ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟ ΤΟ 2010!!

Drama - Las Vegas 1-1

Ως παπατζήδες, ζούμε παραδοσιακά στην Ελληνική πρωτεύουσα του τζόγου. Εδώ όμως και κάποια χρόνια ζούμε και στη (χωρίς ν, όπως προφέρουν το άρθρο οι ντόπιοι) πρωτεύουσα του Χριστουγεννιάτικου κιτς. Ένα κιτς, που μας κοστίζει πολλές εκατοντάδες χιλιάδες Ευρώ, τα οποία, το πιθανότερο, ενθυλακώνουν τα δημοτικά σαΐνια και πληρώνουμε εμείς στο λογαριασμό του νερού. Εντελώς πληροφοριακά, η πόλη των νερών (Ύδραμα - Δράμα) έχει απ' τα πιο ακριβά νερά στην Ελλάδα. Κάθε τρίμηνο(!!! όχι 4μηνο), μια μέση οικογένεια πληρώνει πάνω από 50 Ευρώ!!! για κατανάλωση 6-8 Ευρώ.
Φυσικά δεν υπάρχει τίποτα στον ορίζοντα, που να δείχνει ότι θ' αλλάξουν τα πράματα. Γιατί στην περιοχή που κοντά το 1/3 των δεξιών το έριξαν στον τηλενομάρχη, το 8% του συνόλου στον Καρατζαφύρερ, και οι βουλευτές των μονομάχων είναι αν μη τι άλλο φαιδρά πρόσωπα (Τζήμας!!!! Δαϊλάκης!!!!!!!! ο φυτεμένος Αηδόνης!!!!!! και πρόσφατα στη θέση του Δαϊλάκη, η χαμογελαστή νέα, ωραία και φυτεμένη απ' το πασοκ των αθηνών, Κεφαλίδου) η αλλαγή είναι κουσούρι. Όπως στο Αμε(ρ)ική. Χο Χο Χο!!!

Τα 3 κακά της μοίρας μας

Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου 2009

Τα πράματα αλλάζουν. Πριν από λίγο χτύπησε την πόρτα ένας μέρμηγκας και αμέσως μετά ένας τζίτζικας. Ζήτησαν προσωπικά εμένα. Απάντησα και στους δυο πως δεν είμαι μέσα. Αυτοί λες και την περίμεναν αυτή την απάντηση, όρμισαν και μπήκαν απρόσκλητοι για να διαπιστώσουν του λόγου το αληθές. Προς μεγάλην τους, έκπληξη, εγώ δεν ήμουν εκεί. Έκλεισαν δυνατά την πόρτα και βρίζοντας σε βαριά εντομικά, βγήκαν απ’ το παράθυρο του κλιμακοστασίου, ο ένας πετώντας κι ο άλλος πεζή.
Τι παράξενο!
Πρώτα ο τζίτζικας. Μετά o μέρμηγκας. Μετά και οι δυο. Και τέλος μόνος του πάλι ο καθένας. Ή μήπως ήρθαν χώρια, φύγαν χώρια, χωρίς ν’ αντιληφθεί ο ένας τον άλλον; Κι αυτό πιθανό, μιας και η διαφορά επιπέδου ήταν μεγάλη. Ο ένας στο πάτωμα, ο άλλος στο φεγγίτη. Ε ναι! Μεγάλη διαφορά!
Κάτι ήθελαν να με ρωτήσουν προφανώς. Εννοείται, πως δε μ’ ενδιαφέρει! Αλλά Τι περιμέναν από μένα; Να τους ανοίξω; Με τέτοιες εσωτερικές συγκρούσεις, μόνο αυτοί μου έλειπαν! Ότι θα τους δώσω απαντήσεις στα ερωτήματά τους; Εδώ καλά καλά δεν έχω ξεκαθαρίσει αν είμαι μέρμηγκας, τζίτζικας, κάτι ενδιάμεσο και τα δυο μαζί ή κάτι άλλο! θα είχα και λύσεις στα προβλήματά τους; Εκτός αν τα προβλήματά τους άπτονται της ιδιοσυγκρασίας μου, οπότε μάλλον θα πρέπει να τους αναζητήσω. Ή μήπως όχι;

Μια ιστορία για «μια εκπομπή σαν όλες τις άλλες»

Ανοιγοκλείνω τα παιχνίδια στον υπολογιστή μην έχοντας αποφασίσει πως θα ξοδέψω το υπόλοιπο του χρόνου μου μέχρι το επόμενο κλάμα του μωρού. Ο κάμπος ξοδεύει τις τελευταίες ηλιαχτίδες σ’ ένα ωραίο μωβ ηλιοβασίλεμα πάνω απ’ το Μενοίκιο, χτυπώντας το καμπανάκι για τον τελευταίο γύρο της μέρας.

Στο μυαλό μου ανοιγοκλείνουν παράθυρα, φέρνοντας εικόνες παλιές και προσδοκίες, που τελικά έφεραν μόνον πίκρα. Σε Κάποιο απ’ αυτά, χτυπάει ένας πονοκέφαλος και σκέφτομαι πως δεν είναι στο χέρι μου να του κλείσω την πόρτα. Θα προσπαθήσω να τον κρατήσω απ’ έξω.

