"Μαμά πότε γεννήθηκε ο μικρός;" - Τα δεύτερα γενέθλιά μου στο "Αυτά που λες Μαρία"

Αν σας πω ότι έμαθα γύρω στα 13 μου, πότε ακριβώς γεννήθηκα. Θα το πιστέψετε;
Κι όμως, λίγο το ότι στο χωριό δεν είχαμε πάρτυ γενεθλίων, λίγο το ότι δε μας ένοιαζε, γιατί δεν το θεωρούσαμε σημαντικό (και γιατί άλλωστε;), δεν έτυχε. Μεγάλη σημασία είχε μόνο η ονομαστική γιορτή. Φαντασθείτε ότι μέχρι τότε έλεγα λάθος ζώδιο. Ο λόγος φυσικά ήταν ότι στην παράδοση της τοπικής κοινωνίας, τα ζώδια ήταν κάτι μεταξύ του ανύπαρκτου και του άνευ σημασίας χαζού νεωτερισμού. Αυτό φυσικά δεν οφείλεται σε κάποιου είδους θρησκοληψία, γιατί και τα μαγικά μας είχαμε και τα ξόρκια μας είχαμε και τα βότανά μας είχαμε και τα ξωτικά μας είχαμε κι ότι τέλος πάντων μπορεί να χαρακτηρίσει μια φυλή, μια κλειστή κοινωνία. Γενέθλια δεν κάναμε, κι αν κάποιοι κάναν, τα συμπεριφερόταν ως γιορτή ήσσονος σημασίας. Σ' αυτό συνηγορεί και το γεγονός, ότι στο σχολείο μοιράζαμε καραμέλες και παίρναμε ευχές και σφαλιάρες, μόνο στην ονομαστική μας γιορτή.
Την ακριβή ημερομηνία της γέννησής μου, την έμαθα μόνο όταν η κατά πολύ μεγαλύτερη αδερφή μου, επηρεασμένη απ' τα νεανικά περιοδικά της εποχής, έβαλε σκοπό να μαντέψει το μέλλον μου και έθεσε στη μητέρα μου το μνημειώδες ερώτημα: "Μαμά, πότε ακριβώς γεννήθηκε ο μικρός;" Τότε η μητέρα μου πήγε ευλαβικά στο εικονοστάσι και κάνοντας το σταυρό της πήρε στα χέρια της μια εικόνα, την φίλησε, είδε κάτι στο πίσω μέρος της και την έβαλε πάλι στη θέση της. Μετά με περισπούδαστο ύφος και με φωνή Δρυίδη, είπε την ακριβή ημερομηνία στην έκπληκτη αδερφή μου. Έγινε παύση μερικών δευτερολέπτων και αμέσως μετά ακούσθηκε η αδερφή μου να λέει: «μα τότε δεν είναι Τοξότης ! αλλά ... Σκορπιός!» Στην επόμενη συνάντησή μας, με ύφος καλού κηδεμόνα, μου αποκάλυψε την πραγματική ημερομηνία της γέννησής μου και ως εκ τούτου το ζώδιό μου, περιμένοντας να πάθω κάποιου είδους πολιτισμικό σοκ. Εγώ όμως διέψευσα τις προσδοκίες της και μ' ένα «Α καλά!» την κοπάνησα για το γήπεδο.
Κάπως έτσι έγινε κι έμαθα την ημερομηνία γέννησής μου. Όμως, τα γενέθλιά μου, ακόμη και σήμερα, δε μού 'ρχεται να τα γιορτάσω κι όσες φορές έτυχε να γίνει γιορτή, αιτία ήταν κάποιοι άλλοι.
Όμως εμάς τι μας νοιάζει;
θα μου πείτε και θα 'χετε δίκιο.