Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο

Με την βοήθεια της τελευταίας πολύ κατατοπιστικής έκδοσης του Antifa και μιας ντίσκο κούπας καφέ, προσπαθώ ν’ ανοίξω τους ασκούς του Αιόλου. Ο λόγος προφανής. Να γυρίσει απ’ τη Μυτιλήνη ο καιρός σε γρεγολεβάντε, μπας και καθαρίσει το γεράνι μου απ’ την σκόνη που κόλλησε απ’ τους αμμουδερούς Αφρονοτιάδες.

Η Μπουκα-μ-βίλια μου γέμισε μικρά πανέμορφα φυλαράκια κι εγώ
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Ψες λίγο πριν κοιμηθώ, έπιασα ένα απ’ τα τζάμπα λάιφστάιλ διαφημιστικά έντυπα που κυκλοφορούν στην αγορά. Μαύρισαν τα δάχτυλά μου απ’ το μελάνι. Σκέψου τι κάνουν στο μυαλό σκέφτηκα και τράβηξα για τη βρύση και το σαπούνι.

Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Οι νεραντζιές στους δρόμους της Αθήνας ήταν μια πολύ ευφυής σύλληψη. Τα πεζοδρόμια έχουν ένα υποτυπώδες πράσινο όλη τη χρονιά και αυτή την εποχή που βγαίνουν τα νεραντζολούλουδα γεμίζει ο τόπος ευωδιές. Φυσικά τα νεράντζια έχουν και μια έντονη πολιτική ιστορία. Υπήρξαν επί πολλά χρόνια τα επίσημα όπλα των εξεγερμένων.
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Να γράψω κασέτα μ’ αυτά που ακούω τελευταία και σίγουρα να βάλω καναδυό κομμάτια απ’ το Gulag Orkestar των Beirut.

Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο.
Κι όταν επιστρέψω θα έχει συνδεθεί το πισί μου με ένα σούπερ ντούπερ φαστ νετ και ίσως αρχίσω ν’ ανεβάζω βιντεοκλιπάκια, μουσικές και άλλα πολλά καλούδια που φτιάχνω τα τελευταία χρόνια.
Επικροτώ την φράση της Αλέκας για το Γαλάζιο και πράσινο ριφιφί, γνωρίζοντας φυσικά πολύ καλά τον ρόλο της και μην τρέφοντας καμιά αυταπάτη για το κόμμα που εκπροσωπεί. Η ιστορία γράφεται στους δρόμους. Με ενέργειες χαοτικά υποκινούμενες και με ανεξέλεγκτα τις περισσότερες φορές αποτελέσματα. Κι αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά τα κομματικά ιερατεία. Και το φοβούνται. Περισσότερο από κάθε τι. Γιατί όταν δεν υπάρχει έλεγχος του αποτελέσματος δε μπορεί να υπάρξει προγραμματισμός της πράξης. Δε μπορεί να υπάρξει ταχτική ελέγχου.
Ετοιμάζω πάλι το μυαλό μου για δρόμο και σκαρώνω ποίημα για το εφήμερο:
ΦΕΛΙΖΟΛ
ΠΡΟΣΩΡΙΝΟ - ΕΛΕΥΘΕΡΟ
ΠΕΤΑΓΜΑ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠ’ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ

Αυτά που λες Μαρία