Ήρθα σ’ αυτή την πόλη γιατί έπαιζαν κάποια πράματα. Ένα ραδιόφωνο, μια εφημερίδα, διάφορες παρέες, φίλοι για να παίζουμε μουσική, για να κάνουμε πράματα, για να μιλάμε και ν’ ακουμπάμε ο ένας στον άλλο, ησυχία, άνεση στις μετακινήσεις ….

Σιγά σιγά όμως, τα περισσότερα αλλάζουν. Ίσως γιατί είναι η ίδια η ζωή που αλλάζει. Άλλα, κοιτώντας τα, σε κάνουν να τσατίζεσαι γιατί δεν άξιζαν τελικά να τους χαρίσεις τόσα πολλά, άλλα σε κάνουν να μελαγχολείς γιατί δεν άξιζαν ούτε το ελάχιστο, πόσο μάλλον όσα έδωσες κι άλλα σου υπενθυμίζουν ότι ουσιαστικά οι συλλογικότητες είναι μια αυταπάτη κι ότι μόνος σου γεννιέσαι και μόνος σου πορεύεσαι. Απλά στο ενδιάμεσο αναζητάς κάποιες παρέες για να μην αισθάνεσαι μόνος στο ταξίδι. Κάτι σαν τη θρυλική εργατική τάξη που στην πλειοψηφία της στηρίζει και διαιωνίζει όλη αυτή την καταστροφικά συντηρητική παπάρα που ζει ο πλανήτης.

Στα τζάμια μια καφεκιτρινη σφήκα σχηματίζει με τα φτεράκια της ένα τεράστιο «τεσπά» κι η μέρα παίρνει το δρόμο της, όπως τόσες και τόσες σ’ αυτή την πόλη που επέλεξα να ζήσω και πλέον δικαιολογεί ελάχιστα αυτή την απόφαση.

Πριν την επέλαση των σπιτιών της Πονειρούπολης ...

...ας χαρούμε για λίγο ακόμα το χώμα που απέμεινε, σκεπασμένο με φθινοπωρινά φύλλα.

Είχε ομίχλη προχτές στο χωριό μας

Τοπίο στον κάμπο 10 /11/09

Street Art - Sick Art

Μπερδεμένα χρώματα και σχήματα πίσω απ’ το ΙΚΑ

Με το βιβλιάριο ανά χείρας παίρνω την καθημερινή μου δόση τέχνης.

Μετά σφίγγω στο χέρι μου το γεμάτο ουροσυλλέκτη και ετοιμάζομαι να καταθέσω τα σωματικά μου δεδομένα σε κάποιο εργαστήριο με μπουκαλάκια και νοσοκόμες.

Τι κάνεις - Καλά Ένα κείμενο για τη λεπτότητα των συναναστροφών την εποχή των media

Τα νέα μου είναι πάρα πολλά. Αλλά δε θα σας πω ούτε ένα. Οι λόγοι γι’ αυτή μου τη μη πράξη είναι πολλοί. Ας πούμε, γιατί αν και ενδιαφερόμαστε για κάποιους ανθρώπους γύρω μας, τα όρια της συναισθησίας, λόγω φύσης, είναι αυστηρά περιορισμένα. Οπότε, τα νέα μου θα ακουστούν σα νέα στις ειδήσεις. Όχι τόσο μακρινά όσο λοιμοί και καταποντισμοί στην Ασία, αλλά σαν τραχτέρ που έπεσε σε αφύλαχτο αγροτικό κανάλι, χωρίς κανείς να πάθει τίποτα.

Τι κάνεις;

Καλά

χωρίς κανένα σημείο στίξης, που να ενισχύει ή να αποδυναμώνει τη λέξη

Η ποσότητα της πληροφορίας που δεχόμαστε, αλλά και έχουμε τη δυνατότητα να δεχτούμε καθημερινά, είναι τόσο μεγάλη που συμψηφιζόμενα μ’ αυτήν τα νέα κάποιων γνωστών μας ανθρώπων, κοντινών ή μακρινών, εξασθενούν τόσο που για να περάσουν ως σημαντικά μέσα μας, πρέπει να έχουν τόσο δυνατό μήνυμα, ώστε να καταφέρουν να επιπλεύσουν στον ανταγωνισμό.

Η ερώτηση «τι κάνεις;» αν δεν έχει σκοπό ελέγχου, ξεκινάει μια περίεργη κοινωνική διαδικασία. Παραβλέποντας το κοινωνικό τυπικό της χαιρετούρας και ανοίγοντας το κεφάλαιο «ενδιαφέρον για τον δίπλα» βλέπουμε ν’ ανοίγονται μπροστά μας πολλοί δρόμοι, τόσο περιπλεγμένοι μάλιστα που κάποτε η όψη τους ίσως και να φοβίζει (αγοραφοβία).

Ως υπόθεση εργασίας δημιουργούμε ένα πλάνο με δύο μύτες. Δύο πρόσωπα προφίλ στο ίδιο καρέ. Κι αρχίζουμε να βάζουμε συννεφάκια.

Τι κάνεις;

Τι να κάνεις ρε φουκαρά κι εσύ, από τότε που …..

Κι αρχίζει ένας εσωτερικός μονόλογος στον οποίο συνυπάρχουν τα δεδομένα απ’ τη ζωή και το έργο του αποδέκτη της ερώτησης, με την άποψή μας γι’ αυτά.

