Όμορφη Σκέψη

Όμορφη σκέψη
σε θέλω το βράδυ για να κοιμηθώ
σε θέλω το πρωί
τις πρώτες ώρες της δουλειάς

Όμορφη εικόνα
σε χρειάζομαι
όταν τα μάτια μου κουράζονται
σ' έχω ανάγκη
όταν κοιτάζομαι στον καθρέφτη

Όμορφη ζωή
πάρε με μαζί σου!

Τα πιο ωραία μαγικά Σε κούτες με μωσαϊκά

Κάτω απ' τη φλούδα της γης, υπάρχει ένα στρώμα με όλες τις πέτρες που ρίξαμε κατά καιρούς στη θάλασσα, στους γκρεμούς, σε φίλους μας όταν ήμασταν μικροί, ακόμα και στο παρελθόν. Πράσινες, κόκκινες, μαύρες, πέτρες όλων των χρωμάτων και των σχημάτων, συνθέτουν ένα, νοηματικό λεν κάποιοι, μωσαϊκό, που συσσωρεύεται κάτω απ' τα πόδια μας. Είναι αυτό, που καθώς περπατάμε για το μέλλον, μας θυμίζει το χτες και σε κάθε στραβοτιμονιά, μας κουνάει διδακτικά τον δείκτη μπρος στα μάτια μας. Σ' αυτό το πέτρινο στρώμα είναι μαζεμένα τα χρόνια που πέρασαν, γεμάτα πολύχρωμα πλακάκια μωσαϊκού που όλο και πυκνώνουν.
Στα δεξά μου το ρολό με το φουσκαλοπλαστικό και μπροστά μου η οθόνη του υπολογιστή. Σε λίγο το ένα θ' αγκαλιάσει το άλλο και θα μείνουν έτσι μέχρι τη μαγική στιγμή που χιλιάδες φυσαλίδες θα ανοίξουν τα ματάκια τους και μαγεμένες απ’ το θέαμα, θ' αναφωνήσουν σκουντώντας την οθόνη: "Ξύπνα! Ήρθαμε στο καινούργιο σου σπίτι!!" Η οθόνη αργά, νωχελικά, θα ανοίξει τα μάτια της και με την ουρά της θα ψάχνει να βρει τα καλώδια που συνδέουν και τ' άλλα φιλαράκια της με την κεντρική μονάδα.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν λίγο χρόνο. Μια βδομάδα, δύο, τρεις, ποιος ξέρει; Ίσως και παραπάνω.
Μπροστά μου κούτες πάνω σ' άλλες κούτες, έπιπλα, αφίσες, διάφορα πραματούδια που θα συσκευαστούν την τελευταία στιγμή. Κι όλα γράφουν πάνω τους Οδός Κ... 2... Τα τελευταία 2 χρόνια μου αμπαλαρισμένα σε κούτες. Κούτες γεμάτες στιγμές, γεμάτες πετραδάκια που θα πυκνώσουν κι άλλο το μωσαϊκό .....

Τα πιο ωραία μαγικά
Σε κούτες με μωσαϊκά
Τα είχαμε βολέψει .....

Ο καφές και το .... Λάιφστάιλ του (Πανάθεμά μας)

Ένα άχρηστο λαογραφικό λάιφστάιλ άρθρο, που δημιουργεί ή αν θέλετε βάζει σε τάξη και αποτυπώνει ένα σωρό σκέψεις, που πριν ή δεν υπήρχαν ή ήταν ατάκτως πεταμένες στό φαιόν πέλαγος του νου μου ....
(καλά αυτό το τελευταίο , σκέτο δηλητήριο)

Το post αυτό διαβάζεται με τη συνοδεία

κατάλληλης ανά παράγραφο μουσικής

(Μουσική: Λατέρνα, όπως στις διαφημίσεις)

Ελληνικός, τούρκικος, βυζαντινός, όπως και να τον πείτε, είναι ο πιο χαιρέκακος καφές. Με το δίκιο σας όμως θα με ρωτήσετε , υπάρχει χαιρέκακος καφές; Εδώ εγώ κάνω πως σκέφτομαι και σε λίγο σας απαντω: Ναι! Σκεφθείτε, όταν οι άλλοι καφέδες τελειώνουν και παραδίνονται δείχνοντας τον πάτο του φλυτζανιού τους ο ελληνικός αντιστέκεται σθεναρά. Εκτός του γεγονότος ότι κρατάει στο κατακάθι του κι άλλο ζουμί και το βγάζει λίγο λίγο, για σπάσιμο, μέχρι να στεγνώσει εντελώς. Όταν στεγνώσει αφήνει μπόλικη σαβούρα, για να ολοκληρώσει το κακό . Γιατί εσύ βλέπεις το υγρό κατακάθι και νομίζεις ότι έχει κι άλλο καφέ. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο ο αλητάμπουρας ο καφές παίρνει την εκδίκησή του. Γιατί φέρνεις το φλυτζάνι στα χείλια, το γυρίζεις, το σηκώνεις, περιμένεις και καφές δεν πέφτει. Βρε πέσε! Όχι αυτός. Αν τυχαίνει δε συχνά, να είσαι και αφηρημένος, τότε όσο δεν πλένεις το φλιτζάνι, τόσο θα την πατάς .

Δεν ξέρω αν διευκρίνησα τις απόψεις μου. Αλλά αυτό το οργισμένο εισαγωγικό σημείωμα, ήταν αναγκαίο, για να αφαιρέσω όλη την πίκρα του καφέ και να αφήσω στο κείμενο, μόνο το άρωμά του.
Έτσι βρίσκομαι μπροστά σε ένα σωρό φλιτζάνια και ποτήρια καφέ και η καημένη η μύτη μου πάει να σπάσει . Μικρά, πολύ μικρά, μεγάλα, στρόγγυλα, τετράγωνα, πολύγωνα, ντιζάϊν, απλά, λιτά, πολύχρωμα, ότι βάζει ο νους σας. Τα φλιτζανοπότηρα όμως δεν είναι μόνα τους . Μπροστά τους, διάφορα ελληνόπουλα, άλλα αγουροξυπνημένα στο σπίτι, άλλα στις δουλειές, άλλα στα καφενεία, το καθένα στον ρόλο του, στο γούστο του, στον ξεχωριστό καφέ του .

Πες μου τι καφέ πίνεις να σου πω ποιος είσαι (Φάε χώμα ...Πέτρο)

(Μουσική: Πάριος)

Έτσι η νοικοκυρά, φανατική του καφέ (κάτσε ... δεν κάθομαι, έχω μαγείρεμα.... και κάθεται) ως επί το πλείστον, τουλάχιστον τρις ημερησίως, απολαμβάνει το ελληνικό καφεδάκι της με ή χωρίς κουλουράκια, με ή χωρίς καφεμαντεία. Η φιλολογία είναι τεράστια, μιας και εδώ και δεκάδες χρόνια, το ύφος αλλά και η θεματολογία των συζητήσεων είναι σχεδόν ίδια και ίσως μας απασχολήσει παράλληλα με τα κομμωτήρια και τα καφενεία σε κάποια άλλη περισπούδαστη μελέτη μας .

