήταν τόσο χρωματιστύ που η ατμόσφαιρα ή καλύτερα η φίλη της η Μαρία Αυταπουλές αισθάνθηκε μια τόσο έντονη καλλιτεχνική δυσφορία που μετά από χρόνια μουγκαμάρα ανεφώνησε:
ΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ τους ΑΔΕΣΠΟΤΟΥς ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕς;
Υπάρχει! Απάντησε μια φωνή. Αλλά μη φωνάζεις γιατί θα τον ξυπνήσεις. Κι αν τον ξυπνήσεις οι Αδέσποτοι Καλλιτέχνες δε θα είναι πια Αδέσποτοι, αλλά Δεσποτικοί. Μέλη Δεσπόζουσας Τάξης με κανόνες και τιμωρίες. Θα το ήθελες αυτό; Η Μαρία Αυταπουλές δεν απάντησε, αλλά έπεσε σε περισυλλογή, τόσο βαθιά, που κοιτάζοντάς την ακόμα και οι ειδήμονες στο τηλεοπτικό παιχνίδι «Είναι ζωντανός ο ρεπόρτερ ή φωτογραφία;» πέφτουν στην παγίδα και χτυπάν με πολλά καταγματώδη λάθη.


Στην άλλη άκρη της γης, στη Σύρο, ο Δομίνικος Πομερίγγιιος περνούσε τις Πύλες της Εξέγερσης, όταν εξεστόμιζε για πρώτη φορά στη ζωή του τη φράση:
Μπαρμπα - δάκια Μπαρπα – γάνννη έχεις;
Μα εγώ τα φτιάχνω! απάντησε ο Μπαρπα – γάνννης
Σιγά μην τα φτιάχνεις εσύ! ανταπάντησε ο μικρός Δομίνικος
Ναι σου λέω! Εγώ τα φτιάχνω! και μάλιστα κάποια απ’ αυτά είναι και σόι μου. Να για παράδειγμα με το Μίκυ ήμασταν μαζί στη Μακρόνησο. Μ ετογκ ΟΥΦ ΙΙΙΙΙ!!!
Ήταν η στιγμή που ο βυθισμένος Πιτανικός βρισκόταν στο απώτερο στάδιο της απόγνωσης, μιας και έπρεπε να αποφασίσει για το μέλλον του. Θα είναι Βυθισμένη στο λάδι σπιτική πίττα ή ιστορικό καράβι στον Ατλαντικό; Το ένα βαρύ και λιπαρό το άλλο κρύο και σκοτεινό. Η απόγνωση κι ο φόβος είναι τεράστια όπλα κι όταν ξαμολιούνται δημιουργούν πολύ παράξενα φαινόμενα.
Τα γράμματα στο στόμα του Μπαρπα – γάνννη είχαν αυτονομηθεί πλήρως και έφτιαχναν εδώ και ώρα δικές τους λέξεις, επιφωνήεντα, συνδεσμοδοκούς, επιμπυροκοιλορήματα, ενώ όσα απ’ αυτά περίσσευαν μετατρέπονταν σε Ροξτάρ σε κεφάλια όσων δημοσίων υπαλλήλων έβρισκαν στο δρόμο τους. Αμέσως μετά, στην Πάμπ «Ίσως Αύριο» όλοι μαζί επιδίδονταν σε ομαδικά παιχνίδια τύπου «Βρες το καλοκαίρι που ‘φυγε» ζημιώνοντας τον πλανήτη σε Οξυγόνο και Λογική.



Συνεχίζεται (σίγουρα)