Καλά

σκέτα ή με σάλτσα, γεμάτα ή άδεια.

Η συνέχεια όμως, η επεξήγηση του «καλά», όταν δεν είναι ήδη γνωστή π.χ κέρδισα το λόττο, κρύβει πολύ δουλειά πίσω της. Πρέπει να είναι τέτοια ώστε να εξηγεί χωρίς να δημιουργεί αρνητικούς συνειρμούς στον συνομιλητή. Πρέπει να σέβεται δηλαδή τον κανόνα, σύμφωνα με τον οποίο, οι κοινωνικές ερωταπαντήσεις όταν δεν είναι τυπικές, πρέπει να είναι λιτές, περιεκτικές, χωρίς υπεροπτικούς φαμφαρονισμούς, αλλά και χωρίς να προδίδουν κρυψίνοια ή ωφελιμισμό.

Επανερχόμενος στον πρόλογο, μετά τόσες κουβέντες, θα υποχωρήσω:

Τα νέα μου είναι πάρα πολλά. Αλλά τελικά θα σας πω ένα:

Είμαι Καλά!

Η ζωή αλλάζει

Η ζωή αλλάζει,
δίχως να κοιτάζει τη δικιά σου μελαγχολία.
Ξανασκέφτομαι το στίχο και συγκλονίζομαι.
Αλλάζει!
Προσπαθείς να παρακολουθήσεις τις αλλαγές, με δειλά βήματα.
Αργεί το βήμα ο χρόνος.
Κι όμως περιμένεις να σε παρασύρει
η υπέροχη λάμψη που φάνηκε στον ορίζοντα.
Και ετοιμάζεσαι.

Μια μέρα σ’ ένα μέρος

13 Οκτωβρίου 2009 Δράμα

Το πρωινό φθινοπωρινό με βροχούλα η οποία δεν έχει αποφασίσει αν ήρθε για να μείνει ή έτσι πέρασε για ένα γεια.

Το μεσημεράκι, με τη βροχή να αποφασίζει ότι θα εγκαταλείψει τη μαγευτική πόλη μας για άλλα μετερίζια, με βρίσκει με φρέσκο καφέ στο μυαλό να χαζεύω απ’ το τζάμι ένα έργο τέχνης.

Βγαίνω και πηγαίνω πιο κοντά για να προσέξω τις λεπτομέρειες. Είναι πολύ όμορφο!

Με την εικόνα του στο μυαλό κατεβαίνω τον πεζόδρομο.

Η πλατεία είναι άδεια, βρεγμένη και στην μοναξιά της ομορφούλα.

Ανεβαίνω στη Βενιζέλου θαυμάζοντας για ακόμη μια φορά το Καφενείον «Ελευθερία». Χτες το απόγευμα, σε μια παρέα συζητούσαμε πως αυτός που κατάστρεψε το εσωτερικό του πανέμορφου αυτού καφενείου γεμίζοντάς το με οθόνες τηλεοράσεων, κιτς τραπεζοκαναπέδες και ψευδοροφή με πλαστικά αμπελόφυλλα, πρέπει να είχε πολύ ταλέντο. Η συζήτηση τράβηξε σε μάκρος …..

Λίγο πιο πάνω προσέχω μια αφίσα της ομάδας we few για μια προβολή μεθαύριο το βράδυ. Sacco e Vanzetti (1971) του Giuliano Montalbo με τον Gian Maria Volontè. Σκέφτομαι πως σ’ αυτή την πόλη υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ωραία πράματα, ζουν ωραία τη ζωή τους αδιαφορώντας για την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ομοιομορφίας και της πνευματικής και αισθητικής ένδειας.

Καταλήγω έξω απ’ το σπίτι μου. Βγάζω τη μηχανή και φωτογραφίζω ένα τριαντάφυλλο που τόλμησε.

Ανεβαίνω στο σπίτι κι από κει φωτογραφίζω τη Δράμα σε αρμονία με τα σύννεφά της.

Ετοιμάζεται αέρας δυνατός. Το μυρίζω στην ατμόσφαιρα. Είπαν θα χειμωνιάσει απότομα Μαρία.

29/9/2009 Η ζωή ξαναρχίζει

Κοιμούνται οι αγάπες μου
Κι ο χρόνος άνοιξε
Σαν ένα ροζ τριαντάφυλλο.

29/ 9 /2009

Wake Me Up When September Ends

Κοιτώ τον κάμπο ακούγοντας το Autumn Almanac απ’ τους kinks και αναλογίζομαι ό,τι πέρασε και δεν ακούμπησε, ό,τι πέρασε κι άφησε συντρίμμια. Τιμή σ' όλα αυτά, που σε λίγο, στην ασημαντότητά τους, ίσως να φαίνονται εντελώς μικρά και παλιά .

Αυτά που λες Μαρία!

Ο Γολγοθάς των Υποψήφιων βουλευτών

Προεκλογική περίοδος 2009. Ακόμη ένα πόλεμος. Ακόμα ένα μακελειό για τους υποψήφιους ανά την επικράτεια.

Εγκλωβισμένοι στα ίδια τους τα όνειρα, ταγμένοι απ’ το Θεό και τη μοίρα να κατέχουν τα υψηλότερα αξιώματα, υποταγμένοι στην απαίτηση της πατρίδας να την υπηρετούν, ως νέοι Εθνικοί Ήρωες ανεβαίνουν το Γολγοθά των εκλογών.

