Δρομολόγιο - ΦΛΕΒΑΡΗΣ 2007

Ανοίγω φάκελο παλιό. Τον ξανακλείνω. Είναι σ' άλλη γλώσσα μακρινή. Θέλω κάτι ήμερο, κάτι να μιλάει σε μένα. Ταξίδι, δρόμος, διαδρομή, δρομολόγιο.

Ναι! Δρομολόγιο!

Που περιέχει δρόμο και λόγο. Μιλάει για το δρόμο και περπατάει μιλώντας. Αυτό είναι! Το βρήκα!.
Η πρώτη Ανθισμένη Μυγδαλιά, κάπου στην Κηφισά.

Η ένταση μας χαιρετάει και πάει σ' άλλα μεροκάματα. Τη χαιρετάμε κι εμείς σταδιακά και επιτέλους …..
Γιατί όμως γράφω σε πρώτο πληθυντικό; Σεμνο-xazomara; Ένδειξη τίνος πράγματος;
Η ένταση με χαιρετάει και πάει σ' άλλα μεροκάματα. Τη χαιρετώ κι εγώ σταδιακά και επιτέλους βρίσκω τον εαυτό μου να κατουράει αμέριμνος κάπου στον Άγιο Κωσταντίνο.
Η διαδρομή Εθνική, μ' ό,τι και να κουβαλάει πάνω της, με φέρνει στο δέντρο μου.

Η Χαλκιδική μου, ΚΟΥΚΛΑ! Μιλάει τη γλώσσα μου κι έχει τις ίδιες αναμνήσεις με μένα. Πράσινη απ' τα σπαρμένα στάρια και γαλανή απ' τον ουρανό και τα νερά, που έχουν τον τρόπο τους να αντιστέκονται στη μανία των αδίσταχτων Σαλονικιών εργολάβων, που σε μια νύχτα μετατρέπουν όσες όμορφες γωνιές απέμειναν, σε κιτς τουριστοχωριά με πανομοιότυπες ροζ σπιτοκονσέρβες.
Οι φίλοι, ποτήρια με καλό ντόπιο κρασί. Παίρνω το ψωμί μας απ' το φούρνο της Θεια Κατερίνης και το βουτάω μέσα τους. Ευλογία το κουράγιο! Η ντοπιολαλιά, Ουράνια μελωδία! Όσο και να την χτενίζουν, αυτή τραβάει τα μαλλιά της στον αέρα και πορεύεται στο αύριο ξεμαλλιασμένη, με Ζντρίγες συντροφιά και αγαθούς καλόγερους.

Το δρομολόγιο τραβάει βόρεια. Στο τρίτο μέρος της Ιεράς Μητροπόλεως.
Πάνω στα κίτρινα ασπάλαθρα, τα στιχάκια του Ν.Γ. Πεντζίκη
«Να μας πάρεις μακριά,

να μας πας στ’ Αρδαμέρι ….»
Κι από κει στην Ασπροβάλτα. Λιμάνι και Πρόοδος για τα(ς) Σέρρας.
Τα βουνά αρχίζουν να μυρίζουν οδοιπορικό κι οι κορυφογραμμές σκαλίζουν στον ουρανό τις πρώτες τους κουβέντες.
«Έλα να σε πάρουμε ψηλά στον ουρανό
Στα σύννεφα να κοιμηθείς μαζί μας …»

Αμφίπολις – Ροδολίβος – Πρώτη – Δοξάτο – Δράμα
Πινακίδες με ονόματα, με χιλιόμετρα, με ζωές που βαδίζουν σ' όλα τα μονοπάτια του χρόνου. Τις έχω δει πολλές φορές. Με ανυπομονησία, με βαρεμάρα, με χιόνια και βροχές, με χίλιους ήλιους κι αλλόφρονες μετανάστες με λιμουζίνες. Κάθε φορά κι άλλη εικόνα.

Η Δράμα έχει φίλους. Έχει ζεστές αγκαλιές και χέρια σφιχτά. Έχει πάρτυ, και μέρες που 'ναι, καρναβάλια και μουτσούνες.
Στα βουνά, στα φαράγγια, στα ποτάμια και τ’ ανθισμένα λιβάδια, θ' αναζητήσω τον Ορφέα και το Θεό Διόνυσο. Που ξέρεις; Ντύνομαι και μαρσάρω. ΒΡΡΡΟΥΟΥΜΜΜ!!!

