Ο καφές και το .... Λάιφστάιλ του (Πανάθεμά μας)

Ένα άχρηστο λαογραφικό λάιφστάιλ άρθρο, που δημιουργεί ή αν θέλετε βάζει σε τάξη και αποτυπώνει ένα σωρό σκέψεις, που πριν ή δεν υπήρχαν ή ήταν ατάκτως πεταμένες στό φαιόν πέλαγος του νου μου ....
(καλά αυτό το τελευταίο , σκέτο δηλητήριο)

Το post αυτό διαβάζεται με τη συνοδεία

κατάλληλης ανά παράγραφο μουσικής

(Μουσική: Λατέρνα, όπως στις διαφημίσεις)

Ελληνικός, τούρκικος, βυζαντινός, όπως και να τον πείτε, είναι ο πιο χαιρέκακος καφές. Με το δίκιο σας όμως θα με ρωτήσετε , υπάρχει χαιρέκακος καφές; Εδώ εγώ κάνω πως σκέφτομαι και σε λίγο σας απαντω: Ναι! Σκεφθείτε, όταν οι άλλοι καφέδες τελειώνουν και παραδίνονται δείχνοντας τον πάτο του φλυτζανιού τους ο ελληνικός αντιστέκεται σθεναρά. Εκτός του γεγονότος ότι κρατάει στο κατακάθι του κι άλλο ζουμί και το βγάζει λίγο λίγο, για σπάσιμο, μέχρι να στεγνώσει εντελώς. Όταν στεγνώσει αφήνει μπόλικη σαβούρα, για να ολοκληρώσει το κακό . Γιατί εσύ βλέπεις το υγρό κατακάθι και νομίζεις ότι έχει κι άλλο καφέ. Σ' αυτό ακριβώς το σημείο ο αλητάμπουρας ο καφές παίρνει την εκδίκησή του. Γιατί φέρνεις το φλυτζάνι στα χείλια, το γυρίζεις, το σηκώνεις, περιμένεις και καφές δεν πέφτει. Βρε πέσε! Όχι αυτός. Αν τυχαίνει δε συχνά, να είσαι και αφηρημένος, τότε όσο δεν πλένεις το φλιτζάνι, τόσο θα την πατάς .

Δεν ξέρω αν διευκρίνησα τις απόψεις μου. Αλλά αυτό το οργισμένο εισαγωγικό σημείωμα, ήταν αναγκαίο, για να αφαιρέσω όλη την πίκρα του καφέ και να αφήσω στο κείμενο, μόνο το άρωμά του.
Έτσι βρίσκομαι μπροστά σε ένα σωρό φλιτζάνια και ποτήρια καφέ και η καημένη η μύτη μου πάει να σπάσει . Μικρά, πολύ μικρά, μεγάλα, στρόγγυλα, τετράγωνα, πολύγωνα, ντιζάϊν, απλά, λιτά, πολύχρωμα, ότι βάζει ο νους σας. Τα φλιτζανοπότηρα όμως δεν είναι μόνα τους . Μπροστά τους, διάφορα ελληνόπουλα, άλλα αγουροξυπνημένα στο σπίτι, άλλα στις δουλειές, άλλα στα καφενεία, το καθένα στον ρόλο του, στο γούστο του, στον ξεχωριστό καφέ του .

Πες μου τι καφέ πίνεις να σου πω ποιος είσαι (Φάε χώμα ...Πέτρο)

(Μουσική: Πάριος)

Έτσι η νοικοκυρά, φανατική του καφέ (κάτσε ... δεν κάθομαι, έχω μαγείρεμα.... και κάθεται) ως επί το πλείστον, τουλάχιστον τρις ημερησίως, απολαμβάνει το ελληνικό καφεδάκι της με ή χωρίς κουλουράκια, με ή χωρίς καφεμαντεία. Η φιλολογία είναι τεράστια, μιας και εδώ και δεκάδες χρόνια, το ύφος αλλά και η θεματολογία των συζητήσεων είναι σχεδόν ίδια και ίσως μας απασχολήσει παράλληλα με τα κομμωτήρια και τα καφενεία σε κάποια άλλη περισπούδαστη μελέτη μας .

