Ο Τσε, τα Φάσιον βίκτιμς και η Χάινεκεν

Τι σχέση έχει ο Τσε με την αγορά;
Τι σχέση έχει το κόκκινο άστρο της επανάστασης
με το κόκκινο άστρο της Χάινεκεν;
Τι σχέση έχει η "σούπα" με τους ελιτιστές της αριστεράς και τους φλώρους;

Αυτά είναι τα τελευταία ερωτήματα που θα μπορούσαν να απασχολήσουν τον εικοσάχρονο καλογυαλισμένο νεαρό, που αραχτός σε παραλιακή καφετερία έπινε το φραπεδάκι του, εντρυφώντας σε λάιφ στάιλ περιοδικό.
- Και γαμώ τις μούρες αυτός ο τύπος με το πούρο και το μπερέ!
- Ρε συ αυτός είναι κουμουνιστής!
- Έλα ρε συ και θα ‘βαζε το Άουτς έναν κουμουνιστή στο σαλόνι δίπλα στη Σκλεναρίκοβα;
- Γιατί όχι; Ρε συ δε θυμάσαι που το Κλικ παλιά είχε βάλει τον Λέλιν δίπλα στη Μέρυλιν; Τέσσερις χρωματιστές απ' τα αριστερά με τη Μέρυλιν και τέσσερις στα δεξιά του Λέλιν.
- Καλά μιλάμε, έχω πάθει πλάκα!! Τι παει και θυμάται ο άνθρωπος!!

- Εντάξει ρε συ και στην τελική, φάση δεν έχει να φοράς τη μούρη ενός κουμουνιστή κι από κάτω να έχει την υπογραφή του Μοσκίνο;

Την τελευταία δεκαετία, έχουν επιστρατευτεί όλοι στο βωμό της μόδας. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν δεν είσαι τίποτα, η ανάγκη ετεροκαθορισμού(που λεν και κάποιοι φίλοι) είναι πολύ έντονη. Στη συγκεκριμένη περίπτωση φυσικά, ο ετεροκαθορισμός συνεπάγεται απ' την υπογραφή του μόδιστρου που λανσάρει το μπλουζάκι κι όχι απ' την ίδια τη μορφή που απεικονίζεται. Μια μορφή, που μπορεί να είναι με την ίδια ευκολία και το ίδιο εμπορικό ή αισθητικό αποτέλεσμα η Παναγία, η Αφροδίτη της Μήλου, ο Μαρξ ή ακόμη ακόμη και ένα νεκρό παιδάκι ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να προκαλέσει ως αντισυμβατική στάμπα σε ένα αντικείμενο καθημερινής χρήσης, όπως είναι ένα μπλουζάκι. Φυσικά εννοείται πως οτιδήποτε φοριέται πολύ σε λίγο καιρό παύει να είναι τρέντυ, γίνεται ντεμοντέ και ως εκτούτου πάει στα σκουπίδια.
Και τα πράματα θα ήταν φυσιολογικά, αν αυτή η κατάσταση σταματούσε στα καημένα τα παιδάκια, που ο κόσμος τους αρχίζει στα χαζοπεριοδικά και σταματάει στις γκλαμουροεκπομπές της τιβί. Έλα ντε όμως που προχωράει! και μάλιστα με τρόπο που μόνο που τον σκέφτεσαι σε πιάνει κρύος ιδρώτας. Ο λόγος φυσικά για κάποιους "διανοούμενους", που έχουν λόγο επί παντός επιστητού και αναπαράγουν όλα τα χαζά στερεότυπα, στα πλαίσια μιας νέας εναλλακτικής αισθητικής, που τυχαίνει κατά περίεργο τρόπο να είναι η δική τους.
Έτσι ο Τσε, απ' τη στιγμή που κανιβαλίστηκε απ' τους διάφορους σχεδιαστές μέσω κάποιας "επαναστατικής" κολεξιόν, σταμάτησε για πολλούς να είναι σύμβολο του αγώνα και μετατράπηκε σε στιλιστική σούπα. Σε σημείο μάλιστα, να θεωρείται "κιτς" οποιαδήποτε αναφορά σ' αυτόν, ακόμη και σε πολιτικό επίπεδο.
Κάτι ανάλογο μάλιστα συνέβη και με το κόκκινο αστέρι, το σύμβολο της επανάστασης. Και σα να μην έφτανε αυτό, πρόσφατα είδα σ' ένα "επώνυμο" μακό, πέρα απ' το κόκκινο αστέρι, να γράφει και "Brigate Rosse".
Με τούτα και με τ' άλλα, σκέφτομαι ότι ο καπιταλισμός είναι μια τεράστια μηχανή που μας έχει μπλέξει στα γρανάζια του και μας φθείρει με τον πιο έξυπνο τρόπο, μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Αν όμως σ' αυτό το παιχνίδι εξουσίας που παίζει η αγορά, οι αγνώμονες που έχουν και το μερίδιο του λέοντος στη δημιουργία προτύπων, αξίζει να μπουν στο περιθώριο ως ένα κομμάτι της διαδρομής προς την υποταγή, οι φορείς της εναλλακτικής σκέψης σε ανάλογες περιπτώσεις, πρέπει να στηλιτεύονται και να καταγγέλλονται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο.
HASTA LA VICTORIA SIEMPRE!

Το πολύ καλό στένσιλ είναι από τοίχο της Αθήνας