Ο Τζιμ Αρμάο και το χαμένο σπίτι

Τελικά ήρθε η Άνοιξη ή όχι;
Κι αν δεν ήρθε, πότε θα ‘ρθει;
Στις 23;
Κι αν τότε κάνει κρύο και φύγει όπως έφυγε ο χειμώνας τρομαγμένος απ’ τους νοτιάδες και τον ήλιο;
Κι αν δε μπορέσω να τραγουδήσω το «Αι Γενεαί πάσαι», γιατί απ’ τη ζέστη θα ‘χω πιει πολλές κρύες πορτοκαλάδες και θα έχουν πρηστεί τα λαιμά μου;

Αυτά τα κεφαλαιώδους σημασίας ερωτήματα απασχολούσαν το φτωχό μου μυαλό, όταν ανιχνευθήσαν στο κεφάλι μου μια ντουζίνα παράξενες ιδέες.
Είναι καινούργιες μυρωδάτες ή παλιές και μπιρμπιλάτες;
Ψαχουλεύω το κορμί τους κι ανιχνεύω γνώριμες καμπύλες. Τα αγκάθια στις πατούσες είναι σαν τα δικά μου, τα κόκαλα γεμάτα χαρακιές και το δέρμα … Α οι ίδιες είναι, οι δικές μου, οι παλιές.

Τι να τις κάνω;
Που να τις βάλω που όλο ξυπνάν τις χαραές και κάνουν πάρτυ;
Να τις κάνω 1 ομάδα ποδοσφαίρου και να τις αμολήσω στις αλάνες; Αλάνες; Χαχαχα!!
Να τις κάνω 2 ομάδες βόλεϊ και να φτιάξω κι ένα φιλέ στην αυλή να παίζουν; Αυλή; Χαχαχα!!
Να τις κάνω 2 ομάδες μπάσκετ και να κρεμάσω και δυο καλάθια στα δέντρα; Δέντρα; Χαχαχα!!
Μπα θα τις ρίξω στο διαδίκτυο να τσακώνονται με τα θεριά σε RPG. Ναι μάλλον αυτό … θα … κάνω.
Θα τις στείλω σε μπαράκια να πνιγούν στο αλκοόλ.
Θα τις στριμώξω σε μίζερα οκτάωρα να λιώσουν απ’ τον καημό του ανεκπλήρωτου.
Κι ύστερα;
Κενός και βλάξ, θα οδεύσω προς την ιστορίαν. Ως άλλος ένας που δεν εφρόντισε οι ιδέες του να μεγαλώσουν σε εύφορο έδαφος και περιβάλλον φιλικό.
Ηττημένος, με τα μάτια μου στη γη, θα αποφεύγω τον ουρανό, τον ήλιο και τη λάμψη του. Θα φωτοσυνθέτω σε λάμπες γραφείων, περιμένοντας το καμπανάκι της λήξης.
Εδώ, σ’ αυτό το σημείο, έρχεται το παλικαράκι, ο μασίστας και νικάει όλους του κακούς και παίρνει εκδίκηση για όλα τα χαμένα χρόνια, για όλες τι ηδονές που προσπέρασαν και φύγαν.
Ο Τζιμ Αρμάο προτάσσει τα στήθη του στους κακούς, τους τρομάζει και τους διώχνει μακριά στα όρη. Ύστερα γυρνάει σε μένα και μου λέει: Αν θες να νικάει πάντα το καλό, θα νικάει. Όσο για τα υπόλοιπα …. Στο μυαλό σου είναι όλα.