(Μουσική: Κάζαντζίδης)

Ο παραδοσιακός ανδρικός ελληνικός καφές στο καφενείο, σιγά σιγά φθίνει και την θέση του παίρνει ο ελληνικότατος φραπές. Ο πότης δε του ελληνικού καφέ στο καφενείο, είναι κάτι σαν το μέλος ΚΚΕ (Σόρυ Λίτσα), όταν πεθαίνει δύσκολα αναπληρώνεται . (αν και τελευταία λίγο η διαφήμιση με τους κουπάτους, λίγο η άρνηση ως κιτς του φραπέ απ' τους ψαγμένους παρατηρείται μια κάποια ανάκαμψις) Οπότε ως σκηνή τι έχουμε; Ένα καφενείο με τραπέζια για χαρτοπαίγνια και μικρά τραπεζάκια για τους καφέδες και τα ούζα . Οι πιο νέοι πίνουν φραπέ , ενώ οι μεγαλύτεροι ελληνικό.

(Μουσική: Πολ Μοριά ... Που τον θυμήθηκα!!)

Πέρα όμως από τους θεσμικούς μας καφέδες, τον τελευταίο καιρό επιτίθενται, με πολλές επιτυχίες μάλιστα, διάφοροι "μυστήριοι" καφέδες . Έτσι στα καφέ που αντικατέστησαν τις καφετερίες που αντικατέστησαν τα νεανικά στέκια που αντι... ακούς συχνά διάφορες ξένες λέξεις που, αν είσαι λιγάκι καχύποπτος, μπορείς μέχρι και να τις παρεξηγήσεις. Καπουτσίνο, εσπρέσσο, άϊρις, φρέντο κ.ο.κ. Φυσικά όλα αυτά υπάρχουν ως ονόματα, γιατί σπάνιες είναι οι περιπτώσεις που ανταποκρίνονται σ' αυτό που πρεσβεύουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο φρέντο που στην πατρίδα του εννοεί εσπρέσσο κρύο, ενώ εδώ στην Ελλάδα, ένα καπουτσινώδες, ελληνικής επινόησης ποτό, που μοιάζει πάρα πολύ με τον θρυλικό φραπέ. Ο λόγος είναι, ότι οι καφετζήδες θεωρούν, πως εφόσον τα έμβια όντα προσαρμόζονται στα εκάστοτε διαφορετικά περιβάλλοντα, γιατί όχι και οι γεύσεις.

Σαραντάρης- α, ιταλοσπουδαγμένος- η, καπουτσίνο, εσπρέσσο στρέτο ή κορέτο με προσοχή στο καϊμάκι, γιατί χωρίς καϊμάκι κάνουν και στο σπίτι με την παραδοσιακή "μακινέτα" . Ο εσπρέσσο ως καφές εμφανίζεται πολλάκις και σε ελληνική έκδοση, διπλός ως συνοδεία τσιγάρου, συνήθως με γάλα και είναι ευρέως διαδεδομένος σε διάφορες κατηγορίες ανθρώπων που τον προτιμούν μάλλον για να ξεχωρίζουν απ’ τους μπας κλας φραπογαλάδες. Όμως άλλα τα μάτια του λαγού κι άλλα της κουβαρίστρας. Γιατί άντε με τον καπουτσίνο κάτι πάει κι έρχεται, αυτός όμως ο εσπρέσσος, όπως τον πίνουν αυτοί οι Ιταλοί, πολύ πικρός .... πολύ βαρύς και πολύ ... λίγος ρε παιδί μου. Αλλα θα μου πεις, που ξέρουν αυτοί από καφέ !