Άντε πάλι να πείσουν το Μήτσο και την Κατίνα να τους ψηφίσουν.

Άντε πάλι να τάζουν λαγούς και πετραχήλια στον κάθε απίστευτο, επειδή έτυχε να γεννηθεί σ’ αυτό τον τόπο που η ρημαδοδημοκρατία του ‘δωσε μια κωλοψήφο για να βγάζει τα απωθημένα του.

Άντε πάλι να αφήνουν το σπιτάκι στα βόρεια προάστια, την γκαρσονιερούλα στο κέντρο και τις ροζ σουίτες, για να ξενιτευτούν στα κατσάβραχα που τους κλήρωσε η άτιμη ζωή ως εκλογική περιφέρεια.

Άντε πάλι έναν ολόκληρο μήνα μακριά απ’ τα Αθηναϊκά γυαλιά, να είναι υποχρεωμένοι να απαντάνε στις ερωτήσεις του κάθε αγράμματου χωριάτη που νομίζει πως είναι Χατζηνικολάου.

Άντε πάλι σε συνεστιάσεις με τα τυρόγαλα τους κομματαρχαίους, να τους κόβουν ποσοστά απ’ τα ματωμένα μεροκάματά τους στα διαπλεκόμενα θελήματα. «Να πάρω κυρ βουλευτά αυτό το έργο, να σε δώσω 5 ώρες τζάμπα τοπικό κανάλι και καμιά 50ριά ψήφοι».

Άντε πάλι τεμενάδες στους παπάδες, μπας και πουν καμιά καλή κουβέντα στο ποίμνιο και τσιμπήσουν κι από κει τίποτα.

Άντε πάλι επισκέψεις σε ιδρύματα, σχολεία και νοσοκομεία, μ’ όλους τους βρωμιάρηδες. Να τάζουν και να χαμογελάν, να χαμογελάν και να τάζουν και τελειωμό να μην έχουν.

Για να μη μιλήσουμε για τους εσωκομματικούς αντιπάλους, που πρέπει απ’ τη μια να τους έχουν με το χαμόγελο κι απ’ την άλλη να πετάν μαχαίρια, φροντίζοντας μην τους βρει καμιά αδέσποτη και παν από κει που ‘ρθαν.

Δράμα! Χάλι μαύρο!! Τελειώνουν οι εκλογές και θέλουν ένα εξάμηνο για να συνέλθουν. Πεντέξι βδομάδες σε σπά για ρηλάξ μακριά απ’ τους χωριάτες κι άλλες τόσες στα μπουζουκομάγαζα να πάρουν χρώμα.

Ενώ τι ζήτησαν οι άμοιροι απ’ τη ζωή τους; Μια γωνίτσα ζήτησαν σ’ ένα νησάκι! Σ’ ένα νησάκι του Ειρηνικού κάτω από ‘να φοίνικα μ’ ένα κορμί και τα εκατομμύρια των of shore.

Άδικη ζωή! Άλλους τους ανεβάζεις κι άλλους τους ρίχνεις σε εκλογές!!

Αυτά που λες Μαρία!

21 Σεπτέμβρη 2009 στο Μύλο - Βραδιά Κώστα Κουβίδη

Drums Night
Βραδιά αφιερωμένη στον drummer Κώστα Κουβίδη
Δευτέρα 21 Σεπτέμβρη 2009 9,30 το βράδυ
"ΜΥΛΟΣ" Αγ. Γεωργίου 56, Θεσσαλονίκη

http://kostaskouvidis.com/front-page
http://www.myspace.com/internationaljazzmeetingkostaskouvidis

International Jazz meeting

9/21/2009 9:30 PM at DRUMS NIGHT - Dedicated to Kostas Kouvidis
MYLOS THESSALONIKI
Cost: 10 euros

Four drummers: Nikos Vargiamidis, Kostas Anastasiadis, Mike Kapilidis, Alex Spanidis, and a percussionist: Kiki Chan. Hard Groove & Friends. + Videos from the 1st and 2nd International Jazz Meeting Kostas Kouvidis.

Πως θα ‘ναι φέτος;

Ακούω το “lady” στον τελειωμένο καπουτσίνο και κοιτάζω απ’ τα τζάμια του Καφέ τη βροχή να πέφτει και να στέλνει τα κοντομάνικα στη ντουλάπα μέχρι νεοτέρας.

Σεπτέμβρης

Όπως πρέπει να είναι.

Πως θα ‘ναι φέτος;

Δράμα 2003. Πριν από 6 χρόνια έκανα την ίδια ερώτηση.

Όλα αλλάζουν.

Πως θα ‘ναι φέτος;

1η Σεπτεμβρίου 2009

Γεια σας ωραία μου γιαλόξυλα!