(Μουσική: Κάζαντζίδης)

Ο παραδοσιακός ανδρικός ελληνικός καφές στο καφενείο, σιγά σιγά φθίνει και την θέση του παίρνει ο ελληνικότατος φραπές. Ο πότης δε του ελληνικού καφέ στο καφενείο, είναι κάτι σαν το μέλος ΚΚΕ (Σόρυ Λίτσα), όταν πεθαίνει δύσκολα αναπληρώνεται . (αν και τελευταία λίγο η διαφήμιση με τους κουπάτους, λίγο η άρνηση ως κιτς του φραπέ απ' τους ψαγμένους παρατηρείται μια κάποια ανάκαμψις) Οπότε ως σκηνή τι έχουμε; Ένα καφενείο με τραπέζια για χαρτοπαίγνια και μικρά τραπεζάκια για τους καφέδες και τα ούζα . Οι πιο νέοι πίνουν φραπέ , ενώ οι μεγαλύτεροι ελληνικό.

(Μουσική: Πολ Μοριά ... Που τον θυμήθηκα!!)

Πέρα όμως από τους θεσμικούς μας καφέδες, τον τελευταίο καιρό επιτίθενται, με πολλές επιτυχίες μάλιστα, διάφοροι "μυστήριοι" καφέδες . Έτσι στα καφέ που αντικατέστησαν τις καφετερίες που αντικατέστησαν τα νεανικά στέκια που αντι... ακούς συχνά διάφορες ξένες λέξεις που, αν είσαι λιγάκι καχύποπτος, μπορείς μέχρι και να τις παρεξηγήσεις. Καπουτσίνο, εσπρέσσο, άϊρις, φρέντο κ.ο.κ. Φυσικά όλα αυτά υπάρχουν ως ονόματα, γιατί σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που ανταποκρίνονται σ' αυτό που πρεσβεύουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο φρέντο που στην πατρίδα του εννοεί εσπρέσσο κρύο, ενώ εδώ στην Ελλάδα, ένα καπουτσινώδες, ελληνικής επινόησης ποτό, που μοιάζει πάρα πολύ με τον θρυλικό φραπέ. Ο λόγος είναι, ότι οι καφετζήδες θεωρούν, πως εφόσον τα έμβια όντα προσαρμόζονται στα εκάστοτε διαφορετικά περιβάλλοντα, γιατί όχι και οι γεύσεις.

Σαραντάρης- α, ιταλοσπουδαγμένος- η, καπουτσίνο, εσπρέσσο στρέτο ή κορέτο με προσοχή στο καϊμάκι, γιατί χωρίς καϊμάκι κάνουν και στο σπίτι με την παραδοσιακή "μακινέτα" . Ο εσπρέσσο ως καφές εμφανίζεται πολλάκις και σε ελληνική έκδοση, διπλός ως συνοδεία τσιγάρου, συνήθως με γάλα και είναι ευρέως διαδεδομένος σε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων που τον προτιμούν μάλλον για να ξεχωρίζουν απ’ τους μπας κλας φραπογαλάδες. Όμως άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουβαρίστρας. Γιατί άντε με τον καπουτσίνο κάτι πάει κι έρχεται, αυτός όμως ο εσπρέσσος, όπως τον πίνουν αυτοί οι Ιταλοί, πολύ πικρός .... πολύ βαρύς και πολύ ... λίγος ρε παιδί μου. Αλλα θα μου πεις, που ξέρουν αυτοί από καφέ !

(Μουσική γραφείου π.χ Βανδή)

Γραφείο και συνήθως τι βλέπουμε; Πέρα από τα συνήθη αξεσουάρ, τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται και η καφετιέρα γαλλικού καφέ. Αυτό φυσικά, γιατί λόγω του ότι καταναλώνονται πολλοί καφέδες, δεν πρέπει να είναι πολλοί δυνατοί. Ως εκ τούτου μέρα με τη μέρα δημιουργούνται συνήθειες, οι οποίες μεταφέρονται και εκτός γραφείου, κερδίζοντας όλο και περισσότερα σπασμένα, απ' τα φραπεδάκια, στομάχια.

Ο άιρις δεν είναι πολύ διαδεδομένος και λόγω κόστους αλλά και λόγω του γεγονότος ότι το οινοπνευματώδες το συνηθίζουμε στο τσάι μας και ουχί στον καφέ μας που είναι και ψιλομπλιάχ . Έτσι αν αυτός που τον πίνει, δεν είναι Ιρλανδός ή τουλάχιστον αγγλοθρεμένος, τότε πρέπει να είναι πολύ ψωνάρα, μετά συγχωρήσεως (Μουσική! Γκάιντα)

Φραπές Ένα αδιαμφισβήτητο Εθνικό σύμβολο

Μια πρώτη προσέγγιση

(Να ακουσθεί παρακαλώ ο Εθνικός Ύμνος)

Η μεγαλύτερη όμως κατηγορία καφεποτών, μετά τους ελληνικόβιους που ανθίστανται σθεναρώς, είναι οι φραπεδόβιοι, με βασικό τους στήριγμα την μαχητική τάξη των φραπογαλάδων. Τι να θυμηθείς και τι να λησμονήσεις , τα 8ωρα στην καφετέρια με φραπόγαλο σερμπέτι και μάλμπορο, τα πλαστικά στα γήπεδα, τα κουτάκια στα περίπτερα, με τα οποία - σημειωτέον - έγιναν οι πρώτες μας αρπαχτές στα βαλκάνια, τη μεγάλη ποικιλία προσφερομένων ειδών στις καφετερίες των 80's (φραπέ και μπύρα), τα καγκούρια με τα παπιά, το μπλουτζήν στο γόνατο και τα "φλάιν" . Οι τιμημένη λοιπόν φάρα των φραπογαλάδων, στήριξε και στηρίζει επιχειρήσεις, για να μην πω την ελληνική οικονομία ολόκληρη και φανώ υπερβολικός. Από καφεκοπτεία μέχρι μπαράκια. Γιατί αν δεν πάει ο φραπογαλάς από νωρίς να γεμίσει το μαγαζί τότε πως θα το βρούνε γεμάτο οι τζακάδες (απ' το Τζακ Ντάνιελς - άλλη ευγενής κατηγορία Ελλήνων) να τα ακουμπήσουν. Φυσικά, ο φραπές για την Ελλάδα - αν και χάνει έδαφος - είναι κάτι σαν την ελληνική σημαία αμφισβητείται μόνο απ' τους αιρετικούς. Ο καημός των ξενιτεμένων μας πλέον εκφράζεται μέσω ρήσεων όπως " Α ρε Ελλαδάρα με τις φραπεδάρες σου" . Επίσης ο δημοφιλής Πρόεδρος Β.Λεβέντης, πάντα στις ομιλίες του έχει κι έναν φραπέ δίπλα του, τι πιο χαραχτηριστικό για έναν Έλληνα πρόεδρο.

(Μουσική: Τώρα πέρασε η ώρα!)

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο και θα κλείσω αυτή την πρώτη προσέγγιση στο κολοσσιαίο αυτό θέμα, με την πρώτη έκφραση που μαθαίνουν οι ξένοι στην πατρίδα μας, μετά το απιστεύτου κάλλους "μαλάκας": Γεια μας (Κυρά Μαρία, ωραίο το καφεδάκι σου)


Συνέχεια απ' τον τίτλο :
.... και που αν δεν σας φτιάξει την διάθεση, τότε δεν επιτέλεσε τον στόχο του ούτε στο ελάχιστο.

ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ;

"Τιμή σ' εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"
Πόσο όμορφα είναι τα ποιήματα! Συμπυκνωμένα νοήματα, πίνακες, που πέρα απ' την αισθητική τους αξία, οδηγούν το μυαλό μας σε μονοπάτια παράξενα, δύσβατα ενίοτε, αλλά όμορφα.
Να τιμούμε αυτούς, που "στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες"
Να τους τιμούμε. Είπε κανείς όχι. Εδώ τιμούμε άλλους κι άλλους....
Μόνο που υπάρχει ένα πρόβλημα. Τι ακριβώς εννοούμε όταν λέμε Θερμοπύλες;
Θερμοπύλες = Ιδανικά θα μου πεις. Εντάξει, αλλά τι είδους; Γιατί αν κοιτάξουμε γύρω μας, θα δούμε ότι όλοι οι συνταξιδιώτες μας όλο και κάτι .... φυλάν.
Έτσι το συμπαθές τοπωνύμιο, μεταμορφώνεται σε κάτι τόσο γενικό και ακαθόριστο, όπως ας πούμε η λέξη "Χρώμα", "Δημοκρατία" ή "Ελευθερία".
Αλλά ας ασχοληθούμε λίγο, με τους ανθρώπους με τους οποίους μοιραζόμαστε τον αέρα αυτού του καημένου πλανήτη. Κι ας αρχίσουμε απ’την τρυφερή ηλικία.
Στο δημοτικό σχολείο, το χρίσμα των Θερμοπυλών παίρνουν: Η πατρίδα, η θρησκεία κι η οικογένεια, με τα δύο πρώτα να τερματίζουν με διαφορά στήθους. Μεγαλώνοντας όμως, ορισμένοι ανακαλύπτουν κι άλλες σπουδαίες Θερμοπύλες και αξιολογούν τα πράματα ανάλογα... Ο μέσος άνθρωπος, συνειδητοποιώντας τη μοναξιά στο ταξίδι του, κλείνεται όλο και περισσότερο στο καβούκι, που συντελεί κυρίως ο εαυτός του και το άμεσο περιβάλλον του. Έτσι πρώτες στη σειρά εμφανίζονται έννοιες όπως η "Κονόμα" ή η "καριέρα", αφήνοντας πολύ πίσω ή πνίγοντας πολλές φορές άλλες όπως η φιλία ή η αλληλεγγύη.
Αλλά ας μη μπλεχτούμε σε ηθικοπλαστικές συζητήσεις κι ας προσπαθήσουμε ξανά, να ανιχνεύσουμε τις Θερμοπύλες, όπου κι αν βρίσκονται αυτές.
Για τον πιστό, η θρησκεία του.
Για τον οικογενειάρχη, η οικογένειά του.
Για τον οπαδό, η ομάδα του ή το κόμμα του.
Για τον γιάπη, το Μαρτίνι του κι ο τίτλος του Εξέκιουτιφ.
Για την κοκέτα η κόμμωση της.
Για τον επιστήμονα, το γνωστικό του αντικείμενο.
Για τον πολιτικό, η καριέρα του κ.ο.κ
Με δύο λόγια, αξίες για τις οποίες, ο καθένας θα έδινε τα πάντα.
Ναι αλλά ο ποιητής μιλάει για υψηλά ιδανικά, όχι για μαρτίνι και κομμώσεις! Δε διαφωνώ. Για ρωτήστε όμως και τους άμεσα ενδιαφερόμενους ;
Για τον γιάπη, παράδειγμα, η ελιά του Μαρτίνι του κι ο τίτλος του Εξέκιουτιφ, είναι η πεμπτουσία του στυλ, το νόημα της ζωής, όμορφα λουλούδια σ' έναν άσχημο βούρκο άξεστων χωριαταρέων. Είναι τα υψηλότερα ιδανικά. Κάτι σαν γκλάμουρ Θερμοπύλες
Ο πιστός για την διάδοση της θρησκείας της αγάπης, θα φτάσει μέχρι το φόνο.
Ο επιστήμονας πιστεύει ότι χωρίς τις ανακαλύψεις του θα ζούσαμε στις σπηλιές.
Η κοκέτα, στη βλακεία της, σου παραθέτει το επιχείρημα του ωραίου σ' έναν κόσμο άσχημο κι ο οικογενειάρχης φοράει τα όπλα του προστάτη του κοινωνικού κυττάρου.
Ο Α πολιτικός θεωρεί ότι μπορεί να διαχειριστεί την εξουσία καλύτερα από τον Β, και σε καλεί να τον στείλεις στα υψηλά κυβερνητικά κλιμάκια για το συμφέρον σου και για το καλό της πατρίδας.
Μια γνωστή μου προχτές που συζητούσαμε, μου είπε ότι με λίγη σκέψη, μπορείς να βρεις επιχειρήματα να στηρίξεις ακόμη και το πιο απίθανο πράγμα. Για σκεφτείτε λίγο! Οι "φιλελεύθεροι" ονομάζουν "ελευθερία" την ασυδοσία του κεφαλαίου, ενώ οι "παραδοσιακοί κομουνιστές" την ασυδοσία της υπέρτατης αρχής, του κόμματος και οι χριστιανοί την σκλαβιά των απίστευτα καταπιεστικών κανόνων της εκκλησίας.
Τιμή λοιπόν σ' όλους αυτούς που μάχονται για την "ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"
Τιμή σ' ολους αυτούς που φυλάνε Θερμοπύλες, όμως .....
ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΘΕΡΜΟΠΥΛΕΣ;

Ωραίο αυτό το Limbo

all my loοοve to you baby.... οι Led Zeppelin στο ραδιόφωνο, κι εγώ μεταφέρομαι οδηγός νταλίκας σε Ιταλική αουτοστράντα. Η γεύση του εσπρέσσο και του φρέσκου κρουασάν ακόμη στο στόμα. Ανάβω τσιγάρο προσπαθώντας να ξορκίσω τη γλύκα της πραλίνας αμύγδαλο, που σε πείσμα όλων των χαρτομάντιλων του κόσμου παραμένει κολλημένη στα μουστάκια μου. Στο ραδιόφωνο ένας ιταλός φωνοκοπάει, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να πείσει τον κόσμο ότι ξημέρωσε. Είναι νύχτα ακόμη και το cb έχει γεμίσει μ' όλες τις φυλές του Ισραήλ. Άραβες, Πέρσες, Ιταλοί αλλά κυρίως Τούρκοι. Βγαίνω στον αέρα:

- Που πάτε ωρέ Τουρκόπουλα; Εδώ Γιουνάν!

- Aϊντ' εφέντ, καλό ταξίντ!

- Καλό ταξίδι και σε σένα καρντάσι μου!

- Τι μιλάς με τα μεμέτια ρε σκατορουφιάνε Καβαλιώτη;

- Μινάρα Πατρινέ που 'σαι γαμώ τα ψηλά αλώνια σου;

- Καλά εσύ δεν είπες ότι θα ανέβαινες απ' την πατρίδα σου σκατοβούλγαρε; Πως απ' τα μέρια μας;

- Τελευταία στιγμή με βάλαν κάτι για Ελβετία και άλλαξα δρομολόγιο. Το μπακίρι ήταν ζόρικο και θάταν κρίμα να πάει στράφι.