(Μουσική γραφείου π.χ Βανδή)

Γραφείο και συνήθως τι βλέπουμε; Πέρα από τα συνήθη αξεσουάρ, τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται και η καφετιέρα γαλλικού καφέ. Αυτό φυσικά, γιατί λόγω του ότι καταναλώνονται πολλοί καφέδες, δεν πρέπει να είναι πολλοί δυνατοί. Ως εκ τούτου μέρα με τη μέρα δημιουργούνται συνήθειες, οι οποίες μεταφέρονται και εκτός γραφείου, κερδίζοντας όλο και περισσότερα σπασμένα, απ' τα φραπεδάκια, στομάχια.

Ο άιρις δεν είναι πολύ διαδεδομένος και λόγω κόστους αλλά και λόγω του γεγονότος ότι το οινοπνευματώδες το συνηθίζουμε στο τσάι μας και ουχί στον καφέ μας που είναι και ψιλομπλιάχ . Έτσι αν αυτός που τον πίνει, δεν είναι Ιρλανδός ή τουλάχιστον αγγλοθρεμένος, τότε πρέπει να είναι πολύ ψωνάρα, μετά συγχωρήσεως (Μουσική! Γκάιντα)

Φραπές Ένα αδιαμφισβήτητο Εθνικό σύμβολο

Μια πρώτη προσέγγιση

(Να ακουσθεί παρακαλώ ο Εθνικός Ύμνος)

Η μεγαλύτερη όμως κατηγορία καφεποτών, μετά τους ελληνικόβιους που ανθίστανται σθεναρώς, είναι οι φραπεδόβιοι, με βασικό τους στήριγμα την μαχητική τάξη των φραπογαλάδων. Τι να θυμηθείς και τι να λησμονήσεις , τα 8ωρα στην καφετέρια με φραπόγαλο σερμπέτι και μάλμπορο, τα πλαστικά στα γήπεδα, τα κουτάκια στα περίπτερα, με τα οποία - σημειωτέον - έγιναν οι πρώτες μας αρπαχτές στα βαλκάνια, τη μεγάλη ποικιλία προσφερομένων ειδών στις καφετερίες των 80's (φραπέ και μπύρα), τα καγκούρια με τα παπιά, το μπλουτζήν στο γόνατο και τα "φλάιν" . Οι τιμημένη λοιπόν φάρα των φραπογαλάδων, στήριξε και στηρίζει επιχειρήσεις, για να μην πω την ελληνική οικονομία ολόκληρη και φανώ υπερβολικός. Από καφεκοπτεία μέχρι μπαράκια. Γιατί αν δεν πάει ο φραπογαλάς από νωρίς να γεμίσει το μαγαζί τότε πως θα το βρούνε γεμάτο οι τζακάδες (απ' το Τζακ Ντάνιελς - άλλη ευγενής κατηγορία Ελλήνων) να τα ακουμπήσουν. Φυσικά, ο φραπές για την Ελλάδα - αν και χάνει έδαφος - είναι κάτι σαν την ελληνική σημαία αμφισβητείται μόνο απ' τους αιρετικούς. Ο καημός των ξενιτεμένων μας πλέον εκφράζεται μέσω ρήσεων όπως " Α ρε Ελλαδάρα με τις φραπεδάρες σου" . Επίσης ο δημοφιλής Πρόεδρος Β.Λεβέντης, πάντα στις ομιλίες του έχει κι έναν φραπέ δίπλα του, τι πιο χαραχτηριστικό για έναν Έλληνα πρόεδρο.

(Μουσική: Τώρα πέρασε η ώρα!)

Δεν θα μακρηγορήσω άλλο και θα κλείσω αυτή την πρώτη προσέγγιση στο κολοσσιαίο αυτό θέμα, με την πρώτη έκφραση που μαθαίνουν οι ξένοι στην πατρίδα μας, μετά το απιστεύτου κάλλους "μαλάκας": Γεια μας (Κυρά Μαρία, ωραίο το καφεδάκι σου)


Συνέχεια απ' τον τίτλο :
.... και που αν δεν σας φτιάξει την διάθεση, τότε δεν επιτέλεσε τον στόχο του ούτε στο ελάχιστο.