Οι μικροαστοί καίνε τα δάση

*

Πάει η γρίπη ξεχάστηκε! Πάει ο κίνδυνος Πανδημίας, πέρασε! Η οθόνη της μεγάλης μας δασκάλας γέμισε με Αδηφάγες Φωτιές, Πύρινα Μέτωπα, Πύρινες Λαίλαπες, Πυροσβέστες και ο,τι κιτρινοκόκκινο φωτίζει τη νύχτα και «γράφει» με αποτρόπαιο κοντράστ στους καναπέδες της επικράτειας. Όλοι γίναμε ειδικοί στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών και αποχτήσαμε γνώμη και γι’ αυτό το θέμα, όπως ακριβώς πριν από λίγο ήμασταν μικροβιολόγοι με ειδίκευση στους ιούς. Τα τηλεοπτικά αλλά και τα κανονικά καφενεία, γέμισαν με ηθικολόγους που μεταξύ καφέ και τηλεοπτικής ψήφου, εκφράζανε τον αποτροπιασμό τους με τον ίδιο τρόπο που τον εκφράζουν για τις εκατόμβες στην άσφαλτο ή για την καταστροφή του περιβάλλοντος ή ακόμη και για τους νεαρούς που ξυλοκοπούνται ενίοτε μέχρι θανάτου απ’ τους πορτιέρηδες των νυχτερινών κέντρων.

Βγαίνει λοιπόν ο καθένας μας και σύμφωνα με τη μακραίωνη παράδοση των ανατολίτικων καφενείων, αμολάει το μακρύ του και το κοντό του και λογαριασμό δε δίνει. Γιατί αν έδινε λογαριασμό, τα πράματα θα ήταν τελείως διαφορετικά. Αν για παράδειγμα, υπήρχε μια ενδελεχής κοινωνική μνήμη, διαθέσιμη στον καθένα, για διασταύρωση των πρώην με τα νυν λεγόμενα, τότε θα βουτούσαμε για τα καλά τη γλώσσα στο μυαλό μας πριν εκστομίσουμε οτιδήποτε.

Τότε ο πολιτικός κι ο δημοσιογράφος που κλαίνε για όσα θαυμαστά συμβαίνουν απ’ την «ασφάλεια» των νυχτομάγαζων θα έπρεπε να απολογηθούν δημόσια για τα κλειστά κλαμπ στα οποία συχνάζουν. Οι τηλεοπτικοί τιμητές της ανθρώπινης ζωής, πολιτικοί και μη, θα έπρεπε να ελεγχθούν ισχυρότατα απ’ τους υποστηριχτές τους, για ολιγωρία στους ελέγχους των οδικών έργων για να μην πω για συνέργεια σε δολοφονία. Γιατί όταν ο εργολάβος πρέπει να πληρώσει απ’ το συμφωνηθέν ποσό για το έργο και προμήθειες στους πολιτικούς υπεύθυνους, δεν θα ελαττώσει το κέρδος του, αλλά την ποιότητα κατασκευής. Όσο για την καταστροφή του περιβάλλοντος, δε χρειάζεται να ανατρέξουμε στα όλο και περισσότερα Δασοκτόνα παράθυρα της νομοθεσίας, ένας απλός έλεγχος των περιβαλλοντικών μελετών και των υπογραφών που τις νομιμοποιούν θα έριχνε τόσο φως που σίγουρα θα ήταν επώδυνο έως θανατηφόρο για τους βρικόλακες της δημόσιας ζωής.

Όμως, ποιοι είναι όλοι αυτοί που στηρίζουν και αναπαράγουν όλο αυτό το σάπιο καθεστώς; Οι πολιτικοί μας; Οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές μας; Οι «βαρόνοι» του τύπου και οι συχνά συνονόματοί τους, εργολάβοι δημοσίων έργων; ΝΑΙ! ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ! Κι αν υποθέσουμε πως μπορεί να συνυπάρξουν δημοκρατία και καπιταλισμός, τότε χωρίς την υποστήριξή μας, όλοι τους θα ήταν απλά γρανάζια μιας ευνομούμενης κοινωνικής μηχανής και όχι Παράσιτα σε έναν ημιθανή οργανισμό.

Άρα που καταλήγουμε; ΠΩΣ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΕΜΕΙΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΔΕΙΚΝΥΟΥΜΕ!

Εμείς που περιμένουμε στις ουρές των πολιτικών γραφείων για μια εξυπηρέτηση, τοποθετώντας τον εαυτό μας σε θέση υπηρέτη, αντί αυτής του κυρίαρχου λαού.

Εμείς που αδιαφορούμε για το δολοφονικό ρόλο των μονομάχων στα περιβαλλοντικά ζητήματα και κατά 80%! πάμε και τους ξαναψηφίζουμε.

Εμείς που μετά τις πυρκαγιές πάμε και χτίζουμε στα καμένα.

Εμείς που λησμονούμε τις ευθύνες του παππού Καραμαλή για την πρωτεύουσα τέρας και τον αναδεικνύουμε σε εθνάρχη!! Και θα ήταν παράλογο να μην το κάνουμε. Μιας και στους περισσότερους από μας, όταν δοθεί η ευκαιρία, αδιαφορούμε όχι μόνο για το περιβάλλον, αλλά ακόμη και για τους συνανθρώπους μας, προκειμένου να γεμίσουμε με σφάγια το βωμό της Αγίας Κονόμας, στο Ιερό της Πάρτης μας.

Εμείς ….. Οι χαϊδεμένοι απ’ όλους, Μικροαστοί της διπλανής πόρτας.

Εμείς είμαστε αυτοί που καίμε τα δάση, που καταστρέφουμε το περιβάλλον, που δημιουργήσαμε ένα διεφθαρμένο, ολιγαρχικό και ληστρικό κράτος.