Πορεία Ανατολικά. Η οροσειρά της Ροδόπης με καλεί με το θρόισμα των φύλλων που πάλλονται στα μελαγχολικά καραγάτσια, κι ο Θείος Νέστος με δροσίζει με συριστικές μελωδίες, που παράγουν τα νερά και τα βράχια του. Ξαναχάνομαι. Ξαναλησμονώ. Ξαναβρίσκω το κομμάτι μου που είναι θαμμένο στις βάσεις απ’ τα σύγχρονα γιοφύρια. Σωπαίνω …

Πορεία Βόρεια κι ύστερα Δυτικά. Με καλωσορίζουν αλεπούδες και τσακάλια. Ατέλειωτες ανηφόρες με δάση που η ομορφιά τους σε κάνει να ντρέπεσαι. Τι είμαι; Ποιος είμαι; Σύννεφα γεμάτα αρχέγονα ερωτηματικά σκεπάζουν τα σύνορα λαών και πολιτισμών. Ορεινά Βαλκάνια με Γκάιντες και Νταχαρέδες.

Ξάφνου μπροστά μου ένα «στοκ» από «βουβά» δέντρα που τέλειωσαν την καριέρα τους ως φωτοσυνθετικές μηχανές και ετοιμάζονται να υπηρετήσουν τον πολιτισμό της πεδιάδας. Και … Δίπλα μια πλαγιά με κίτρινες Ανεμώνες. Αποτυπώνω στην ψηφιακή μνήμη, όσες μπορώ περισσότερες. Λες κάποτε να βγουν στο δρόμο και να κάνουν τα ντουβάρια ν’ ανθίσουν;

Ποτάμια, ρυάκια, πηγές, γούρνες, στέρνες, βρύσες. Το νερό εμφανίζεται μπροστά μου μ' όλες του τις μορφές. Υγρασία, δροσιά, χιόνι και προς το βράδυ ήσυχη βροχούλα που σκουραίνει τα χρώματα και κάνει το πανηγύρι από μυρωδιές να φουντώνει στους υποδοχείς της μύτης μου. Η μετάφραση σε καταγραμμένη εμπειρία αποδίδει κάτι απροσδιόριστο, κάτι που αναζητεί την ταυτότητά του τρέχοντας προς τα πίσω.

Πορεία ΒορειοΑνατολικά. Ακούω τη φωνή μου να με οδηγεί πάλι στα νερά, πάλι στα βουνά. Άλλοι δρόμοι. Άλλα δάση. Και στο τέλος του δρόμου «Ο Θησαυρός». Ο ήλιος παίζει παράξενα παιχνίδια και μάλλον θα βγει νικητής. Γιατί το νερό ησυχάζει και δε συμμετέχει. Με ρωτάει ...Αν αξίζει ο αγώνας ... Αν ο ανταγωνισμός είναι ανθρώπινος. Σκέφτομαι να απαντήσω αρνητικά, αλλά οι ώμοι και το κεφάλι μου κουνιούνται προς τον ουρανό και απ' το στόμα μου βγαίνει ένα ντροπαλό «Εσύ ξέρεις καλύτερα».

Αργότερα, στο γυρισμό, συλλογίζομαι πως μόνο και το που σκέφτηκα να συμβουλέψω τον ποταμό ήταν πολύ αλαζονικό.
Οι μουσικές που μάζεψα στο δέρμα μου απ' τα φύλλα, τα λουλούδια, τα φαράγγια και τις συζητήσεις με τ' άγρια ζώα με οδηγούν στην κατηφόρα για την κοιλάδα ανάμεσα το Νέστο και τον Στρυμόνα.

Κλείνω την πόρτα και ανοίγω βερεσέδια με το μέλλον. Να ‘ναι άραγε πολύχρωμο σαν την πλαγιά με τις ανεμώνες, δροσερό σαν τα ρυάκια;
Μυστήριο. Σαν τις κορυφογραμμές που ανάλογα την ώρα και τη θέση του ήλιου, άλλοτε μοιάζουν με πρόσωπα χαρούμενα, άλλοτε ασχημομούρικα κι άλλοτε κάτι … που κάτι μου θυμίζει αλλά δεν ξέρω τι.

Θα ξανάρθω! Ίσως τότε να θυμηθώ.

Αυτά που λές Μαρία!