- Δεν ακούγεσαι καλά, που είσαι;

- Για να δω .... μόλις πέρασα την Πεσκάρα, εσύ;

- Εγώ βγήκα απ' το Τορίνο και σε λίγο μπαίνω στο μεγάλο τούνελ για Γαλλία, πάω Λυών, εσύ;

- Εγώ φιλαράκι, θα κοιμηθώ σε κρεβατάκι κατά Αμβούργο μεριά. Λοιπόν άντε τσάο και καλό δρόμο!

- Τσάο ρε και καλή αντάμωση!

Μπόσανόβα! Τι όμορφη! Αστρούδ Ζιλμπέρτο με το Ζ παχύ να προφέρεται με φουσκωμένα χείλια και το μπροστινό μέρος της γλώσσας κολλημένο στο κάτω μέρος του στόματος, το ρο να ακούγεται ελαφρά και το τελικό ο να γίνεται ου. Δηλαδή Ζιλμπέ(ρ)του. Ντου Μπραζέου που λέν, και οι παραστάσεις που γεμίζουν το μυαλό μου είναι τόσες και τέτοιες που μούρχεται να βροντοφωνάξω:
Φ Α Ε Χ Ω Μ Α Κ Ο Υ Φ Α Λ Α Χ Ε Μ Ι Ν Γ Ο Υ Ε Ϊ ! ! !
Αλλά λίγο που είμαι μετριόφρων, λίγο τόνα λίγο τάλλο δεν το κάνω. Γιατί φανταστείτε μέσα σε μία στρατοπεδέ αίθουσα μ' ένα σωρό γραφεία, κάποιον να σηκώνεται και να φωνάζει "Φάε χώμα κουφάλα Χέμινγουεϊ". Έ είναι ψιλοεξαντρίκ, τι λέτε κι εσείς;
Πάντως αν έχεις το χούϊ να ταξιδεύεις με τα τραγούδια καλό είναι να το αξιοποιήσεις και οικονομικά. Για παράδειγμα, πας που πας στην Ευρώπη με τη νταλίκα, φέρε και μια Τομπλερόνε χριστιανέ μου!
Πας που πας στη Βραζιλία, φέρε κανά παπαγάλο, κανά σπυρί καφέ, κατιτίς βρε αδερφέ!
Ωχ δύσκολα τα πράματα! Άρχισα να κουβαλάω δώρα κι απ’τα όνειρά μου! Ας επιστρέψω γρήγορα γιατί τι είναι το μυαλό του ανθρώπου, μια κλωστίτσα είναι και ..
Αχ γραφειάκι μου όμορφο! μαζί με άλλα πολλά γραφειάκια και άλλους πολλούς ανθρώπους με πολύ ενδιαφέροντα πράματα μες το κεφάλι τους. Τι .. ενδιαφέρουσα δουλειά ! Τι ... όμορφο περιβάλλον! .......
Ωραίο αυτό το Λίμπο!
Τι είπαμε πως ήθελα να φέρω απ’τη Γουαδελούπη και το ξέχασα;

Welcome to BlogLand
& have a nice Trip!!!

(Στη μεγάλη απόφαση που πήρα πριν από 2 χρόνια ακριβώς ν' αφήσω το αυτοκτονικό περιβάλλον της πιο χαζής και ανούσιας δουλειάς που έκανα ποτέ)

Ο Τσε, τα Φάσιον βίκτιμς και η Χάινεκεν

Τι σχέση έχει ο Τσε με την αγορά;
Τι σχέση έχει το κόκκινο άστρο της επανάστασης
με το κόκκινο άστρο της Χάινεκεν;
Τι σχέση έχει η "σούπα" με τους ελιτιστές της αριστεράς και τους φλώρους;

Αυτά είναι τα τελευταία ερωτήματα που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τον εικοσάχρονο καλογυαλισμένο νεαρό, που αραχτός σε παραλιακή καφετερία έπινε το φραπεδάκι του, εντρυφώντας σε λάιφ στάιλ περιοδικό.
- Και γαμώ τις μούρες αυτός ο τύπος με το πούρο και το μπερέ!
- Ρε συ αυτός είναι κουμουνιστής!
- Έλα ρε συ και θα ‘βαζε το Άουτς έναν κουμουνιστή στο σαλόνι δίπλα στη Σκλεναρίκοβα;
- Γιατί όχι; Ρε συ δε θυμάσαι που το Κλικ παλιά είχε βάλει τον Λέλιν δίπλα στη Μέρυλιν; Τέσσερις χρωματιστές απ' τα αριστερά με τη Μέρυλιν και τέσσερις στα δεξιά του Λέλιν.
- Καλά μιλάμε, έχω πάθει πλάκα!! Τι παει και θυμάται ο άνθρωπος!!

- Εντάξει ρε συ και στην τελική, φάση δεν έχει να φοράς τη μούρη ενός κουμουνιστή κι από κάτω να έχει την υπογραφή του Μοσκίνο;

Την τελευταία δεκαετία, έχουν επιστρατευτεί όλοι στο βωμό της μόδας. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν δεν είσαι τίποτα, η ανάγκη ετεροκαθορισμού(που λεν και κάποιοι φίλοι) είναι πολύ έντονη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φυσικά, ο ετεροκαθορισμός συνεπάγεται απ' την υπογραφή του μόδιστρου που λανσάρει το μπλουζάκι κι όχι απ' την ίδια τη μορφή που απεικονίζεται. Μια μορφή, που μπορεί να είναι με την ίδια ευκολία και το ίδιο εμπορικό ή αισθητικό αποτέλεσμα η Παναγία, η Αφροδίτη της Μήλου, ο Μαρξ ή ακόμη ακόμη και ένα νεκρό παιδάκι ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει ως αντισυμβατική στάμπα σε ένα αντικείμενο καθημερινής χρήσης, όπως είναι ένα μπλουζάκι. Φυσικά εννοείται πως οτιδήποτε φοριέται πολύ σε λίγο καιρό παύει να είναι τρέντυ, γίνεται ντεμοντέ και ως εκτούτου πάει στα σκουπίδια.
Και τα πράματα θα ήταν φυσιολογικά, αν αυτή η κατάσταση σταματούσε στα καημένα τα παιδάκια, που ο κόσμος τους αρχίζει στα χαζοπεριοδικά και σταματάει στις γκλαμουροεκπομπές της τιβί. Έλα ντε όμως που προχωράει! και μάλιστα με τρόπο που μόνο που τον σκέφτεσαι σε πιάνει κρύος ιδρώτας. Ο λόγος φυσικά για κάποιους "διανοούμενους", που έχουν λόγο επί παντός επιστητού και αναπαράγουν όλα τα χαζά στερεότυπα, στα πλαίσια μιας νέας εναλλακτικής αισθητικής, που τυχαίνει κατά περίεργο τρόπο να είναι η δική τους.
Έτσι ο Τσε, απ' τη στιγμή που κανιβαλίστηκε απ' τους διάφορους σχεδιαστές μέσω κάποιας "επαναστατικής" κολεξιόν, σταμάτησε για πολλούς να είναι σύμβολο του αγώνα και μετατράπηκε σε στιλιστική σούπα. Σε σημείο μάλιστα, να θεωρείται "κιτς" οποιαδήποτε αναφορά σ' αυτόν, ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο.
Κάτι ανάλογο μάλιστα συνέβη και με το κόκκινο αστέρι, το σύμβολο της επανάστασης. Και σα να μην έφτανε αυτό, πρόσφατα είδα σ' ένα "επώνυμο" μακό, πέρα απ' το κόκκινο αστέρι, να γράφει και "Brigate Rosse".
Με τούτα και με τ' άλλα, σκέφτομαι ότι ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια μηχανή που μας έχει μπλέξει στα γρανάζια του και μας φθείρει με τον πιο έξυπνο τρόπο, μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Αν όμως σ' αυτό το παιχνίδι εξουσίας που παίζει η αγορά, οι αγνώμονες που έχουν και το μερίδιο του λέοντος στη δημιουργία προτύπων, αξίζει να μπουν στο περιθώριο ως ένα κομμάτι της διαδρομής προς την υποταγή, οι φορείς της εναλλακτικής σκέψης σε ανάλογες περιπτώσεις, πρέπει να στηλιτεύονται και να καταγγέλλονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!