Εμείς …. Που στη «δημοκρατία» μας, είμαστε οι εκπρόσωποί μας.

* Εικαστική Παρέμβαση σε απόμερη γωνιά της Δράμας

l

La fisarmonica Δράμα 19 Αυγούστου 2009

Γύρω άσφαλτος. Οι συμπατριώτες λείπουν για μπάνια. Κι εκεί που περπατάς, ξάφνου … κάποιος παίζει ακορντεόν κι αλλάζει όλο το τοπίο. Πίσω του δροσερές παρασινάδες και στα χείλη το γνωστό ρεφρέν:
La fisarmonica
stasera suona per te
per ricordarti un amore
uno di tanti anni fa,
la fisarmonicα ...

Τι ωραία ! Δεκαπενταύγουστος στις 17 !

Θα μπορούσα να σταματήσω εδώ, στο θαυμαστικό μετά το 7, αλλά από κάποια παλιά λόξα συνεχίζω. Οι 4 λέξεις, τα 2 θαυμαστικά κι ο αριθμός, μου έμοιασαν ποίημα, μου έκαναν κάτι παιχνιδιάρικα όμορφο, που προς στιγμήν μου φάνηκε πως έπρεπε να διατηρήσω έτσι, χωρίς συνέχεια και επεξηγήσεις. Σαν συναίσθημα παιδιού που γνωρίζει μόνο απ’ τη λαχτάρα της προσμονής, απαλλαγμένο απ’ την απογοήτευση των Κυριακάτικων απογευμάτων, απ’ την απογοήτευση του «Πάει κι αυτό, τέλειωσε!»

Ανάλυση …. Ανάλυση

Αυτή η Μαρξιστική τρέλα της ανάλυσης των πάντων, της ταχτοποίησης των συναισθημάτων σε ράφια ορθολογισμού είναι τόσο κυνική που πολλές φορές αγγίζει τα όρια της χυδαιότητας. Το μίσος για οτιδήποτε μοιάζει μεταφυσικό, για οτιδήποτε στολίζει με αμφιβολία τη βεβαιότητα της εικόνας, τείνει να στερήσει απ’ τον άνθρωπο τη μοναδική του ίσως δυνατότητα να αγγίξει το θείο: την Τέχνη.

Βάζω ελαφρά αντισηπτικό στις πληγές που δημιούργησα και χαζεύω τον ήλιο που σηκώθηκε δυο καντάρια. Βγάζω τη μπλούζα μου, μαζεύω τα κουβαδάκια μου και πάω να παίξω σ’ άλλο μήνα.

Αυτά που λες Μαρία! Α! και Χρόνια σου Πολλά .

ΕΔΩΣ ΔΡΑΜΙΟΙ!

Εδώ, που λες Μαρία, πίνουμε καφέ και διαβάζουμε τις εφημερίδες μας στη Δράμα, απ' το Πάσχα μέχρι και τον Οκτώβρη.

Χορτοκοπτική Αορίστου τον Αύγουστο

Τα μάτια κλείνουν νωχελικά και ετοιμάζονται να μαντρώσουν το μυαλό σε σκοτεινά τοπία που φωτίζει μόνο η φαντασία και το όνειρο. Το αεράκι απ’ τις γρίλιες ζεστοδροσίζει την ελαφρά ιδρωμένη επιδερμίδα και όλα συνηγορούν στη βεβαιότητα ενός ζεστού Αυγουστιάτικου απογεύματος.

Ζάλη, πασπαλισμένη με σκόνη απ’ τα φτερά των μελισσών απ’ το μπαλκόνι, συμπληρώνει το εικαστικό κορμί των στιγμών, χωρίς όμως να επισκιάζει τις αναλαμπές που σκάνε σαν φλάς από τριπάκια που κάποτε σου είχαν υποσχεθεί πολλά.

Θολά τοπία από τίτλους βιβλίων που χάσκουν παρατημένα στη βιβλιοθήκη, επιβεβαιώνουν αλήθειες για την αξία άλλοτε σημαντικών κτημάτων που έχουν μεταβληθεί, σαν πίνακες από άλλες εποχές που σήμερα κουβαλάν μπαγιάτικα καλούδια, σε άχρηστα διακοσμητικά. Χρήση, χρηστικότητα …. Ίσως κάποτε να αποθηκεύουμε τις αναμνήσεις μας σε ψηφιακές μνήμες και γιατί όχι να έχουμε τη δυνατότητα να τις μεταφέρουμε, να τις ανταλλάσουμε, να τις πουλάμε … Ναι ξέρω!

Surp Rise!!

Εκεί που έπινα καφέ στο κέντρο της Δράμας είδα αυτό:

Καλοκαιρινό

..


