Τα πιο ωραία μαγικά Σε κούτες με μωσαϊκά

Κάτω απ' τη φλούδα της γης, υπάρχει ένα στρώμα με όλες τις πέτρες που ρίξαμε κατά καιρούς στη θάλασσα, στους γκρεμούς, σε φίλους μας όταν ήμασταν μικροί, ακόμα και στο παρελθόν. Πράσινες, κόκκινες, μαύρες, πέτρες όλων των χρωμάτων και των σχημάτων, συνθέτουν ένα, νοηματικό λεν κάποιοι, μωσαϊκό, που συσσωρεύεται κάτω απ' τα πόδια μας. Είναι αυτό, που καθώς περπατάμε για το μέλλον, μας θυμίζει το χτες και σε κάθε στραβοτιμονιά, μας κουνάει διδακτικά τον δείκτη μπρος στα μάτια μας. Σ' αυτό το πέτρινο στρώμα είναι μαζεμένα τα χρόνια που πέρασαν, γεμάτα πολύχρωμα πλακάκια μωσαϊκού που όλο και πυκνώνουν.
Στα δεξά μου το ρολό με το φουσκαλοπλαστικό και μπροστά μου η οθόνη του υπολογιστή. Σε λίγο το ένα θ' αγκαλιάσει το άλλο και θα μείνουν έτσι μέχρι τη μαγική στιγμή που χιλιάδες φυσαλίδες θα ανοίξουν τα ματάκια τους και μαγεμένες απ’ το θέαμα, θ' αναφωνήσουν σκουντώντας την οθόνη: "Ξύπνα! Ήρθαμε στο καινούργιο σου σπίτι!!" Η οθόνη αργά, νωχελικά, θα ανοίξει τα μάτια της και με την ουρά της θα ψάχνει να βρει τα καλώδια που συνδέουν και τ' άλλα φιλαράκια της με την κεντρική μονάδα.
Όλα αυτά όμως προϋποθέτουν λίγο χρόνο. Μια βδομάδα, δύο, τρεις, ποιος ξέρει; Ίσως και παραπάνω.
Μπροστά μου κούτες πάνω σ' άλλες κούτες, έπιπλα, αφίσες, διάφορα πραματούδια που θα συσκευαστούν την τελευταία στιγμή. Κι όλα γράφουν πάνω τους Οδός Κ... 2... Τα τελευταία 2 χρόνια μου αμπαλαρισμένα σε κούτες. Κούτες γεμάτες στιγμές, γεμάτες πετραδάκια που θα πυκνώσουν κι άλλο το μωσαϊκό .....

Τα πιο ωραία μαγικά
Σε κούτες με μωσαϊκά
Τα είχαμε βολέψει .....