Το πολύ καλό στένσιλ είναι από τοίχο της Αθήνας

Στοιχεία Ανατομίας και φυσιολογίας του ανθυπανθρώπινου είδους «Γιάπης ο κοινός»

Τι είναι οι γιάπηδες; Μάναντζερς κυρίως, δημιουργήματα του Θατσερικού φιλελευθερισμού αλλά και του αμερικάνικου μετα60'ς ονείρου που ξεκίνησαν ως κάτοχοι ποικίλων "Νόου Χάου" (διαφόρων ειδών σύμβουλοι) και με τον καιρό δημιούργησαν μια δική τους αυτόνομη (κυρίαρχη) τάξη, με εντελώς ποδοσφαιρική λογική (ατομικότητα, απόδοση,μεταγραφές, κασέ, ηλικιακά στάνταρ κ.λπ) και νομολογία ζούγκλας.
Γιατί ονομάζονται έτσι; Μάλλον απ’ το αμερικάνικο Γιαπ! που ουσιαστικά είναι το υποτελές, βλακοαμερικάνικο Γιες.
Είναι οι γιάπηδες άνθρωποι; Δε νομίζω! μιας και δεν έχουν παρά ελάχιστα κοινά (κυρίως μορφολογικά) με το ανθρώπινο είδος.
Τι πιστεύουν; "Δεν έχει σημασία πως βγάζεις τα λεφτά αρκεί να βγάζεις"
Τι - Που τρων; Ότι - Όπου ακούσουν ότι είναι "κλας"
Τι φοράν; Οτιδήποτε επώνυμο κοστίζει πάρα πολλά
Τα χόμπι τους : Οι έξυπνες χρηματοοικονομικές αναλύσεις (πώς να τα φαμε απ ’τα κορόιδα) Οι εξαγορές (όλα έχουν την τιμή τους- εξαγοράζω άρα ζω) Το (μάταιο λόγω φυσιολογίας και δυνατοτήτων του μυαλού τους) κυνήγι της έξυπνης ιδέας.
Που κάνουν διακοπές; Μύκονο + Οπουδήποτε τους στείλουν τα λάιφστάιλ μέσα.
Τι αμάξι έχουν; Οτιδήποτε δεν έχει ο μέσος εργαζόμενος
Τι κρατάν; Τον "Εκόνομιστ" και τους "Φαϊνάνσιαλ Τάιμς"
Τι διαβάζουν; Τα 15 ολόιδια ανδρικα λάιφ στάιλ περιοδικά που ικανοποιούν τη ματαιοδοξία τους
Τι ακούν; Οτιδήποτε δεν ενοχλεί το αυτί, και χαλαρώνει (ποτέ δεν ξέρουν τι)
Τι θεωρούν οι εργοδότες τους ότι είναι; Τεχνοκράτες
Τι αποδεικνύεται ότι είναι τελικά; Θρασύδειλοι ρουφιάνοι, που θα πουλούσαν ακόμη και τη μάνα τους αν έπιανε καλή τιμή.
Αγαπημένες τους ατάκες: "Πρόλαβα και .... " + "Ας πρόσεχε"
Πτυχία: Οποιοδήποτε + Μάστερ οφ Β(μπίζνες) Αντμινιστρέισον
Έχει ο γιάπης προσωπικότητα; Όχι, γιατί αντίκειται στον χαμαιλεωντισμό, που είναι το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του.
Τι κάνουμε όταν συναντάμε ένα γιάπη; Αδιαφορούμε κι αν δεν είναι εύκολο, κάνουμε ότι μπορούμε να τον αποφύγουμε. Αν κι αυτό δεν είναι εύκολο, τότε με δυο λόγια του δίνουμε να καταλάβει ότι δεν είμαστε καλοί ακροατές για τις επιδόσεις του. Κι αν και αυτό δεν κάνει τίποτα, τότε με ύφος "θασεβαρέσωανεγκέφαλε", του λες να πάρει τα "πραδογκούτσια" του και να παίξει με τους όμοιούς του γιατί η επόμενη κίνησή σου δε θα του αρέσει.

(Ένα σχεδόν άχρηστο λάιφ στάιλ άρθρο επειδή τώρα τελευταία στην Μπλογκερία κυκλοφορούν πολλοί τιμητές του προαναφερόμενου ανθυποείδους)

Το ευρηματικότατο έργο στην κεφαλή είναι δημιουργία της αγαπημένης Μαρίας Ηλέκτρας Ζογλοπίτου

Κυριακή 14 Αυγούστου το πρωί - Λίγο έξω απ' την Αθήνα

Συντριβή αεροπλάνου με 115 επιβάτες και 6 άτομα πλήρωμα στην περιοχή του Γραμματικού.
Δυστυχώς Κύριε Εκο και τον Αυγουστο υπάρχουν ειδήσεις. Γαμώτη μου!

Ο Αύγουστος οι Δημοσιογράφοι κι ο Παράδεισος 5 αυθόρμητες σκέψεις για τον πιο λαϊκό μήνα του έτους

Αύγουστος ! Μήνας διακοπών. Τα εργοστάσια, τα εμπορικά, οι υπηρεσίες σε κατάσταση ραστώνης. Τα διακοπομέρη στο φόρτε τους και το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού του Βόρειου ημισφαίριου under the sun ξεροψήνεται "ωσεί τσίρος".Στα λιμάνια, τους σταθμούς, τα πρακτορεία, ένας χαμός και μάλιστα στο ίσωμα. Το παραγωγικό μέρος των πόλεων ξεσκονίζει την ταμπέλα "ΚΛΕΙΣΤΟΝ ΛΟΓΩ ΘΕΡΟΥΣ" και τη μοστράρει φάτσα κάρτα σε όποιον τολμήσει να ρωτήσει οτιδήποτε. Ακόμη κι οι πολιτικοί, με ελαφρά πηδηματάκια, σιγαμά σιγαμά, την πουλεύουν.Τι μένει πίσω; Ε να μην αρχίσουμε τώρα να απαριθμούμε επαγγέλματα! Διάφοροι φουκαράδες που για πολλούς λόγους δεν «αιτούνται» άδεια απ’ τον εαυτό τους, όλοι όσοι έχουν ήδη πάει διακοπούλες, και φυσικά

Ω Αλί και Τρισαλί!! Ω Συμφορά Μεγάλη!!