Το θρόισμα των φύλλων στέλνει στο σπίτι απ’ τις σίτες ένα δροσερό αεράκι, για το οποίο πίστευα μέχρι πριν από λίγο, ότι ερχόταν από Μαΐστρο. Η φράση όμως του πατρός μου και ανεμογνώστου «Ο Μαΐστρος με τα σύννεφα δύσκολα παντρεύονται» ανέτρεψε τη βεβαιότητα και έστρεψε το πληκτρολόγιό μου προς Τραμουντάνα μεριά, με την οποία κολλάν καλύτερα τα σύννεφα.
Οι εικόνες του Αντρέα Πατσιέντσα από τα εφηβικά καλοκαίρια στην Απουλία δένουν τέλεια με τις δικές μου. Το οσμικό επιστέγασμα από συκόφυλλα έρχεται να το επιβεβαιώσει. Παρέα από δίπλα οι παιδικές σκανταλιές, τρανώνουν τη βεβαιότητα του βιοτικού ενιαίου της Μεσογείου.
Mare Nostrum
Τα καλοκαίρια στα κάμπινγκ με τις πρώτες νεανικές παρανομίες σε επίπεδο ουσιών και απελευθέρωσης παραμένουν πρώτα στη σειρά των κοινών ρικόρδων. «Είδα τα καλοκαίρια μου στα έργα σου» Έτσι θα μπορούσα να ξεκινήσω στιχάκι, που ίσως και να γίνονταν τραγούδι για τα κοινά μεσογειακά καλοκαίρια. Προς το παρόν όμως, απολαμβάνω την απογευματινή δροσιά, συντροφιά με τζιτζίκια, σπουργίτια και άλλα πετεινά, περιμένοντας τους προσκυνητάς στο παρακείμενο παρεκκλήσι του Αγίου Παντελεήμονος.

ΚΥΡΙΑΚΗ Opus II

Ο Κυριάκος Πόγιομας σταυροκοπήθηκε, κοιτάζοντας όλα αυτά τα εξωφρενικά στην οθόνη του κινητού του και ένας πόνος στο υπογάστριο τον ειδοποίησε πως έπρεπε να σταματήσει για κατούρημα.

Αλλά αν έκοβε τη ροή της ιστορίας;

Τι θα γινόταν;

Τι θα συνέβαινε;

Κοίταξε ένα μισοάδειο πλαστικό μπουκάλι νερού κι αφού ακολουθώντας για εκατομμυριοστή φορά τη συμβουλή του ψυχαναλυτή του, σκέφτηκε ότι είναι μισογεμάτο, αποφάσισε να μην κατουρήσει μέσα του και το βρωμίσει, υποτάσσοντας τη σωματική του ανάγκη στην προβληματική «Ξέρεις πόσα παιδιά, δεν έχουν νερό να πιουν;» που έθετε η γιγαντοοθόνη στα δεξά του

Η φούσκα του όμως έστειλε απειλητικά την πρώτη σταγόνα στο βρακί του, αλλά ευτυχώς για καλή του τύχη μια άλλη ταμπέλα τον πληροφορούσε πως στο ένα χιλιόμετρο υπάρχει κάποια Ρεστάρια. Σαν Λατινοαμερικάνος παίχτης, σκέφτηκε. Χουαν Ραμόν Ρεστάρια! Και γέλασε διακριτικά πλησιάζοντας μια παρέα προσκυνητών Χάρε Κρίσνα Χάρε Χάρε που με τα κουδουνάκια τους πήγαιναν προς την τουαλέτα να ευχαριστήσουν το πνεύμα του νερού που ξεπλένει τις λεκάνες και μας προφυλάσσει απ’ τις βρωμιές.

Δεν άργησαν. Λιβάνισαν την αίθουσα ανακούφισης και εξήλθαν σαν τα πετεινά του ουρανού, αφήνοντας πίσω τους μια χαλαρή αύρα αθωότητας που δρόσισε και το πιο κάκοσμο σεπαρέ, κάνοντας πιο ευχάριστη την πορεία των ούρων προς το καπάκι της τουαλέτας.

Τελειώνοντας, κούμπωσε το φερμουάρ του παντελονιού του και κατευθύνθηκε προς την έξοδο, ρίχνονατς μια φευγαλέα μιατιά στις εφημερίδες. Διέκρινε νόστιμα λάθη σ’ αυτήν του την κίνηση και έπιασε κάποιο απ’ αυτά να το φάει.

Που ‘σαι φίλε λείπει το Τάφ από τη λέξη δεν τρώγεται! Ακούγεται απ’ την τρύπα του περιπτερά.

Κι άλλοι την πάτησαν!

Και γυρνώντας αριστερά και δεξιά είδε ένα σωρό τύπους που προσπαθούσαν να φαν τη λέξη Ρίχνονατς. Την έκοβαν, την έραβαν, την στριφογύριζαν, δεν τρώγονταν με τίποτα.

Παραγγέλνει ένα καφέ, καφέ χρώματος με μπεζ καϊμάκι και ένα μπομπολόνε και χαίρεται ιδιαίτερα που δεν έπεσε στην παγίδα να ζητήσει ντόνατς γιατί το είχε ως αρχή να μην πέφτει ποτέ στην παγίδα των προσφορών των εφημερίδων και να πέφτει.

