Πάνω που σκέφτομαι ότι χαίρομαι αυτούς που έχουν βρει το δρόμο τους και τον περπατάνε. Αυτούς που έχουν δει το φως στην άκρη του επεισοδίου και βαδίζουν ως το τελευταίο καρέ ξέροντας τι ψάχνουν?.Μια χαμένη ψυχή μου στέλνει μια μαντινάδα και με στέλνει.
Χαρά στονε που πίνοντας
τους φίλους του θυμάται
Η τύχη του δε χάθηκε
κι ο χάρος του κοιμάται
Σκαρώνω λοιπόν στο φτερό μια μαντινάδα και τη στέλνω
Κι αν η ζωή του που 'χασε
έρθει και τονε ψάξει
χαρές θε νάβρει μοναχά
για τσι ρακές να κάψει
Μέσα σε δευτερόλεπτα όλα αλλάζουν. Γίνονται πιο φωτεινά.
Ο αέρας της Κρήτης. Το ταξίδι..
Η κάθε μέρα που έχει όνομα και χρώμα. Η κάθε νύχτα που 'ναι γεμάτη άστρα κι αμμουδιές. Δεν είμαστε μόνοι μας. Μαζί μας έρχονται οι γεύσεις και οι μυρουδιές που 'ναι χρόνια παρατημένες, κολλημένες στο σκληρό μας.
Οι φίλοι που 'ναι στιγμές!
2 σχόλια:
Μένε σε τούτον τον αφρό. Ταξείδι γάρ.
"Δεν είμαστε μόνοι μας. Μαζί μας έρχονται οι γεύσεις και οι μυρουδιές που 'ναι χρόνια παρατημένες, κολλημένες στο σκληρό μας."
--------
Έτσι είναι,όπως τα λες,απλά το ξεχνάμε πολύ συχνά.Και νομίζω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να βάζει κάποια πράγματα στη λήθη.Ίσως κιόλας αυτό να είναι και η κινητήριος δύναμη για να μπορεί να κερδίσει κι άλλες μυρωδιές,κι άλλες γεύσεις κι άλλους άνθρώπους.
Ίσως πάλι να ναι και απληστία.
Who knows?
Δημοσίευση σχολίου