Οι δημοσιογράφοι !!!!

Κάποιος νοσηρός εγκέφαλος σκέφτηκε ότι οι αναγνώσ-ακροα-θεα-τες δεν πρέπει να μένουν στο σκοτάδι. Κι εδώ αρχίζει η Συμφορά. Γιατί είναι που 'ναι Σούπα ο εγκέφαλος των περισσότερων πληροφοριοδοτών μας. Όταν τους ακούς την εποχή που οι ειδήσεις λιγοστεύουν, είναι σα να τον μπουγελώνεσαι μεσ' το κατακαλόκαιρο την προαναφερθείσα υγρή μορφή και να καίγεται και το τελευταίο σου κύτταρο
Γιατί αν όλη την υπόλοιπη χρονιά, ο εν λόγω κλάδος χρεώνεται, συν τοις άλλοις, και μια απλή έλλειψη έμπνευσης και πρωτοτυπίας. Την περίοδο των διακοπών στην οποία αναφερόμαστε, επιδίδεται σε έναν άνευ προηγουμένου αγώνα κοινοτυπίας.
Ναι! Αναφέρομαι στο Ετήσιο Δημοσιογραφικό Φεστιβάλ Κοινοτυπίας (ΕΔΗΦΕΚΟ) που λαμβάνει χώρα κάθε Αύγουστο στα μάτια μας και τα αυτιά μας. Το πολιτικό ρεπορτάζ επεξεργάζεται μετά μανίας σενάρια για τον Σεπτέμβρη, ενώ μπροστά στη νεκρή, άντε ... ημιθανή επικαιρότητα, οτιδήποτε ξεφεύγει ελάχιστα απ’ τα συνηθισμένα, γίνεται είδηση. Εννοείται πως και να μη ξεφεύγει κάτι, το "ξεφεύγουν" αυτοί. Όσο για τις λίγες "Πραγματικές ειδήσεις" αυτές αξίζουν το βάρος τους σε χρυσάφι. Αλλά που να τις βρεις; Αλλά ας έρθουμε στο "επί τούτου", στο "προκείμενο" ή για να χρησιμοποιήσουμε δημοσιογραφική γλώσσα στην "ταμπακέρα"

Αύγουστος 2005 και εξαιτίας πολλών και ... Μένω σπίτι και συνεχίζω την καθημερινότητά μου. Τρέφω και μια ιδιαίτερη συμπάθεια προς τα μμε, ήρθε κι έδεσε. Να οι εφημερίδες, να τα περιοδικά. Δώστου οι ενημερωτικές εκπομπές με δημάρχους, βουλευτάδες και παρατρεχάμενους. Να οι ειδήσεις και δώστου επανάληψη με τίτλους ειδήσεων . "Βύρα κι αγάντα" που λεν κι οι τιμημένοι ναυτικοί μας, ήρθα και βάρεσα μπιέλα.
ΚΑΛΑ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΟΛΟΙ ΤΑ ΙΔΙΑ;
Ήρθε σημείο που από ραδιοσταθμό σε ραδιοσταθμό άκουγες μέχρι και τα ίδια τραγούδια. Αλλά ας δούμε ξανά πως έχουν τα πράγματα. Αυτή τη φορά όμως μαζί.
Όλοι μα όλοι ανάφεραν, τουλάχιστον μία φορά ανά εκπομπή ότι : ... σύμφωνα με τον Ουμπέρτο Έκο, τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις.
Όλοι ή σχεδόν όλοι αναστέναξαν, τουλάχιστον άπαξ, που δε βρίσκονται δίπλα στο κύμα (άσε που είμαι σχεδόν σίγουρος πως ότι κακό παθαίνουμε στις διακοπές οφείλεται σε δικό τους μάτιαγμα) Όλοι μιλούσαν για τις χάρες της Ελλάδος και για το πόσο μαλάκες, άσχετοι και νεόπλουτοι είναι όσοι πάνε διακοπές στο εξωτερικό, οι κωλόβλαχοι΄!

Για να μη μιλήσουμε για τις ψυχαγωγικές εκπομπές, που οι περισσότερες είχαν χαραχτήρα νοσταλγικό, για κείνα τα χρόνια της ξενοιασιάς με τα καθαρά νησιά, τις ελεύθερες σχέσεις και τις ωραίες μουσικές.
Η μεγάλη πλάκα όμως βρίσκεται αλλού. Πού; Μα φυσικά στον Παράδεισο! Τι εννοώ με τη λέξη παράδεισος; Που βρίσκεται; Πως είναι; Εσείς τι λετε; Νησιά του Αιγαίου; του Ιονίου; Δροσερά ψηλά βουνά; Γαλήνιες κοιλάδες; Όμορφες λίμνες;

ΛΑΘΟΣ! ΛΑΘΟΣ! ΛΑΘΟΣ! και πάλι ΛΑΘΟΣ!!!
Ο Παράδεισος για τους δημοσιογράφους μας, και τους παραγωγούς εκπομπών δεν είναι όπως τον φαντάζεστε, με πράσινο, με δεντράκια, με νερά και αγγελούδια. Μα τότε;
Ε λοιπόν δε θα το πιστέψετε!
Ο Παράδεισος για τους δημοσιογράφους μας τον Αύγουστο είναι η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη, η περίφημη τσιμεντούπολη, η οποία μετατρέπεται σε Εδέμ απλά και μόνο επειδή λείπουν οι περισσότεροι απ’ τους κατοίκους της.
Ξάφνου, που λέτε, ως δια μαγείας το προσβλητικό τοπίο της μεγαλούπολης παύει να είναι άσχημο και καταπιεστικό και μετατρέπεται σε καρτ ποστάλ για τουρίστες, απλά και μόνο επειδή βρίσκεις να παρκάρεις.
Ξάφνου η ρύπανση σ’ όλες τις εκφάνσεις του καθημερινού βίου, αντικαθίσταται από τη μελαγχολική αρχοντιά του ερημωμένου βιομηχανικού τοπίου.
Η μοναξιά του διαμερίσματος ? κλουβιού διακοσμείται απ’ την απουσία του διπλανού κι όπως μας τα λεν οι φωστήρες μας είναι τόσο όμορφη που, σιγά σιγά, θες δε θες, σ’ οδηγεί σ’ ένα είδος αστικής νιρβάνα.
Ο καύσωνας στην πόλη παύει να είναι ενοχλητικός και ουαί κι αλίμονο στους καημένους που "καίγονται" σε κάποια παραλία. Εννοείται ότι αυτά τα ακούς απ’ τους ίδιους που λίγο πριν αναστενάζαν απ’ το ίδιο μικρόφωνο ή την ίδια στήλη σκεφτόμενοι θαλασσούλες και κυματάκια.
Και νάταν μόνο αυτά....! Φυσικά, κανείς δεν τους λέει: Καλά ρε παιδιά αφού σας αρέσει τόσο πολύ η μοναξιά κι ησυχία, γιατί δεν πάτε ή καλύτερα, γιατί οι περισσότεροι από σας δε γυρνάτε στην επαρχία, που το αυγουστιάτικο αστικό σκηνικό υπάρχει όλο τον χρόνο και μάλιστα πολύ πιο έντονο;

Αλλά που να τα βάλεις μαζί τους! Τολμάς να πεις σε δημοσιογράφο: "Φιλαράκι λες μαλακίες" Δεν τολμάς!
Γιατί για να το δούμε κι αλλιώς, αν υποθέσουμε πως οι οικονομικές και πολιτικές εξουσίες είναι ο θεός, τότε οι περισσότεροι δημοσιογράφοι είναι οι άγιοι του κι όπως λέει κι ο σοφός λαός: «καλύτερα να τα ‘χεις καλά με τους Αγιούς, παρά με το θεό»
Αυτά που λες Μαρία! Που γιορτάζεις κιόλας!