Διόρθωσε με το στυλό τις λάθος λέξεις της εφημερίδας και κατευθύνθηκε για το αμάξι του. Όταν μπω, σκέφτηκε, θα βάλω αποφασιστικά το κλειδί στη μίζα και θα ξεκινήσω. Κι αυτό έκανε. Γκαζώνοντας στον αυτοκινητόδρομο, χάζευε το τοπίο, όταν συνειδητοποίησε ότι δεν υπάρχει προορισμός κι ότι η διαδρομή είναι πάντα η ίδια: Απ’ το μηδέν Στο μηδέν. Έτσι σκάρωσε μια μελωδία και την έντυσε με το ποίημα της Domenica Serra (mama), ελαφρά συμπληρωμένο:

Ο δρόμος απ' το τίποτα στο κάτι
και το αντίστροφο
είναι αυτός που φτιάχνει τη ζωή μας
όπως το 0 και το 1,

σχηματίζουν τα πιξλ της ηλεκτρονικής μας εικόνας

Κι η ζωή μας ξεκινάει απ’ το 0

κι εκεί μας πάει πάλι

με ένα σωρό καρούμπαλα και άσους

στο κεφάλι.

Τέλος

Λίγο πριν (Αυτό από κάπου ξέμεινε. Ας το αφήσουμε να ζήσει)

ΚΥΡΙΑΚΗ Opus I

Ο δρόμος απ' το τίποτα στο κάτι
και το αντίστροφο
είναι αυτός που φτιάχνει τη ζωή μας
όπως το 0 και το 1,
σχηματίζουν τα πιξλ της ηλεκτρονικής μας εικόνας
Domenica Serra (mama)

O Domenico Matino γυρίζοντας από μια μεγάλη περιπέτεια, ζήτησε συγνώμη για τη μακρά του απουσία και έπεσε σε ύπνο. That’s it! Αυτόματα, όλα τα λευκά πλήκτρα του πιάνουν, άρχισαν να μαυρίζουν και να προκαλούν σύγχυση, ταυτοχρόνως και πόνο σε όλους όσοι παράτησαν την ωραία νιρβάνα της απραξίας και έσπασαν δάχτυλα και μυαλό ασχολούμενοι με τα λευκά και μέλανα μέλη του πιανιστικού πληκτρολογίου. Υ πόνυ μάλιστα αν και μικρύ, ήταν τόσο χρωματιστύ που η ατμόσφαιρα ή καλύτερα η φίλη της η Μαρία Αυταπουλές αισθάνθηκε μια τόσο έντονη καλλιτεχνική δυσφορία που μετά από χρόνια μουγκαμάρα ανεφώνησε:
ΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ Σ’ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ τους ΑΔΕΣΠΟΤΟΥς ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕς;
Υπάρχει! Απάντησε μια φωνή. Αλλά μη φωνάζεις γιατί θα τον ξυπνήσεις. Κι αν τον ξυπνήσεις οι Αδέσποτοι Καλλιτέχνες δε θα είναι πια Αδέσποτοι, αλλά Δεσποτικοί. Μέλη Δεσπόζουσας Τάξης με κανόνες και τιμωρίες. Θα το ήθελες αυτό; Η Μαρία Αυταπουλές δεν απάντησε, αλλά έπεσε σε περισυλλογή, τόσο βαθιά, που κοιτάζοντάς την ακόμα και οι ειδήμονες στο τηλεοπτικό παιχνίδι «Είναι ζωντανός ο ρεπόρτερ ή φωτογραφία;» πέφτουν στην παγίδα και χτυπάν με πολλά καταγματώδη λάθη.


Στην άλλη άκρη της γης, στη Σύρο, ο Δομίνικος Πομερίγγιιος περνούσε τις Πύλες της Εξέγερσης, όταν εξεστόμιζε για πρώτη φορά στη ζωή του τη φράση:
Μπαρμπα - δάκια Μπαρπα – γάνννη έχεις;
Μα εγώ τα φτιάχνω! απάντησε ο Μπαρπα – γάνννης
Σιγά μην τα φτιάχνεις εσύ! ανταπάντησε ο μικρός Δομίνικος
Ναι σου λέω! Εγώ τα φτιάχνω! και μάλιστα κάποια απ’ αυτά είναι και σόι μου. Να για παράδειγμα με το Μίκυ ήμασταν μαζί στη Μακρόνησο. Μ ετογκ ΟΥΦ ΙΙΙΙΙ!!!
Ήταν η στιγμή που ο βυθισμένος Πιτανικός βρισκόταν στο απώτερο στάδιο της απόγνωσης, μιας και έπρεπε να αποφασίσει για το μέλλον του. Θα είναι Βυθισμένη στο λάδι σπιτική πίττα ή ιστορικό καράβι στον Ατλαντικό; Το ένα βαρύ και λιπαρό το άλλο κρύο και σκοτεινό. Η απόγνωση κι ο φόβος είναι τεράστια όπλα κι όταν ξαμολιούνται δημιουργούν πολύ παράξενα φαινόμενα.
Τα γράμματα στο στόμα του Μπαρπα – γάνννη είχαν αυτονομηθεί πλήρως και έφτιαχναν εδώ και ώρα δικές τους λέξεις, επιφωνήεντα, συνδεσμοδοκούς, επιμπυροκοιλορήματα, ενώ όσα απ’ αυτά περίσσευαν μετατρέπονταν σε Ροξτάρ σε κεφάλια όσων δημοσίων υπαλλήλων έβρισκαν στο δρόμο τους. Αμέσως μετά, στην Πάμπ «Ίσως Αύριο» όλοι μαζί επιδίδονταν σε ομαδικά παιχνίδια τύπου «Βρες το καλοκαίρι που ‘φυγε» ζημιώνοντας τον πλανήτη σε Οξυγόνο και Λογική.



Συνεχίζεται (σίγουρα)