Η υπέροχη εικόνα είναι δημιουργία του Θανάση Πέτρου

Ελληνορθόδοξη παράδοση Μάθε και προφυλάξου

Ήρθε λοιπόν η εποχή, που οι νέοι στις πόλεις αντί για ηλεκτρικές κιθάρες και μπαγκέτες ντραμς, κυκλοφορούν με λαούτα, ταμπουράδες και τουμπερλέκια. Χαράς ευαγγέλια στην πρώτη θέαση. Επιτέλους η νεολαία μας μετά από τόσα χρόνια ξενομανίας , βρήκε το δρόμο της παράδοσής μας .
Όμως, όπως λέει ο μεγάλος λαϊκός βάρδος Δ. Πουλικάκος "Το ξεχασμένο πηγάδι καραδοκούσε το θύμα του". Εδώ αρχίζουμε να κοιτιόμαστε ύποπτα και ν' αναρωτιόμαστε "Τι άραγες θέλει να μας πει ο ποιητής;" Έλα ντε; Γιατί τον τελευταίο καιρό, κάτι, δε μας κάθεται καθόλου καλά. Γιατί λίγο οι "πνευματικοί" που γέμισαν τον κόσμο, λίγο τα λευκά καθαρά ιδεώδη της φυλής , λίγο η δαιμονοποίηση όλων των απόψεων που δεν συνάδουν με το ελληνορθόδοξο αρχιεπισκοπικό πανηγύρι, ήρθε το γλυκό και παραφούσκωσε.
Άρχισαν σιγά σιγά, να σκάνε μύτη στη ζωή μας διάφοροι νεκροζώντανοι παραδοσιολάγνοι της ΥΕΝΕΔ. Έτσι σε μια εποχή που, σαν ώριμο φρούτο της εποχής, διαφημίζεται νομοτελειακά το τέλος των ιδεολογιών, αυτοί ορμούν, ως όρνεα επί πτώματος, στις ήδη κομματιασμένες, από ιδεολογοκάπηλους πολιτικάντηδες, συνειδήσεις μας .
Τους συναντάμε παντού. Ως παραγωγούς εκπομπών για την παράδοση, ως δασκάλους παραδοσιακής μουσικής και χορών, μέχρι και συμβούλους πολιτισμού!!! σε δήμους και νομαρχίες. Εκμεταλλεύονται τους πάντες και τα πάντα, φυσικά με το αζημίωτο και πάντα στο όνομα της πατρίδας και της παράδοσης.
Το δρομολόγιο κοινό σε όλους τους. Το πρωί κουστουμαρισμένοι στη γύρα ή στην δημόσιον εργασία τους, ως νέοι εθνοκύρηκες, τους συναντάς να υπεραμύνονται δια πυρός και σιδήρου τα ιδεώδη της φυλής. Το απόγευμα σε λαοσυνάξεις για εθνικά και θρησκευτικά θέματα και τα βράδια σε "φιλανθρωπικές" ... εκδηλώσεις. Τον βιότοπό τους αποτελούν κατηχητικά και σκοτεινά παρεκκλησιαστικά στέκια, ντυμένα κάποια το μανδύα του βυζαντινού βιβλιοπωλείου. Γλοιώδεις και οσφυοκάμπτες, όπως σ’ όλη τους τη ζωή, ενισχύουν με την παρουσία τους ότι πιο συντηρητικό και επικίνδυνο για την δημόσια υγεία.
Μάταια οι λάτρεις της παράδοσης, που έχουν μια άλλη άποψη για τα πράγματα, προσπαθούν να αντισταθούν. Τίποτα δεν τους σταματά πια.
Τους αγωνιστές της παράδοσης είσαι υποχρεωμένος να τους αντιμετωπίσεις σε συζητήσεις, σε σεμινάρια, ακόμα και σε επιτροπές για πτυχιακές εξετάσεις στην "δική μας" μουσική. Πρέπει να ανεχτείς τις υπερεθνικόφρονες κορώνες τους , για τους καθαρούς Έλληνες που αγαπούν την τιμημένη βυζαντινή παράδοση και για τους εβραιοκινούμενους ξενομανείς, που σκοπό έχουν να δηλητηριάσουν τις αγνές ψυχές των ελληνοπαίδων. Αλλιώς κρίνεσαι "επικίνδυνος διά την εθνικοθρησκευτικήν ταξιν" και ως εκ τούτου απόβλητος του τάγματος των βυζαντινομαθών.
Μπορεί όλα αυτά ν' ακούγονται φαιδρά και παρωχημένα. Ίσως σε κάποια σημεία να είναι, "χάριν εμφάσεως", ακόμη και υπερβολικά. Όσοι όμως έχουν έστω και μια ελάχιστη επαφή με το σπορ, κάτι απ' όλα αυτά θα 'χουν συναντήσει. Πιθανόν να έχουν παρεξηγηθεί και με κάποιον γηραιότερο, αν σε κάποια στιγμή διαύγειας, χαρακτήρισε με άσχημα επίθετα, κάποιον απ' τους πεφωτισμένους μαΐστoρες και μαζί μ' αυτόν, όλους αυτούς που συνάδουν στον, πολύ της μόδας πλέον, πλάγιο ήχο τους.
Γιατί τα ζόμπι του "Ελληνορθόδοξου πολιτισμού" επιστρέφουν όπου δεν υπάρχει μνήμη, όπου οι προδότες, ελέω λήθης, βαφτίζονται πατριώτες και σεργιανούν περήφανοι στις επετείους του Ελληνικού λαού.
Όσον αφορά δε, την τεράστιας αξίας παράδοση κάθε περιοχής, καλά θα κάνουμε να τη μελετάμε, σε συνάρτηση όμως, με όλα τα τοπικά χαρακτηριστικά αλλά και μ' όλους τους ιστορικούς συντελεστές που συνέβαλλαν στη διαμόρφωσή της. Σφαιρικά λοιπόν, συνολικά και εμπεριστατωμένα ως εργαλείο ενάντια στη λήθη. Γιατί η αποσπασματική μελέτη, παράγει λανθασμένα συμπεράσματα. Όσο για τη γνώση που παράγεται είναι μονομερής και ως εκ τούτου επικίνδυνη.

Η φωτογραφία είναι του Κωνσταντίνου Αργύρη

ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥ!!!!

ΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΟΥ!!!!
Τα φαντάσματα του παρελθόντος σκαν μούρη ένα ένα, παρέα με κάθε αντιμετώπιση που μας ξαφνιάζει
ΓΑΜΩ ΤΟ !! ΠΩΣ ΚΑΤΑΝΤΗΣΑ ΕΤΣΙ! ΕΓΩ ΔΕΝ ΗΜΟΥΝ ......
Έρχονται για να μείνουν και το ξέρουν αυτό, όταν στην πρώτη τους επαφή μαζί μας ψάχνουν τα φιλαράκια τους, όλα αυτά που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μαζί τους. Σέρνουν πίσω τους αλυσίδα, όλα αυτά που μας τρομάζουν, όλα αυτά που στριμώξαμε στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας ελπίζοντας πως με τον καιρό θα ασθενήσουν και θα μας αφήσουν ήσυχους. Αυτά όμως γέννησαν συμπεριφορές, αντιδράσεις στα ερεθίσματα, τρόπους. Χαράξαν ερήμην του ονειρικού μας το μονοπάτι της ζωής μας. Φτιάξαν το σπίτι που μένουμε καθημερινά. Τις φαντασιώσεις που μας κάνουν ν' απορούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, κι ακόμα ακόμα τον ίδιο μας τον εαυτό που πάντα μας εκπλήττει, που πάντα μας αποδεικνύει ότι δεν ξέρουμε την τύφλα μας.

ΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΟΥ!!!!!!
Ακούω τις αλυσίδες τους στο πάτωμα και στην άκρη δεμένος εγώ σέρνομαι στον ψυχαναλυτή.
- Guten Tag Dr Freud!
- Geia sou paidi mou!
- Είμαι φυλακισμένος σε τέτοιες συμβάσεις που έχουν κάνει την καθημερινότητα μου άχρωμη και άοσμη ή μάλλον σκουρόχρωμη και βρωμερή ..
- Χμ ....
- Είναι σοβαρό γιατρέ; Θα πεθάνω;
- Αυτό είναι το τελευταίο που μας απασχολεί. Γιατί αγαπητέ μου πέρα από ορισμένες ... ίσως αναλαμπές ζωής, είσαι ήδη νεκρός.
- Μα τι είναι αυτά που λες γιατρέ;
- Μα εγώ λεω δικά σου λόγια και τίποτα παραπάνω. Εσύ δεν έλεγες πως όλα αυτά είναι ψευδαίσθηση ζωής; Πως είναι πρόβα θανάτου κι άλλα τέτοια βαρύγδουπα;
- Ε;
ΟΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΟΥ!!!!!
- Πάρε λοιπόν τα φαντάσματά σου, τα παιδιά όλων των σχέσεων, όλων των καταστάσεων εξουσίας, όλων των στιγμών μοναξιάς, όλων αυτών που έκανες κι όλων αυτών που άφησες ατέλειωτα και φύγε από δω. Τράβα να γνωρίσεις πρώτα την αλφαβήτα με την οποία έγραψες το παραμύθι του τέλειου εαυτού σου, όλα τα αμυντικά ποιήματα που σ' αφήνουν μόνο σιγά σιγά. Ψάξε τις κλωστές που είναι φτιαγμένα τα υφάσματα που ζέσταιναν τη γύμνια σου και αν τις βρεις έλα ξανά να μπαλώσουμε τις καθημερινές πληγές σου. Κι αφού γίνουν όλα αυτά ξεκινάμε το ταξίδι που θες. Ίδρωσες έ; Δε σ' αρέσουν αυτά που ακούς; Όταν θα μάθεις να μήν ιδρώνεις και να ακούς όλα αυτά με προσοχή, τότε ίσως ταξιδέψουμε μαζί για τα όνειρά σου.

ΟΟΥΟΥΟΥ ΩΧ!! Βαρέθηκα
Το τελευταίο φάντασμα της γραμμής κάθεται στη γωνιά του και κλαιει που δεν πρόλαβε το τραίνο της επιστροφής στην αιωνιότητα. Που έμεινε μόνο και μόνο θα ταξιδέψει σ' ένα αύριο που δεν είναι δικό του, σ' ένα αύριο που δεν θα μπορεί κανέναν πια να τρομάξει.
Γιατί κανείς πια δεν τρομάζει με τίποτα!

Αντικαταθλιπτικό σημείωμα

Πάνω που σκέφτομαι ότι χαίρομαι αυτούς που έχουν βρει το δρόμο τους και τον περπατάνε. Αυτούς που έχουν δει το φως στην άκρη του επεισοδίου και βαδίζουν ως το τελευταίο καρέ ξέροντας τι ψάχνουν?.
Μια χαμένη ψυχή μου στέλνει μια μαντινάδα και με στέλνει.
Χαρά στονε που πίνοντας
τους φίλους του θυμάται
Η τύχη του δε χάθηκε
κι ο χάρος του κοιμάται
Σκαρώνω λοιπόν στο φτερό μια μαντινάδα και τη στέλνω
Κι αν η ζωή του που 'χασε
έρθει και τονε ψάξει
χαρές θε νάβρει μοναχά
για τσι ρακές να κάψει
Μέσα σε δευτερόλεπτα όλα αλλάζουν. Γίνονται πιο φωτεινά.
Ο αέρας της Κρήτης. Το ταξίδι..
Η κάθε μέρα που έχει όνομα και χρώμα. Η κάθε νύχτα που 'ναι γεμάτη άστρα κι αμμουδιές. Δεν είμαστε μόνοι μας. Μαζί μας έρχονται οι γεύσεις και οι μυρουδιές που 'ναι χρόνια παρατημένες, κολλημένες στο σκληρό μας.

Οι φίλοι που 'ναι στιγμές!

Πόρτες Ουσίες Ταξίδια

Είναι μεγάλη άραγε αυτή η πόρτα που επιτέλους πρέπει να περάσεις για να φτάσεις επιτέλους σ' αυτή την πόρτα που επιτέλους πρέπει να περάσεις για να φτάσεις στην πόρτα που επιτέλους πρέπει να περάσεις ώστε να φτάσεις στην πόρτα που επιτέλους πρέπει να περάσεις;
Τελευταία γουλιά καφέ
Έλα ντε;
Το ένα ποίημα σε οδηγεί σε άλλο
Το ένα ταξίδι σε οδηγεί σε άλλο
Η μία μέρα σε οδηγεί σε άλλη
Πόρτες
Η μία ουσία σε οδηγεί σε άλλη
Κι όλες έχουν κέρβερους.
Πόσες φορές πρέπει να πληρώσουμε με προσμονή το νέκταρ της αθέατης πλευράς;
Πόσους μαϊμουδόφατσους πρέπει να ανεχτούμε για να μπορούμε να ντύνουμε με ομορφιά τον απελεύθερο χρόνο μας;
Ερωτήσεις
Η μία ερώτηση οδηγεί στην άλλη
Ποια να είναι άραγε η ερώτηση που πρέπει να κάνεις ώστε με την απάντηση να περάσεις στην επόμενη ερώτηση που θα σε οδηγήσει στην επόμενη ερώτηση για την αιώνια απάντηση. Κι αν η απάντηση είναι 42 τότε ποιά θα μπορούσε να είναι η ερώτηση κύριε Άνταμς;
How many roads must a man walk down ?
Bob Dylan
Δεν έχει δρόμο να διαβώ, σοκάκι να περάσω ?
Γιώργος Ζαμπέτας
Η αυλαία κλείνει και η μουσική σταματάει να υφίσταται ως τέτοια και επιστρέφει ως ατέλειωτη σεξουαλική πράξη, τροφή για τα επόμενα
Στην επόμενη στύση η ώρα θα είναι ?..
Στην επόμενη στύση η ώρα θα είναι ?..
Στην επόμενη στύση η ώρα θα είναι ?..